Een lieve man. Aardige gast. Mooie vent. Bescheiden. Vrijgevig. Altijd een vriendelijke lach. Dit zijn slechts enkele typeringen voor Haarlemmer Age Baars, die afgelopen week op 68-jarige leeftijd plotseling is overleden. Age Baars was een muziekliefhebber in hart en nieren. Je kon hem overal tegenkomen, in zalen van het Patronaat, maar ook op festivals of bij kleinschalige optredens, binnen en buiten Haarlem. Hij hield van muzikale acts als De Kift, André Manuel en Severin Bells, slechts enkele namen uit zijn gigantische muziekkennis. Daarnaast speelde hij basgitaar in een band die slechts optrad voor intimi. Popmuziek-minnenden kenden Age Baars vrijwel allemaal van gezicht. Afgelopen dagen ging er een schok door de popscene in Haarlem. Daarom dit eerbetoon aan hem, een bloemlezing van de mooiste herinneringen. Er komen nog steeds reacties en verhalen binnen, daarom zal deze ode aan Age van tijd tot tijd worden aangevuld.
eindredactie: Paul Lips
Age is weg. Dat is een groot verlies voor Haarlem en voor de wereld.
Hij was een immer inspirerende geest. Een die leefde voor live-muziek en aldus zowel de optredens van de bands waarin ik zing, als de gigs die we met Haarlemse PopScene On Tour organiseerden met grote regelmaat bezocht.
Het is geweldig hem te mogen hebben gekend.
Wat zullen we je vreselijk missen.
Michiel van Reenen
Wat verdrietig om te horen dat Age Baars ons is ontvallen. Ik kende Age als een zeer aimabele man met een twinkeling in zijn ogen en een ironische glimlach rond de lippen die je blij was te treffen bij concerten en concertjes: in het Badhuis, de Irrational Library, het Patronaat, de Platenslager, de Pletterij of de Waag. Age was wat je in het Engels soft-spoken zou noemen, maar had duidelijk zijn voor- en afkeuren. We deelden een voorliefde voor eigenheimers als Meindert Talma en De Kift. In 2016 treinden we samen (met vertraging) naar Den Haag voor het Nederlandstalige Smetvis-concert in Het Paard van Melle de Boer, van wie hij een trouwe fan was. In 2018 logeerde ik tijdens Oerol een paar dagen in een huisje in Midsland dat Age gehuurd had, een bijdrage aan de kosten sloeg hij resoluut af. (Gelukkig vond ik een aardigheidje dat ik hem kon toestoppen.) Tijdens Oerol zat hij vaak op Terschelling, maar niet vanwege het locatietheater. Hij bracht dan hele dagen, avonden en nachten door in café De Vijfpoort in Formerum. Met een biertje in de hand luisterde hij naar de vele, vele bandjes en acts die er optraden, zowel binnen als buiten op het terras. Een opgewekte muziekverslinder was Age. Ik ga hem missen.
Jan Willem Reitsma
Wat erg.. Veel liefs uit Scram C Baby xxx
Geert, Frank, Marit, Mark en John Cees
Echt een lieve man. En inderdaad, hij was er altijd. En dat was altijd fijn. Ik zal vast wel weer met een bandje in of rond Haarlem spelen (toch?) en ik weet zeker dat ik aan hem zal denken en zijn glimlach tussen de mensen zal zien, naast Peter, of naast Sjef. Biertje in de hand.
Arno Koel
Dat komt wel aan. Lieve man. Wanneer Age er was kwam het optreden altijd wel goed.
Melle de Boer
Gecondoleerd, wat een onverwachte klap. Zo’n lieve collega en prachtige muzikant.
Ruth Nelemaat
Gecondoleerd, mooie woorden en herinneringen. Age was ooit mijn stagebegeleider bij het CWI. De jaren erna kwamen we elkaar regelmatig tegen in de Patronaat of bij circus Hakim. Het was een zeer bijzonder persoon, ben blij hem gekend te hebben
Sandra Prins
Mooi kut weer een lieverd weg.
Jolanda Prinsen
Herinnering aan Age. We waren te laat op school. Te laat voor de klassenfoto. Op de pedagogische akademie aan de Leidse Vaart. De oude meneer Kersbergen, conciërge, Noor Nahuis, Joes Groot (ben ik) en Age Baars mochten nog even apart op de foto bij de schoolfotograaf.
Van Age weet ik ook nog wel dat hij, net als vele medestudenten, best wel een rebel was en het blokfluiten en de ouderwetse lessen niet zo interessant vond.
