‘Transformers’ is de titel van een wonderschoon vormgegeven boek over het werk van ontwerper Claes Iversen. Iversen is naast ontwerper ook actief als beeldend kunstenaar, en maakt schilderijen en interieurontwerpen zoals vloer- en wandkleden. Het boek is in beperkte oplage – 2000 exemplaren – verschenen bij uitgeverij Waanders & De Kunst. De Haarlemse modejournalist Natasja Admiraal schreef de tekst. Tijd voor tekst en uitleg bij een cappuccino.

door Paul Lips / beeld: Claes Iversen/Natasja Admiraal

Natasja, ik begrijp dat ik de naam van Claes Iversen eigenlijk verkeerd uitspreek?
,,Eigenlijk is het ‘Clees’. Claes is van Deense afkomst, dus zijn voornaam spreek je officieel uit als ‘Clees’. Zelf maakt het hem eigenlijk niet zo veel uit, hoor.”

Je volgt de ontwikkelingen in de mode op de voet en schrijft al geruime tijd voor modebladen, maar ook voor andere magazines. Consciëntieus geschreven stukken met een flinke lengte, waarvoor je ook regelmatig reizen maakt…
,,Tijdschriften met een bewaarfactor, in Nederland en België. Dan is het een mooie stap om het gebied te vergroten naar boeken. Achtergrondverhalen die beklijven. Claes wil met zijn nieuwe collectie een groot publiek bereiken en koos daarom voor een multidisciplinaire presentatie. Dit kunstboek is daar onderdeel van.”

Ik begrijp dat je gevraagd bent om de tekst van dit boek te schrijven. Hoe was dat voor jou?
,,Half juli rinkelde de telefoon en werd me de vraag voorgelegd. Een enorme eer! Ik ken zijn werk, en we hebben allebei de kunstacademie in Den Haag gedaan. Niet tegelijkertijd overigens. Toen hij afstudeerde begon ik net in het eerste jaar van de modeafdeling. Een ontwerper die ik bewonder vanwege zijn vakmanschap. Ik heb een aantal gesprekken met hem mogen voeren, zo kon ik me verder verdiepen in zijn universum. De samenwerking met de uitgever, het team van Claes en vormgevers Ton Hoogerwerf en Dennis Koot verliep uiterst inspirerend. Het is een prachtig koffietafelboek geworden.”

Opvallend is de lange vorm van het boek, er staan niet alleen modefoto’s in maar ook schitterende kunstwerken in een minimalistische stijl…
,,Ontwerpers tekenen hun ideeën vaak op een manier waarbij de modellen heel lang ogen, met overdreven proporties dus. Deze proporties kun je in werkelijkheid nooit op die manier terug laten komen. Dus heeft Claes zijn modellen op onzichtbare sokkels geplaatst, waardoor er heel langgerekte silhouetten ontstaan. Vandaar dat de vormgevers hebben gekozen voor een langwerpig formaat van het boek. Het naast elkaar beoefenen van kunstdisciplines is kenmerkend voor Claes. Hij deelt zijn dagen zo in dat hij tijd heeft om te schilderen. In die schilderijen draait het om het lijnenspel en de vlakverdeling. Couturetechnieken – zoals borduren – past hij ook toe op zijn wandkleden en schilderijen.”

Wat is ‘Transformers’ voor een collectie?
,,Claes is voor deze collectie uitgegaan van vijf archetypische kledingstukken: de sweater, het overhemd, het pak, de trenchcoat en de Litte Black Dress. Deze iconische items transformeren in vier stappen tot geëvolueerde versies. Voor de presentatie koos hij voor een expositie in hotel MAI aan de Geldersekade in Amsterdam. Dus geen traditionele catwalkshow, maar een multidisciplinaire installatie, met geëxposeerde kleding, schilderijen, wandkleden en een modefilm. Een eigentijdse manier van presenteren.”

