Een website heeft-ie niet. Op Facebook of Twitter zit-ie niet. En toch was de kleine zaal van het Patronaat afgelopen woensdag 23 december afgeladen met vrienden, bekenden, familie en vooral muzikale verwanten. Hannes werd 70 jaar en dat mochten we weten ook. Hee Hee Hee!
Sinds enige tijd was bekend dat het legendarische album ‘Mompelingen’ opnieuw zou worden uitgebracht. Ditmaal niet op compactdisc, maar op heus geel vinyl. Geheel in de geest van de tijd. Was in 1995 een evenementenreeks al een daverend succes, opnieuw initïeerde muziekjournalist Peter Bruyn een muziekfeest vanwege Kuipers verjaardag, ditmaal iets kleiner van opzet, maar met minstens zoveel passie voor muziek en kunst. ,,Niemand verlaat de zaal vanavond zonder de plaat’’, sprak Bruyn, die het geheel met Joshua Baumgarten aan elkaar praatte. Technici en muzikanten bouwden ondertussen naarstig om voor een volgende legendarische performance. De liederen die door Haarlemse acts werden vertolkt zijn opgenomen op een speciale ‘Hannes Koffer Kassette’.
Neem De Kliko’s, met een ultralange versie van ‘Hey jij daar aan de overkant van het kanaal’. De tekst is gebaseerd op een gedicht van Kuiper, een liefdesbetuiging aan Christine Peursum, die Elektrik Hannes al sinds jaar en dag aan zijn zijde heeft. De Kliko’s maakten er een prachtlied van, geheel in de sfeer van het eigen, op de muzikale sixties geïnspireerde repertoire. In het Patronaat is er ruimte voor een geweldig feedback-moment door gitarist Joost Varkevisser, terwijl de ritmesectie Jeroen & Jeroen stug blijft doorpompen op bas en drums.
Het is Gitaarlem avant- en devant- la lettre wat de klok slaat. Maar niet enkel gitaren zijn er te horen, ook soundscapes en klaviergeluiden, bijvoorbeeld door Daniel Roser die Jorinde Kuiper begeleidt bij ‘HEE HEE, what I say’ en een geinige cover van ‘My favourite things’.
Bijzonder is het optreden van Spoon Lifts Moon, een van Haarlems meest eigenzinnige muziekformaties. Eerst nog met Judith Wesselius en Marius Bruijn als gastzangers, vervolgens een ode aan Hannes onder de titel ‘Samenvatting’, met een absurde tekst en heerlijke ‘gepijnigde’, intense blikken van Roelof Ruis op accordeon.
Ik heb nog nooit iemand behoorlijk geluid horen krijgen vanaf de laagste fretten van een akoestische gitaar, terwijl midden op de hals een capo geklemd zit. Daan Arisz van Grey Lotus flikt het ‘m tijdens ‘Wat gebeurt er toch in m’n kop vandaag’, met een intrigerende, theatrale zangpartij van Joost Verhagen en indrukwekkende lichtshow. Maar wie nu is die mysterieuze ingepakte figuur, met de rug naar het publiek zittend aan de rechterzijde van het podium? Is dit het ooit door John & Yoko gepredikte Bagism?
Bij de Sgeurvreters draait veel om de het retestrakke gitaarspel op de Telecaster van Martin Huurdeman. Maar de partijen van bassist Koel en slagwerker Pollmann zijn eveneens niet mis. Met Huurdemans broer Sjef als geestige spreekstalmeester en mondharmonicavirtuoos is het muzikale feestje compleet. Compleet? Nee, want daar is ook Jan Willem Reitsma op zang en trompet voor een heerlijke Bo Diddley-uitvoering van ‘Als ik kijk naar mijn teevee’.
Laatstgenoemd lied krijgt eerder op de avond een voortreffelijke singer/songwriter-vertolking door het trio ‘Morgenstond’, bestaande uit Peter Stufkens (gitaar/zang), René de Haan (smoelschuif) en Gerrit Eijkelboom (zang). Terug te horen via Facebook of Vimeo. Ook veteraan Maarten Eijsker is als snarenprins op dreef in ‘Alles gaat voorbij’.
Voor een verrassing zorgt dan ook nog Bob Fosko, die met enkele Raggende Manne het podium opwandelt om te improviseren onder het motto: ‘Naakt, rennend, poepend, in een weiland, met je kop in de zon; dat is vrijheid…’ Heeft Hannes Kuiper al een Erepenning van de Stad Haarlem? Een Zilveren Legpenning? Anders mag dat als de bliksem geregeld worden voor deze Gitaarlemmer Nummero 1.
Niet toevallig treedt burgemeester Bernt Schneiders tijdens de finale aan, op de basgitaar. Lastig om de onnavolgbare gitaarpartijen van Hannes de Zonnekoning goed te volgen, maar het lukt, bijgestaan door de John Densmore-achtige slagwerkerupties van Marcel Schmidt.
Hannes zelf bespeelt zijn blauwwitte elektrieke gitaar of zijn leven er van af hangt.
Lange Leve Hannes!
‘HEE HEE HEE!’
Sinds het jaar 0 scheen er nooit zo veel licht in de maand december.
-
- Voor de 70e verjaardag van Haarlemse held Hannes was er een muzikaal feest in de kleine zaal van Patronaat.
TEKST: PAUL LIPS
FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS
Lees ook via:
0 reacties