Joes Kriek-Groot
Ik kende hem al heel lang maar eigenlijk heel oppervlakkig: hij was er gewoon ‘altijd’! Zeker als er leuke bandjes ergens optraden…. Het leuke is dat ik erachter kom dat-ie een stuk ouder was dan wij: dat siert m dan wel weer!
Ron de Gruyl
Ik heb Age leren kennen via Peter Bruyn die ik vaak tegenkwam in de stad. Age was een vriend van hem. Ik had snel een goed contact met Age omdat hij een brede kijk op muziek bleek te hebben. Meestal kwam ik hem tegen in het Patronaat en in het Badhuis Leidsebuurt. Ook wel eens in de Pletterij. Hij was sympathiek en gaf je het gevoel, een oude vriend van hem te zijn. Lang heb ik hem niet gekend; misschien nauwelijks 5 jaar maar het leek veel langer.
René van Kalken
Onze Patronaat-crew werd gisteren even stil. Onze trouwe bezoeker en vriend Age Baars is er niet meer. De loyaalste muziekfan die iedere artiest zich mag wensen. Ook in Patronaat laat hij een leegte achter, die wij zelfs met de mooiste muziek niet kunnen vullen. Wat is het onwerkelijk om Age’s glimlach niet meer in het publiek te kunnen zien 
Wij wensen de nabestaanden veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Namens alle collega’s van Patronaat X
Age is hoofdrolspeler in het verhaal ‘Een wak in de tijd‘ uit de verhalenbundel ‘Denkend aan Haarlem‘ uit 1995, ter gelegenheid van Haarlem 750 jaar. Dat verhaal gaat over het huis waar we in woonden, in de late jaren zeventig.
Ik heb Age jaren niet of nauwelijks gesproken en dan opeens wel weer, en we gingen altijd verder waar we gebleven waren. Bijna 50 jaar. Twee jaar geleden kwam hij hier eten (Conny en hij werkten bij hetzelfde bedrijf, Pasmatch).
Terugkijkend was het Age al snel duidelijk dat hij als beschouwer het beste zijn vaardigheden benutte. Een typemachine om een boek op te schrijven; nooit aan begonnen. Een basgitaar nooit serieus leren bespelen. Was ook niet nodig want Age had een scherp gevoel voor ‘goed’: in boeken en liedjes. Mijn verhalen vond hij niet bijzonder goed. Mijn liedjes al wat beter. Intussen had hij ons attent gemaakt op zowel Dire Straits (Sultans of Swing) en Normaal (Oerend Hard). Die platen had hij al in huis voordat welke radiozender dan ook ze draaide. Die interesse heeft hem zijn hele leven mee op pad genomen.
Ik weet niet zo goed hoe je Age kunt definiëren, misschien wel als de vanzelfsprekendheid van zijn aanwezigheid. Iemand zei ergens dat ie dacht dat Age bij het Patronaat werkte omdat hij er altijd was. Heel kenmerkend. En dat feilloze gevoel voor aanstormende muziek. Hij had wat dat betreft meer passie voor muziek dan menig muzikant.
Bies van Ede
Een hele fijne oud-collega. Gepassioneerd zoals alleen hij over muziek kon praten. Veel sterke aan nabestaanden.
Remco Roman
Wat een verdrietig bericht. Ik ken Age van de Pedagogische Academie, waar wij beiden opzaten.
Karin de Jongh
Ach, lieve Age, ik heb hem nog geholpen met zijn breiwerk op de Pedagogische Academie.
Marianne Gerrits
AGE
De weg die we gingen:
middelbare school, studie,
wijde wereld en daarna
ieder ons weegs.
Jij met de muziek mee.
Soms kruisten onze wegen elkaar,
op weg naar theater of concert.
In mijn herinnering
ging je nooit vroeg weg.
Je gaat gemist worden.