Hoe ging je te werk bij het schrijven van de teksten?
,,Je maakt zo’n boek met een team. In samenspraak zijn we tot vijf thema’s gekomen voor de hoofdstukken: ‘Volume‘, ‘Beweging‘, ‘Kleur‘, ‘Lijn‘ en ‘Vorm‘. In het hoofdstuk ‘Vorm‘ bijvoorbeeld wordt beschreven hoe Claes speelt met het gegeven van de ‘Litte Black Dress’. Een tijdloos kledingstuk, waarover Coco Chanel ooit heeft gezegd dat iedere vrouw er minimaal één in de kast zou moeten hebben hangen. Dat zwarte jurkje kent veel verschijningsvormen. Je kunt ‘m heel casual dragen of naar werk. Mooie sieraden erbij en je bent klaar om naar een feestje te gaan. Het is chic, maar ook een beetje veilig. Claes stelt zichzelf de vraag: waarom moet dat jurkje nu eigenlijk altijd zwart zijn? En combineert het vervolgens met de kleur hard-roze. Dus in feite breekt-ie het concept af. Hij transformeert het.”

Nu ik je zo door het boek zie bladeren merk ik dat je het zelf ook prachtige ontwerpen vindt…
,,Kijk hier, wat Claes doet met ruches en revers, ja dat vind ik bijzonder. Kijk hier, bij dit broekpak. Een knipoog naar Le Smoking, oftewel de vrouwensmoking. Yves Saint Laurent is daar onder meer bekend mee geworden. Claes heeft als ontwerper eigenlijk een klassiek handschrift, maar voegt daar vaak onverwachtse elementen aan toe. Een dissonant. Bij dit ontwerp heeft-ie weer Escher-achtige figuratie toegepast. Heel grafisch. En hier gebruikt-ie dan ineens weer van die fel-oranje spanbanden.”

Als kunstliefhebber vind ik ook zijn schilderkunst en wandkleed-ontwerpen bijzonder. Het minimalistische daarvan doet me zelfs enigszins denken aan het Spaarnestroom-logo dat kunstenaar TRIK voor ons heeft ontworpen…
,,Het lijkt er inderdaad wel wat op! Het mooie van die schilderijen vind ik dat hij aparte kleuren gebruikt. Kleuren waar een beetje ‘viezigheid’ in zit, zo omschrijft Claes het zelf. Het schuurt een beetje. Neem dat bruin, grijs en blauw dat hij in dat wandkleed gebruikt. Die veelzijdigheid, dat interdisciplinaire spreekt mij persoonlijk erg aan.”

‘Transformers’ is verschenen bij Waanders & De Kunst, prijs € 31,50 ISBN 9789462623132

https://claesiversen.com/

https://www.waandersdekunst.nl/claes-iversen.html

https://www.natasja-admiraal.com/

Haarlemse Eva Durlacher is beeldend kunstenaar, trainer en coach. Ze is bekend van Gouden Boeken, een kunst- en cultuurproject waarmee mensen meer uit hun leven kunnen halen door beelden, verhalen en gevoelens te tekenen. Dit doet ze in samenwerking met Debbie Claassen-Kramer. Het resultaat is inmiddels dat er meer dan honderd goudenboeken zijn gemaakt in Haarlem en omgeving. Ieder een eigen, visueel levensboek.
Daar willen we meer van weten, dus hoog tijd voor een koffie op het zonovergoten terras van Spaarne 66, pal naast de Melkbrug. Detail: Eva prefereert koffie met ‘havermelk’.

door Paul Lips

Hoe is de stemming?
,,Goed… De laatste maanden hebben we vanwege de crisis eerst uit noodzaak zoomsessies gedaan. Maar dat was juist ook bijzonder om te doen. Vanuit allerlei plekken waren mensen vanuit hun huis aan het tekenen over hun leven en boeken aan het maken, vanuit allerlei kamers in Haarlem. Het werkt als en soort middel om elkaar te ontmoeten op de meeste onverwachte manier, middels herinneringen die mensen van elkaar herkennen, en dit helpt ook om een gevoel van eenzaamheid te voorkomen. Na zo’n sessie gaat iedereen dan weer op zichzelf verder met tekenen. Op een gegeven moment wilden er ook mensen uit het buitenland meedoen. Iemand uit Berlijn, en iemand uit Italië. Verhalen werken verbindend. Vanwege de verscherpte coronamaatregelen gaan we de komende tijd opnieuw zoomsessies doen”

Momenteel dus zoomsessies vanwege de verscherpte coronamaatregels. Maar hoe werkt het als de bijeenkomsten weer in het echt mogelijk zijn?
,,Dan gaan we naar de ruimte van Mooizooi, aan de Zwemmerslaan/Terschellingpad in Molenwijk, Schalkwijk. Een groot voormalig schoollokaal met genoeg ruimte om op anderhalve meter van elkaar te kunnen zitten. Er kunnen tien deelnemers per sessie meedoen. Ben je daar wel eens binnen geweest? Het is een ruimte die creativiteit opwekt. We hopen trouwens ook weer aan de slag te gaan in De Ringvaart in Schalkwijk, en in Schoterhof in Haarlem-Noord.”

Je bent betrokken bij het context-programma rond de komende voorstelling ‘Drie Zusters’ van Toneelschuurproducties, in regie van Eline Arbo. Daar zijn een aantal vrouwen van uiteenlopende leeftijden gevraagd om zich te verdiepen in de vraag: ‘waar was jij rebels of moedig en gaf je gehoor aan datgene waar je van droomt of voor wil strijden?’…
,,Daarvoor ben ik inderdaad gevraagd. Om het hele project te starten met een tekenopdracht. Zo’n toneelstuk is iets tastbaars waar veel mensen zich in kunnen herkennen. Het stuk gaat over zusters die blijven hangen in lethargie, die dromen maar niet in actie komen. Tijdens dat context-programma wordt de vraag opgeworpen: ,,Waar ben je rebels geweest, of had je een durf of moed, wat je omgeving niet van jou verwachtte? Rebelse acties met verandering tot gevolg. Als je durf toont heeft dat soms een domino-effect op je hele omgeving, en kun je verandering bewerkstelligen.”

Hoe gaat zo’n tekensessie in z’n werk?
,,We maken eerst een lijstje met associaties. Associaties die belangrijk kunnen zijn, maar soms ook onbelangrijk. Bijvoorbeeld associaties rond herinneringen over je gewoontes met betrekking tot het opstaan ‘s ochtends. Het zijn vaak niet van die ‘kijk mij eens-verhalen’. Vaker is er sprake van ‘verlegen verhaaltjes’, dingen die onbelangrijk leken. Dan gaan we tekenen. Veel mensen zeggen vaak: ik kan niet tekenen. Maar juist dat onbeholpene geeft een bepaalde kracht. Zo’n tekening maak je binnen ongeveer anderhalf uur. Tijdsdruk hoort erbij. Uiteindelijk leveren al die tekeningen een boek op. Een Gouden Boek.”

Waar groeide je op?
,,In Amsterdam, Amstelveen en Haarlem Zuid-West. Duinwijk, aan de andere kant van de Randweg, vlakbij landgoed Elswout. Een beetje een tuttige omgeving. Ik ging naar het ECL, een leuke school. En ik was altijd te vinden in de Toneelschuur en bij toneelworkshops, zoals die van Rieks Swarte. Toneel had mijn interesse. Ik ging ook naar De Brakke Grond, en heb nog een tijdje als kok gewerkt in het Shaffy Theater in Amsterdam. Een bruisende tijd, met het Festival of Fools en zo. De Gentse Feesten bezocht ik graag, of de Boulevard of Broken Dreams. Voorstellingen van theatergroep Radijs, met Josse de Pauw en Eric de Volder. Hauser Orkater met de legendarische muziektheatervoorstelling ‘Zie de mannen vallen‘. In Amsterdam deed ik de audiovisuele vormgeving aan de Rietveld Academie. Een mix van theater en beeldende kunst spreekt me nog altijd aan. Samen met de regieopleiding maakten we toen absurde visuele voorstellingen.”