Jan Pieterse
In 1992 trad ik als consulent in dienst van de Arbeidsvoorzieningsorganisatie met als thuisbasis het Arbeidsbureau in Haarlem. Age zat jn de sollicitatiecommissie die mij aannam. Age was Senior Consulent en deed voornamelijk arbeidsinpassing voor mensen met een wat grotere afstand tot de arbeidsmarkt. Vanaf het moment dat ik daar startte met werken besefte ik al gauw dat Age degene was die het meeste kennis had van alle regelingen m.b.t. scholing, subsidies en over een zeer groot netwerk beschikte waar hij en collega’s gebruik van konden maken. Age was er vooral voor die mensen die tussen wal en schip terecht kwamen omdat zij ‘anders’ zijn of waren. Altijd een enorme inzet om het onmogelijke (regels van het bureau, bedrijfsvereniging, sociale dienst) mogelijk te maken. Altijd op de voor hem zo vriendelijke manier, maar resultaatgericht. Age was een wandelende vraagbaak waar ik(en heel veel anderen) veel van geleerd hebben. Als ik vastliep met klanten of regelingen vond hij altijd een geitenpaadje dat het wel lukte. Wij hadden bij borrels en in diverse cafés altijd een goede ‘click’ op allerlei niveaus. Zijn fascinatie voor allerlei optreden en bandjes volgde ik via FB, het was zijn maar niet mijn passie. Haarlem verliest een man die een passie heeft voor hedendaagse muziek, maar bovenal een aimabele en bijzonder persoon, hij zal buitengewoon gemist worden.
Nico Bijster
Ik weet niet meer precies hoe ik Age ontmoet heb maar het zal ongetwijfeld bij een concert geweest zijn. We klikten meteen, allebei ouwe lullen en gek op muziek. Age had een huisje op Terschelling waar hij jaarlijks heen ging voor het Oerol festival en ik mocht daar een keer bij hem logeren. Zijn dochter Karen en haar vriend Arnoud waren er ook. Ik sliep met Age op 1 kamer en dat viel niet mee, hij snurkte verschrikkelijk en had ook de gewoonte om luid te hoesten in zijn slaap gelukkig had ik oordopjes en slaappillen bij me anders was het niet te doen geweest.
Ik las op Facebook dat Age bekend stond om zijn zorgzaamheid nou daar kan ik van meepraten. Toen ik in de wao belandde kwam ik chronisch zonder geld te zitten, na de 2e week van de maand was ik gewoonlijk al blut. Dat was voor Age reden om mij maandelijks een fiks bedrag te lenen wat ik dan op betaaldag weer terug stortte, waarna het hele verhaal 14 dagen later opnieuw begon. Saillant detail was dat Age ook voor UWV op de wao afdeling werkte. “Uw bonus voor deze maand” zei ie dan ook altijd wanneer ie het geld kwam brengen waarna we beiden in schaterlachen uitbarstten. Vervolgens gingen we op dezelfde avond met z’n tweeën naar het café waar Age trouwens alles afrekende want hij wilde niet dat ik al dat geld meteen weer uitgaf.
Op een gegeven moment kreeg ik op Facebook contact met mijn tegenwoordige vriendin Janis. Age was aanwezig bij onze eerste messenger-chat daar het geldleen-avond was. “Die moet je vasthouden,” zei hij nadat hij alles gelezen had. Janis nam al snel het geld lenen over dus Age kon eindelijk stoppen, hij schold me wel het laatste bedrag kwijt zodat ik poen had om de eerste date met Janis te bekostigen. Bedankt Age ik heb ‘r vastgehouden hoor het is nog steeds aan!
Pim Scheelings
Verdrietig ja. De Vijfpoort, daar kende ik hem van. Niet dat ik hem daar ooit ontmoette. Ik was daar stamgast eind jaren 70, met toen dezelfde barkeeper/discjockey als nu. Als ik wist dat hij er naar toe ging, bracht hij mijn groeten over en van daar ook weer terug.
Dick Stegenga
Wat een naar bericht! We spraken elkaar, dronken een biertje met een zekere regelmaat zonder vast patroon en dat al vanaf 1977…….ik ga je missen Age. En hoe moet het nu met onze afspraak bij boer Jan? Sterkte voor iedereen die hem in het hart heeft.
Sipke Posma
Een fantastisch mens!
Dick van den Berg
R.I.P. Age. Ik ben blij dat ik je heb gekend.