De belangstelling voor buurtprojecten groeit. Eerder was je ook al betrokken bij ‘Het Verhalenboek van de Vijfhoek’, waar een expositie in de Doelenzaal van de bibliotheek uit voortkwam. Hoe verklaar je dit succes?
,,Ik noem het de democratie van de overgeslagen verhalen. Het is mooi om bijvoorbeeld ouderen een podium te geven. En dan oog te hebben voor de mensen die eerder tijdens hun leven niet een podium hebben gekregen.. Als je creatief aan de slag blijft word je daar gelukkig van. En je blijft wakker. Het is ook een manier om eenzaamheid bij ouderen tegen te gaan. Ik heb allerlei ideeën voor culturele evenementen in die sfeer. Daarbij wil ik dan jong en oud met elkaar verbinden.”

Tot slot, van welke muziek hou je, welke clip kunnen we bij dit interview plaatsen?
,,Ik hou heel veel van klezmer- en zigeunermuziek. Zangeres Shura Lipovsky is een vriendin van me en trekt met haar ensemble Novaya Shira door Europa met jiddische liederen, poëzie en verhalen.”

Website Eva Durlacher: http://www.goudadertraining.nl

Project Gouden Boeken/Gouden Verhalen: https://goudenverhalen.nl/

Velen zullen de kleine sensatie kennen van een muntstuk dat je op z’n kant op tafel zet, om vervolgens met duim en wijsvinger in één beweging (van je af) rond te laten draaien. Het draaien en het geluid van het metaal dat zich langzaam een verstilde plek op het blad verwerft. En dat je dat dan later met een kletterend pannendeksel op het aanrecht uitprobeert, tot ergernis van je moeder. Han Bennink deed zaterdagmiddag hetzelfde, achtereenvolgens met twee cymbalen. Op de stenen vloer van de Oude Kerk in Spaarndam. Het was het eerste geluid dat klonk ter gelegenheid van de opening van de tentoonstelling ‘Beeld en Percussie’, die te zien is in Kunstcentrum De Kolk aan de Westkolk.

tekt & beeld Paul Lips

De galerie is te krap voor een drukbezochte vernissage, dus is het altijd prettig dat de Oude Kerk op steenworp afstand is gelegen. Zo’n veertig belangstellenden mogen aanwezig zijn, verspreid over de kerkbanken. Of iedereen wel de anderhalve meter in acht wil nemen, benadrukt Johanna van Steen van het kunstcentrum een pietsie streng doch rechtvaardig. Vervolgens mag aquarellist Sipke Huismans (die trouwens zelf ook mooi werk maakt) het openingswoord spreken, waarvan één anekdote vooral bijblijft. Huismans verhaalt over het moment dat Han Bennink de militaire dienstkeuring moest ondergaan, en vastbesloten was om daar voor afgekeurd te worden. Bennink had een grote koffer meegebracht, met daarin een drol. In die drol had hij een rotje gestoken, ongetwijfeld bedoeld voor de heren van de keuring. Het resultaat laat zich raden: S5.

Als vervolgens de muziek mag klinken gaat dat uiteraard weer op die weergaloze Bennink-wijze. Eerst dat draaien en de TSJING!-geluiden van die neerkletterende bekkens, vervolgens en dan de klanken van de basklarinet van Joris Roelofs die zich mengen met de percussie. Han Bennink beroert de trommels met twee paukenstokken. Het zijn twee snaredrums die hij heeft opgesteld, waarvan er één eerst nog omhuld is met zo’n blauwgeblokte keukenhanddoek. Veelvuldig speelt de in – wit overhemd en zwart giletje gehulde – meester met gesloten ogen. Dan weer met brushes, soms met de handen op de cajon waar hij op zit, een enkel moment met de linkervoet op de snare. Prachtig is het moment dat hij tegen kwart voor vijf – als een soort slotakkoord – met een stick vier keer op een hoefijzer slaat – Ting! Ting! Ting! Ting! – en mompelt: ‘Het is al vier uur, neem ik aan’.

Overigens geeft rietblazer Joris Roelofs de kijker nog een onbedoelde Pletterij-ervaring, als hij op sommige momenten al spelend schuilgaat achter een pilaar (= kachelpijp, wist trouwe lezer Joost Mulder ons te vertellen).
Het zijn zinderende improvisaties, opzwepende grooves, fijne shuffles, latin-ritmes, met flarden van bekende jazz-standards, kortom een muzikale happening zoals we die vandaag de dag zelden nog meemaken. Immers: ,,Je kan op één ding heel veel doen. Slaan op de randen van de snare. Boventonen. Doek er op, doek er af. Dat maakt heel veel uit”, laat de slagwerker zich na afloop ontvallen. Dan zijn er al twee toegiften geweest en de flessen ontkurkt.

Mooi moment om een blik op de tentoonstelling te werpen. Ondertussen vliegen de vinylplaten van ‘Icarus’ – het album dat het duo maakte, vol punky jazz – als warme broodjes uit de koffer. En het thema van de overmoedige, gevleugelde ‘Icarus’ komt dan ook weer terug in de kunst die te zien is. Vergane drumsticks- en vellen worden inventief hergebruikt. Objecten, assemblages – veelal van gevonden materialen – alsook verfijnde collages en messcherpe tekeningen, maken deze tentoonstelling tot een must-see. Oftewel: gewoon even op de fiets stappen en gaan kijken, daar aan de Westkolk. Dat kan nog tot en met 25 oktober.

http://kunstcentrumdekolk.nl/2020/09/19/oktober-han-bennink/

Dat Haarlem 775 jaar stadsrechten bezit, ach ja, dat is geinig, maar zegt me verder niet veel. Het is een cijfer. Maar dat – in dit min of meer speciale jaar – een voorstelling wordt gespeeld waarin de figuur ‘Kenau’ tot leven wordt gebracht die een heerlijke theaterbeleving teweegbrengt, dat is een van de kersen op de verjaarstaart. Op het voorplein van de Stadsschouwburg is momenteel de muziektheatervoorstelling ‘Kenau’ te zien. De legende van de vrouwelijke held is daarbij totáál verbouwd. En zo hoort het ook. Dinsdagavond was ik er bij.

door Paul Lips

In 2012 gonsde het in de Spaarnestad ineens over ‘Kenau, de film’ die op stapel stond. Monic Hendrickx ging de rol van de ‘heldin’ vertolken en uiteraard waren in de ogen van de dames van Citymarketing meteen eurotekens te ontwaren. Toen de rolprent op televisie werd vertoond heb ik het denk ik tien minuten volgehouden, turend naar de bordkartonnen decors en het belabberde acteerwerk, om daarna te concluderen: typisch weer zo’n product van ‘De Nederlandse Film’.

Nee, geef mij liever het dynamische muziektheater dat Emma van Muiswinkel, Marlies Bosmans, Jasper van Hofwegen, Jasper Stoop, Bart Sietsema en Jacob de Groot over het voetlicht brengen. Geafficheerd als ‘een muzikale zomerkomedie in de buitenlucht’, en dat is precies wat het is. Stijn Renger Dijkema deed de eindregie, Marlies Bosmans schreef het script. Maar juist ook de live-muziek (met spaanse gitaren, toetsen en cajon) tilt het geheel naar een uitstekend niveau.

Dat met een ‘Kenau’ in de spreektaal wordt verwezen naar een bazige vrouw, een potige dame, een feeks of een dragonder wordt door haar vertolkster Emma van Muiswinkel direct om zeep geholpen. Deze ‘schone jonkvrouwe’ heeft niets van een manwijf. Dat je je vervolgens afvraagt waarom haar kompaan ‘Marike’ Vlaams spreekt komt eenvoudigweg omdat zij van oorsprong een Vlaamse ís. Vast ooit naar De Nederlanden afgereisd, en als ‘gelukszoeker’ met open armen in Haerloheim ontvangen. En dan zijn er Generaal Filipé (een heerlijke rol van Jasper van Hofwegen) en zijn soldaten Joaquin (Jasper Stoop) en Manuel (Bart Sietsema). Soldaten die toevallig ook nog eens fijne flamenco-achtige muziek ten gehore brengen. Met van die geestige, romantische teksten waar Imca Marina ongetwijfeld heel vrolijk van zou worden. Uiteraard is er een verteller die de scènes verbindt in de persoon van Jacob de Groot. Had ik trouwens al vermeld dat de kostuums van de hand van Evelien Pfeiffer niet te versmaden zijn? Bij deze.