Wijnand Visser
Ergens in de jaren 90 vertrouwde Age me blijkbaar genoeg, om tijdens zijn vakantie op de kat te passen, in zijn mooie huisje aan de Ampzingstraat. Om de avonden daar nuttig te maken las ik er elke avond een boek, afkomstig uit zijn welgevulde boekenkast, de kat op schoot. Op een dezer schemerende avonden nam ik ‘De spoken van Godfried Bomans’ van Jeroen Brouwers ter hand. Een fijn boek, en terwijl ik het beestje over zijn kopje kroelde, las ik halverwege iets over de geboorte van Bomans’ dochter Eva, hem geschonken door echtgenote Pietsie. Laat nu het toeval willen, dat ik in mijn jaszak een handgeschreven uitnodiging had van diezelfde Eva, een goede dertiger nu, voor een of andere lezing of vergadering in het culturele circuit. Meteen haalde ik de kaart uit de enveloppe, en stak hem in het boek, precies op die pagina. Zodra Age dan het boek weer eens ter hand zou nemen, zou hij die kaart zien – een boekenlegger met de naam erop van degene die exact op die bladzijde als boreling genoemd werd! Dat moest iemand toch op een aardige manier de wenkbrauwen doen fronsen! Voorpret tintelde door mijn hoofd en handen, de kat rekte zich tevreden uit…
Dagen verliepen, Age keerde terug, de dagen werden weken, de weken maanden. Age zweeg. De maanden werden jaren, gevuld met Patronaat-, Oerol- en andere bezoeken. Age zweeg. Maar wat je van ver haalt, smaakt het lekkerst, dus ik zweeg ook. Ooit, ooit, ooit zou het gebeuren! En zouden zijn ogen twinkelen van plezier…Nog meer tijd verstreek, Bomans’ eeuwfeest werd gevierd, Age zelf werd feestelijk 60, stopte weer wat later met werken, onze gezamenlijke vriend Dick overleed, en Pietsie werd 100. Age zweeg. En ik ook.
Er was inmiddels een schaduw van vergetelheid over het hele project neergedaald, waardoor ik me voornam het er toch eens over te gaan hebben, een keer. Zou de Eva-kaart nog in het boek zitten, dat inmiddels bijna de status van time capsule had gekregen? ‘Volgende keer vraag ik het hem’, nam ik me keer op keer voor, als er toch weer iets anders of belangrijkers was voorgevallen of aan de hand of orde was. Altijd is er wel wat, natuurlijk. Geen nood, volgende keer beter. No big deal, het is maar een geintje.
Tot er ineens, tot je ontzetting, geen volgende keer meer is.
Honden blaffen, bomen ruisen, de karavaan trekt voort. Maar de wereld zal nooit meer dezelfde zijn…
Warry van der Leen
Age werd 60. Zijn dochters organiseerden een groot feest. Er was muziek. Er was bier. Er waren vrienden en bekenden. Het was de laatste keer dat Dick (van der Giessen) er was. Enkele maanden later overleed hij. Kort na zijn overlijden speelde De Kift in Patronaat. Dick en Age hadden voor De Kift allebei een speciale plek in hun muzikale harten. Age zag die avond dat het goed was: het was een mooi eerbetoon aan zijn goede vriend.De locatie van Age’s feest, naar verluidt een voormalige atoomkelder, moest wat Age betreft een muziekpodium worden. De naam had hij al bedacht: Het Atoompodium.Want daar was Age altijd voor in: muziek moest er zijn en als dat door zijn tussenkomst kon worden georganiseerd dan gebeurde het. In Haarlem, op Terschelling en overal daartussen. Hij verbond graag muzikanten aan podia, nam ze in juni mee naar de Vijfpoort.Zijn ogen glinsterden wanneer wij over onze muzikale plannen spraken. Dan was er weer die hand voor zijn mond wanneer hij zei: “Zo, ook weer voor elkaar, hihi”. In zijn hoofd was het plan dan rond, hoefde er alleen nog gewerkt te worden aan de uitvoering.De laatste jaren stond ik vaak naast hem op zondagmiddag in De Waag. Het was tot de lockdown in maart 2020 inmiddels vaste prik geworden. Dronken we een biertje, luisterden naar de muziek en vroegen ons in de pauze af of er nog een muzikaal vervolg aan de avond zou worden gegeven. “Er is metal in Patronaat, misschien wel een leuke combinatie zo na deze singer-songwriter!”. Er was weer een plan, over de uitvoering werden we het ook snel eens.Bij Age was het altijd vertrouwd, ook wanneer je elkaar een tijd niet had gezien. Na zijn ziekte een aantal jaren geleden, of in de luttele maanden tussen de eerste en tweede lockdown, toen het muzikale leven in het voorjaar van 2020 had stilgelegen. Het was altijd weer zoals daarvoor, zijn enthousiasme voor plannen bleek onverwoestbaar groot.Age was zorgzaam, hij wilde dat de mensen het om hem heen goed hadden. Waren er problemen, hij nam uitgebreid de tijd om je verhaal aan te horen en je in alle vertrouwelijkheid van advies te voorzien. Niet zelden tot besluit klonk dan: “Laat mij dat maar regelen”.Wanneer straks de live muziek weer klinkt in de stad zal dat zijn zonder Age. Dat is een onwerkelijk idee. In september speelt De Kift in Patronaat. Dat kan niet anders dan een mooi eerbetoon worden aan Age.