Ingenieus wordt gebruik gemaakt van de omgeving, zoals de deuren en het zogenaamde ‘balkon’ (de zij-opgangen dus). Aan Kenau de taak om de omsingelde stad Haarlem te vrijwaren van de Spaanse agressor, want: ‘Haarlem moet weer vrij kunnen zijn’, vindt ze. Daarom vraagt ze aan Generaal Filipé en zijn mannen: ‘Kunnen jullie niet gewoon ophoepelen?’
In een geinig Spaans-Hollands brabbeltaaltje klinken zinnen als ‘deze senoritas zijn helemaal loco’. De soldaten staan al klaar met een jerrycan gevuld met brandstof om Haarlem plat te branden. Uiteraard verzinnen de dames een list om de Spanjaarden om de tuin te leiden, maar Generaal Filipé (bijnaam: ‘Gigantesco‘) is ook niet gek. Of het Kenau lukt om de troepen te verdrijven laat zich raden. Voor degenen die de voorstelling nog gaan bezoeken is het in elk geval goed om te weten dat niet gevoetbald wordt met het hoofd van Wigbolt Ripperda. In deze ingenieuze voorstelling is Kenau gewoon ‘de stoerste chick van deze tijd‘.

Het is zo’n avond dat alles klopt. Zo’n avond dat je geneigd bent te schrijven: ‘alles klopt aan Kenau’. Maar dat is weer zo’n recensenten-dooddoener die in feite nietszeggend is. Mooier is om te beschrijven hoe de staande ovatie tot stand komt. Niet zoals bij wéér zo’n matig geacteerde amateurvoorstelling waar de toeschouwers al overeind staan vóórdat het doek dicht is.

Na het slotakkoord rijzen eerst enkelen – gezeten op de stoelen aan de zijkanten – omhoog. Daarna volgen degenen achterin, en langzaam maar zeker staan alle aanwezigen al klappend op vanuit de coronaproof opgestelde zitplaatsen. De goed uitgevoerde, verdiende staande ovatie. Deze voorstelling laat zien dat het loont om te denken in mogelijkheden. Niet bij de pakken neer gaan zitten, maar veerkracht tonen. Zoals ook de Haarlemmers er na de tegenslag van 1573 uiteindelijk weer bovenop kwamen.

https://www.theater-haarlem.nl/programma/17543/Een_muzikale_zomerkomedie_in_de_buitenlucht/KENAU/

Haarlemmer Remmert Velthuis (41) is bas/bariton. De laatste jaren verdiept hij zich vooral in de muziek van J.S. Bach. Daarnaast ook Händel, Schubert, Rossini en Mozart. Hij wordt geregeld gevraagd als solist bij oratoriumkoren, en organiseert zelf concerten. In de coronatijd ligt de nadruk meer op het instuderen van vocale werken met zijn pianiste, nieuw repertoire verkennen, en het leggen van nieuwe muzikale contacten.

door Paul Lips

Voorheen was hij actief op diverse instrumenten en in diverse genres. Hij speelt piano, gitaar, bas en drums. Hij geeft les, én dirigeert. ,,Mensen willen niet een alleskunner”, zegt hij daar over. ,,Dus ik profileer me nu alleen nog als klassiek bariton.” 

In juni 2014 ontmoetten Remmert en ik elkaar tijdens een impro-sessie in De Pletterij aan de Gedempte Herengracht. Er werd live gemusiceerd tijdens een zinderend spannende voetbalwedstrijd van het Nederlands Elftal tegen Mexico. Velthuis speelde bas en ‘volgens mij zat ik op een gegeven moment ook nog achter het drumstel’, herinnert hij zich. Nederland – begeleid door schitterende live-muziek – won en ging naar de kwartfinale.

Zes jaar later heeft Velthuis besloten zich volledig op het zingen te richten. Daarnaast dirigeert hij, en geeft les, zowel privé als in het basisonderwijs. Deze zomer gaf hij lessen van blad zingen en solfège. Niet met een concert-doel, maar gewoon voor het plezier. Een koorproject-week met zo’n veertien zangers, dit jaar op gepaste afstand. 