Danny van Leeuwen
Ik had gehoopt meer foto’s van Age Baars te hebben (pensioenfeest voor collega’s). Met de hulp van zijn dochters verliep de catering vloeiend en werd het een fijne, gezellige middag. Ik condoleer hierbij zijn lieve meiden en de andere mensen die dicht bij hem stonden. Het is zeker dat hij ook erg gemist zal worden door mensen die hem wat minder frequent zagen. Maar niettemin om hem hebben gegeven. Hoe kon je niet om hem geven? Dank Age, voor je innemendheid en lieve persoonlijkheid.
Joke Binnerts
Deze man verdient zijn naam op een kruk!
Pieter Kamp
Age we gaan je missen in Haarlem.
Willem Jan Agterbos
Bijzonder fijne man en collega!
Ronald Spijkerman
Age Baars was een lieve, rustige man met een groot hart voor muziek. Ik kende hem in eerste instantie van het Patronaat, waar hij heel vaak bandjes kwam kijken. Na het overlijden van Dick van der Giessen in 2012, leerde ik hem beter kennen. Samen met Eric Bolland nam hij jaarlijks het neerzetten van geluidsapparatuur bij de Hannie Schaft Herdenking in het Kenaupark van Dick over. Daarna gingen we steevast opwarmen in Het Wachtlokaal. We kwamen Age zo vaak tegen: in Lugosi’s, in De Waag, waar hij zondags altijd bandjes keek, bij de winkel van The Irrational Library in de Doelstraat, De Harmonie in Edam (als er een leuk bandje speelde), tijdens de Haarlemse Popronde en zelf een keer tijdens een corona-proof optreden van De Niemanders in Arnhem. En in het Patronaat natuurlijk. Met het kleine vriendenclubje waar we beiden in zaten gingen we regelmatig samen eten. Ook op Terschelling was hij elk jaar tijdens Oerol (en soms met kerst) een graag geziene gast bij muziekcafé De Vijfpoort. Soms ook met Karen en Arnoud, zijn dochter en schoonzoon. Age wist veel over muziek. Hij was altijd overal en altijd even enthousiast. Maar daarnaast was hij een lieverd met een goed hart. Ik ga je missen, lieve Age. Rust zacht.
Liz Stokking
Lieve Age,
Er zijn zoveel mooie herinneringen die we samen hebben gemaakt: de biertjes die steevast klaar stonden als het podium in de Vijfpoort was opgeruimd tijdens Oerol: dit zijn ‘werkbiertjes’ zei je dan, wat inhield dat die niet hoefden te worden afgerekend. Op Terschelling, tijdens Oerol, hebben wij elkaar leren kennen 15 of 16 jaar geleden.
Of de talloze keren dat je ineens achter me stond om even te bespreken wat je van een optreden vond als ik in Patronaat of ergens anders een bandje stond af te breken en niet zelden om ook even biertje te brengen want… geen drank geen klank!
Maar mijn warmste herinnering aan jouw is wel, dat sinds Dick van der Giessen je ooit, zoals hij het zelf noemde: ‘op mij af stuurde’ om te helpen bij de Hannie schaft-herdenking ergens in november in het Kenaupark, ik er vanaf dat moment vanuit kon gaan dat je er zou zijn.
Sneeuw, regen of kou hielden jouw niet tegen en volgens mij heb je sinds dien geen editie gemist.
Na afloop altijd een late lunch met een goed glas bier (en soms wel twee!) in het wachtlokaal.
‘De Hannie Schaft’ wordt niet meer hetzelfde zonder jou!
Ik ga je missen Age!
Eric Bolland
Age, mijn muziekmaatje en redder in nood als het om arbeidsrecht ging. Naast muziek had hij ook daar veel verstand van en diverse malen heeft hij mij geweldig geadviseerd, waardoor er veel schade beperkt is gebleven.
Muziekmaatje omdat hij altijd overal was en ik wist dat, wanneer ik alleen naar een concert ging, de kans groot was Age daar aan te treffen. Zoekend in het publiek vond ik meestal zijn vriendelijke lieve gezicht en met een biertje in de hand werd het optreden van het nodige commentaar voorzien.
Age kwam ik ook altijd op Terschelling tegen, vooral bij de Vijfpoort tijdens Oerol maar ook een paar keer, heel onverwachts, buiten het seizoen om. Het feit dat ik op de camping stond bij weer en ontij zat hem niet lekker en diverse malen heeft hij zijn huisje aangeboden om te schuilen.
Ook zijn altijd vrolijke aanwezigheid bij de veel te gezellige etentjes met de FOP (Friends of Patronaat) zullen mij altijd bij blijven en de toekomstige etentjes zullen nooit meer hetzelfde zijn.
Mooie herinneringen aan een mooi mens. Ik ga hem heel erg missen.
Rust zacht lieve Age
Sandra Klijn
Oef.. zojuist gehoord dat een van Haarlems grootste muziekliefhebbers/kenners Age Baars is overleden. Ik kende hem als een vriendelijke, goedlachse, enthousiaste man met een open blik op muziek en kunst. Ik voelde me zelf (als zanger van Grey Lotus en als DJ) altijd erg gesteund door zijn aanhoudende bemoedigende kritieken. Ik ga hem missen. Vooral als alles ooit weer open mag.
De muziekwereld kan voor mij soms als een moeilijk te navigeren zee voelen, waarin het onmogelijk is om te bepalen waar je heen moet zonder dat iemand je een beetje in de juiste richting stuurt. Dat ervaar ik zowel zo als uitvoerende muzikant als liefhebber. Dan helpt het heel erg om iemand te ontmoeten die op een bepaalde manier precies weet wat er gaande is, wat mooi is en welke afweging je moet maken. Ik heb in Haarlem een handjevol mensen die daar voor in aanmerking komen. Age Baars was één van hen. Als ik Age tegenkwam op de vrijdagavond, wist ik vaak onmiddellijk hoe de rest van het weekend eruit zou kunnen gaan zien. We deelden een bepaalde voorliefde voor spannende, grensverleggende muziek maar vooral ook voor alternatieve country en folk en gruizige rock zoals Sixteen Horsepower en De Kift. Age wist mij er zo ook van te overtuigen om Hallo Venray toch nog een nieuwe kans te geven. Geen slecht advies. Als muzikant was het enthousiasme van Age altijd iets wat net even voor dat vleugje hernieuwde vertrouwen in jezelf kon zorgen. Zijn optimisme en enthousiasme werkten aanstekelijk. Zo herinnerde hij me er met regelmaat aan waar het werkelijk om zou moeten gaan op momenten dat ik door de bomen het bos niet meer zag in het opzetten en organiseren van nieuwe muzikale projecten: namelijk de muziek zelf. Die voorliefde van muziek was bijna tastbaar als hij over de ontwikkelingen van het atoompodium of zijn randprogramma rond Oerol vertelde. Sinds de lente vorig jaar droomt iedereen ervan om terug te kunnen naar normaal. Maar voor ons als Haarlemse muziekwereld zal het zonder Age straks toch echt een heel andere ervaring zijn. Dankjewel Age, ik ga je missen.
Liefs,
Joost Verhagen (Grey Lotus)
Age Baars. In de jaren tachtig vaak in café de Tapuit op de Wagenweg te vinden, hij woonde in de buurt. Hij was ontzettend aardig, het was altijd fijn om met hem te praten. Over politiek, boeken, films en vooral over muziek.
Vanaf de jaren tachtig was Age ook altijd daar in Haarlem te vinden waar bandjes speelden. Of dat nu grote namen in de Grote Zaal van het Patronaat waren, of ‘nog nooit van gehoord maar je weet maar nooit’ bandjes in allerlei cafés, in kleine zaaltjes en op podia her en der in en rond Haarlem.
Age kende veel bandjes en bandleden, ontdekte ook altijd weer iets moois en als hij zei: daar moet je ècht deze week heengaan want daar speelt iets leuks, dan wist je wel zeker dat het die avond goed kwam. Met enorm veel plezier luisterde hij zelf naar live-muziek, en met een aanstekelijk enthousiasme. Zodat je, ook als het jouw smaak eigenlijk niet helemaal was, toch ging denken dat het best goed was, dat bandje.
Hij was optimistisch, altijd. Als hij zelf met tegenslag te maken kreeg ging hij ervan uit dat het vast weer goed kwam. Hij maakte zich meer zorgen om anderen dan om zichzelf.
Age had humor, was belezen, was een harde werker, een enorm betrokken vader, een trouwe vriend. Als je zoveel tijd en aandacht kunt besteden aan je grote liefde voor muziek en tegelijk al het andere niet verwaarloost, dan heb je een prachtige invulling aan je leven gegeven.