Solfège. Volgens Wiki: ‘de stelselmatige training van het muzikale gehoor door middel van een muzikale zangoefening, waarbij de melodie gezongen wordt zonder de tekst en met gebruikmaking van alleen de namen van de noten‘.

Velthuis: ,,Veel koorzangers zingen met weinig besef van hoe de notatie, en de theorie achter de muziek werkt. Die zingen voor een groot deel op gehoor. Sommigen kunnen wel noten lezen, maar gebruiken dat als een geheugensteuntje. De koorrepetities zijn ter voorbereiding van een concert. Dan is er haast geboden en weinig tijd om de achtergronden uit te leggen.’’

,,Mijn uitgangspunt bij de ‘cursus solfège, muziektheorie en van blad zingen’ is dat er geen haast bij is. We onderzoeken ‘wat stáát er precies?’. Wat is een toonladder? Dat pluizen we helemaal uit. Waaróm dat ene bolletje of dat kruisje? Gewoon beginnen met de grondbeginselen. Het zingen van blad vereist natuurlijk studie en tijd, dat leer je niet in zo’n week. Maar je kunt wel een steivge basis leggen. Ik heb vijf jaar conservatorium gedaan, dus ik wéét hoe dat is.”

,,Ik ben nooit te moe om iets uit te leggen. Vaak met behulp van de piano. Waarom zitten er tussen die witte toetsen soms wel en soms niet een zwarte? Op welke plekken, en waaróm? Voor mij is het dagelijkse kost om dat uit te leggen, dat is geen moeite. En als ze het niet meteen begrijpen doe ik vier stappen terug en leg het opnieuw uit.”

In de gymzaal van openbare basisschool De Kring aan de Parklaan was Velthuis in staat om op gepaste afstand les te geven, met zo’n tien deelnemers. Ook deelnemen per zoom was mogelijk. De reacties waren enthousiast. Een deelnemer schreef: ,,Ik heb met recht geweldig geweldig genoten. Heel veel geleerd. En wat ik wist kon en kan ik nu meer uitdiepen; op een andere manier. Je deed het op een ontspannen manier zonder arrogant te zijn. Het was net of je één van de groep was. Iedereen snapte het meteen. En man wat een geduld. Dank je wel.”  

In tijden van corona is het voor uitvoerenden en docenten een grote opgave om lessen te kunnen blijven geven, laat staan uitvoeringen op een podium te kunnen brengen. ,,Met een tweede cameraatje gericht op het schoolbord ging het lesgeven via zoom prima. De muziekfragmenten die ik wilde laten horen deed ik via ‘share sound’. Maar je merkt bij de privélessen via Zoom, dat het wel vermoeiender is om te doen. Mede door de vertraging op de lijn.” 

We blikken terug op de Haarlemse Popscene, waar Velthuis zo tussen 2008 en 2018 actief deel van uit maakte, in verschillende groepen, zoals Southern Train, Reve en ‘The Robert Housefield Blues Fusion’. Die popcarrière is wat hem betreft ten einde gekomen.  ,,Op een gegeven moment moet je kiezen. Het zingen staat voorop. Als je dat op hoog niveau wil doen, dan moet je keuzes maken.” De gitaren en basgitaren aan de wanden van de studio-aan-huis – coronaproof – refereren nog aan die tijd. 

Uitvoerend artiest zijn in tijden van corona is een lastige zaak. Zalen worden coronaproof ingericht. Voor 21 maart volgend jaar staat er in elk geval een concert gepland, een uitvoering van aria’s en duetten van J.S. Bach in  de Maria Christinakerk in Den Dolder. 

,,Hopelijk zijn we in staat met Haarlems Koor Lokaal – waar ik dirigeer – een kerstconcert te verzorgen. Of dat door kan gaan melden we via de website. Ook via mijn eigen website kun je mijn activiteiten volgen.”

En die koorproject-week met solfège, komt die er volgend jaar weer?

,,Dat ben ik zéker van plan. Iedereen mag vast de week van 13 tot en met 17 juli in de agenda zetten!”

remmertvelthuis.nl