En gaan heel veel mensen je heel erg missen.
Matty Brokking
‘Nou, nog ééntje dan‘
Age had vele levens. Een leven met zijn familie. Een leven met zijn werk. Een leven met het huiskamerorkestje waarin hij bas speelde. Een leven op Terschelling, zijn tweede thuis. Daar weet ik allemaal slechts zijdelings iets van. Daar kan ik weinig over vertellen. Ik kende Age vooral als muziekliefhebber en met name concertliefhebber.
Toen iemand mij vorige week, kort na het overlijden van Age vroeg wat mij het meest van hem zou bijblijven, had ik het antwoord ook onmiddellijk paraat: ‘aangenaam gezelschap’. (Je mag ook lezen: ‘Agenaam gezelschap’) Dat klinkt op het eerste gezicht misschien niet meteen als een ‘helden-classificatie’, maar dat is het wel degelijk. Mensen worden vaak geprezen om bijvoorbeeld sportprestaties of revoluties die ze ontketend hebben. Maar dan volgen er weer andere sportprestaties of revoluties die de eerdere doen vergeten. Bij aangenaam gezelschap is dat niet het geval. Dat blijft. Zelfs in de vorm van een herinnering.
In de vijfentwintig of dertig jaar dat ik Age gekend heb, was er nooit ruzie, zelfs geen stevige woordenwisseling. Dat is zeldzaam.
Terugblikkend kan ik de ruime kwart eeuw dat ik Age van redelijk dichtbij kende verdelen in drie periodes: De eerste periode is nog wat diffuus. Daarom heb ik het over 25 tot 30 jaar. Het is de tijd dat we elkaar steeds vaker tegenkwamen in het Patronaat. Beiden bovengemiddeld frequente concertbezoekers. Ik beroepsmatig, hij als muziekliefhebber. Biertje, praatje. ‘Ga je dan of dan ook naar die of die?’
Vervolgens belde ik hem steeds vaker als ik een extra kaartje voor een of ander concert had. Andere vrienden reageerden soms kritisch als ik hen uitnodigde mee naar een concert te gaan. Die vonden de artiest in kwestie niet zo interessant of hadden er nooit van gehoord . Of ze vonden een treinreis naar Rotterdam of Utrecht te ver. ‘Maar als je eens een kaartje voor Springsteen of The Stones over hebt, dan graag!’
Age was anders: die vond het gewoon leuk om naar iets toe te gaan wat hij niet kende: singersongwriter, levenslied, jazz, punk. Dat maakte niet uit. En extra leuk vond hij het om naar een concert op een speciale plek te gaan. In een kraakpand, een huiskamer, een fabriekshal, of op een boot. We hebben het allemaal gedaan. Natuurlijk had hij zijn voorkeuren: Smutfish, De Kift, André Manuel, Donnerwetter, Hallo Venray. Die steunde hij bij hun crowdfundingacties en om hen te zien en horen reisde hij stad en land af, ook zonder mij.
Als we na een concert rond middernacht, of later, weer in Haarlem aankwamen en door de Kruisstraat fietsten, dan was het vaste ritueel dat één van ons vroeg: ‘Nog eentje doen?’ En de ander antwoordde dan steevast: ‘Nou, ééntje dan!’
Vervolgens sloegen we dan linksaf de Ridderstraat in, naar café Lugosi’s.
Bij ééntje bleef het nooit.
Mijn derde periode met Age vond ik eigenlijk het mooiste. Toen hij minder ging werken en later toen hij met pensioen was en alle tijd aan zichzelf had. Hij ging mij steeds vaker vergezellen als ik voor een of ander schrijfklusje – of gewoon voor de leuk – naar het buitenland ging. Soms was er iets ‘officieels’ waarvoor we een ticket of accreditatie nodig hadden. Dan was Age mijn chauffeur – hoewel hij geen rijbewijs had – mijn ‘assistent’, of mijn fotograaf. Dan zwaaide hij wat met zijn smartphone. Zo kwamen we overal samen binnen.
Ik weet niet of Age alles leuk vond, maar wel dat hij heel veel dingen leuk vond waar ik ook van hield. En zo belandden we tot ons beider tevredenheid in de meest obscure hotelletjes, ver-onder-de-prijs pizzeria’s en dubieuze café’s waar anderen met een boog omheen lopen.
Niet dat hij mij in alles slaafs volgde. Als ik voor de derde achtereenvolgende dag dezelfde ondermaatse Mexicaan wilde binnen stappen voor weer een bijna-voor-niks nachoschotel, wees Age op zijn karakteristieke Age-wijze naar een aanpalend pand en zei: “Volgens mij is dat een niet-onaardig Indisch restaurantje” En natuurlijk gingen we daar dan heen en natuurlijk had hij gelijk. Dat is wat ik bedoel met ‘aangenaam’ gezelschap.
Juist tijdens die tripjes naar het buitenland werd ik mij bewust hoezeer Age plekken kon koesteren en mensen voor zich wist in te nemen. En iedereen die hem van Terschelling kent zal dat beamen, want zijn geliefde café De Vijfpoort aldaar was ook zo’n plek.
De één of twee keer dat hij meeging naar het Konfrontationen-festival in het Oostenrijkse Nickelsdorf, zat hij de eerste avond direct met de muzikanten aan de bar te keuvelen, alsof hij ze al jaren kende. De paar maal dat we samen in Parijs waren eindigden onze avonden steevast op het terras van het studentikoze café Aux Folies aan de Rue de Belleville, waar we zaten tot de laatste stoelen om ons heen opgestapeld waren. Dan praatten we over werk, onze kinderen, de wereld – kortom, over het leven. (Op de foto onder het stukje van Matty Brokking op deze Spaarnestroom zie je Age op het terras van Aux Folies)
Over onze uitstapjes naar Berlijn zou ik pagina’s vol kunnen schrijven, maar ik beperk mij tot één detail. Age werd er fan-voor-het-leven van de legendarische Kneipe Zum Goldenen Hahn in Kreuzberg, waar iedereen komt die in andere kroegen niet meer toegelaten wordt. Maar ook kunstenaars, muzikanten en buurtbewoners. Koffie wordt er niet geschonken en voor de enkeling die om een cola vraagt wordt in het beste geval zuchtend diep in de koelkast een flesje opgedoken dat steevast over datum is. De enkele toerist die toch een stap over de drempel zet en de 8o-jarige buurvrouw in panter-legging en Metallica T-shirt, de schaal met voor stamgasten gesmeerde boterhammen op de bar en de tafels vol lege flessen en volle asbakken ziet, maakt gelijk rechtsomkeert. Een plek waar alles kan zolang je maar lief bent voor elkaar. Age was thuis in Zum Goldenen Hahn vanaf de eerste keer dat hij er kwam. En ook daar wist hij iedereen voor zich in te nemen. Er wordt al Jaren gepoogd om het café op de werelderfgoed lijst te krijgen. Mocht dat lukken, dan is dat ook een eerbetoon aan Age
Ons laatste uitstapje, op 18 juli – drie weken voor zijn overlijden – was naar een concert in het Amsterdamse Occii. Daar speelde de nogal excentrieke Franse groep Oiseaux Tempête met voormalig Ex-zanger GW Sok als speciale gast. Het was een zit-concert – want coronatijd – en Age stelde iets minder vaak voor om nog een biertje te halen dan ik van hem gewend was. Maar dat realiseerde ik mij pas later.
Sok zong een heel leuk lied in het Nederlands, waarbij de groep een soort gekke folk speelde. “Werd het toch nog een beetje De Kift,” zei Age toen we na afloop naar de bus liepen. De zoveelste Agename avond samen. En de laatste, zou drie weken later blijken. Aangenaam gezelschap. Ik zal het missen, maar niet vergeten.
Peter Bruyn
Age… prachtig mens die ik jaaren geleden voor t eerst heb ontmoet op t terras vd Vijfpoort… ik ging oerol id vijfpoort koken voor de optredende bandjes en t personeel… vantevoren even een weekendje kennismaken ennn daar zaten dick&age op t terras… t was eigenlijk gelijk goed… alsof we elkaar al langer kenden… jaren later als we alletwee met oud&nieuw id vijfpoort waren dan gingen we altijd naar de buren om bubbels te drinken en gelukkig nw.jaar wensen te brengen… ook is hij naar r’dam gekomen voor mn 50jr. feest(je)… een paar jaar geleden is ie meegegaan op een huifkartocht, zijn we gaan eten id “reis” (tapas) en naar “de pluktuin” … had ie allemaal nog nooit gedaan terwijl hij veeel langer dan mij op terschelling kwam… we hebben veel gelachen, genoten van bandjes maar ook serieuze gesprekken gevoerd… k ga m echt heel erg missen … lieve, rustige, zachtaardige, gezellige AGE.