In een verwarrende tijd als de huidige lijken mensen meer prikkelbaar. Er is veel ergernis. Vaak ook om zaken of figuren die het wereldnieuws beheersen. Een daarvan is de president van de Verenigde Staten. Een man zonder ziel, volgens zangeres en gitarist Lucinda Williams. Op haar laatste album ‘Good Souls Better Angels’ zingt ze over hem, zonder hem bij naam te noemen.
door Paul Lips

In november 2007 stond Williams op het podium van de grote zaal van het Patronaat, tijdens het Roots of Heaven-festival. Wat ik me er nog van herinner was een nogal rommelig optreden. Was Lucinda dronken? ,,Die komt er hiér in elk geval nooit meer in”, brieste de toenmalige – waarnemend – Patronaat-directeur na afloop. Een wanprestatie, vond hij. Hij (overigens een prima kerel) wist destijds nog niet wat we nu weten: dat het überhaupt de vraag is of in de toekomst nog zulke fijne festivals als Roots of Heaven mogelijk zijn.
Wanneer hoorde ik voor het eerst van de muziek van Lucinda Williams? Ik vermoed in de periode dat ‘American Connection’ op de radio was, de opvolger van ‘Country Time’, waarin steevast allerlei interessante muziek te horen was in het americana-genre. Een programma dat uiteindelijk door weer zo’n minkukel van een zendercoördinator uit de lucht werd gehaald. Met terugwerkende kracht leerde ik ‘Car Wheels On A Gravel Road‘ (1998) kennen, met heerlijke nummers als ‘Drunken Angel’ en ‘Metal Firecracker‘. Het leverde haar destijds een Grammy Award op.
Feit is dat Lucinda Williams mijns inziens anno 2020 opnieuw een geweldige plaat heeft afgeleverd. Ze liet zich ervoor inspireren door Leonard Cohen, Bob Dylan en Nick Cave. De geest van bluespionier Robert Johnson is nabij.
‘You can’t rule me‘, zingt ze in het swampy openingsnummer. Een niet mis te verstane boodschap van deze eigenzinnige dame met haar ongepolijste stem. Het leuke van die track is dat als de – als slot bedoelde – eindroffel heeft geklonken, de gitaar gewoon nog even doorgaat, waarna bas en drums volgen. Met een bekkenslag stopt het uiteindelijk.
Over de dagelijkse stroom aan slecht nieuws zingt ze in ‘Bad news‘. Op televisie, in de lift, via de telefoon, de mailbox, de ijskast, of ruwweg kloppend op de deur. ‘Fools and thieves and clowns and hypocrites‘, op allerlei manier dringen ze je brein binnen. Vooral met een stroom aan nepnieuws.
Iemand die voor zo’n stroom aan vervelende nieuwsberichten zorgt is de ‘man without a soul’ zelf, meneer Donald Trump. Hij liegt, steelt, heeft geen waardigheid, vindt Williams. Waar het verhaal eindigt is de grote vraag. Je moet er toch niet aan denken dat je de komende vier jaar nog een keer zit opgescheept met die bleekwater-injecties adviserende gek. Met een woedende solo op de elektrische gitaar eindigt ‘Man without a soul’.
Overigens was het Neil Young die eind jaren zeventig de regel ‘even Richard Nixon got soul’ over het voetlicht bracht, in zijn lied ‘Campaigner‘. Waar ome Neil nog enig mededogen tentoon spreidde richting het heerschap ‘Tricky Dick’, die een hoop ellende veroorzaakte, is Lucinda Williams boos én strijdbaar.

Ze is daar natuurlijk niet de enige in. Met grote regelmaat zet Haarlemmer Frankie Misset een afbeelding van een door de Vlaming Kamagurka vervaardigde cartoon op Facebook, die niet zelden de – steevast uit de bocht vliegende – president als onderwerp heeft.

Lucinda Williams is de dochter van dichter en literatuurhoogleraar Miller Williams (1930-2015), die haar in aanraking bracht met de muziek van Hank Williams. Of dat verre familie is weer ik niet, maar zo’n vader als Miller willen we allemaal wel. Hij heeft zelfs voorgedragen tijdens de inauguratie van Barack Obama, toen deze zijn tweede termijn als president begon. Lucinda leerde van haar vader zorg te besteden aan teksten. Die combinatie met de soms rammelende, eigentijdse swampy en bluesy folk-rock (in een productie van Ray Kennedy en Tom Overby, die ook bijdroeg aan de teksten van ‘Good Souls Better Angels’) vind ik onweerstaanbaar. Stuart Mathis (gitaar/viool), David Sutton (bas) en Butch Norton (slagwerk) staan haar bij. Mark T Jordan bespeelt zo nu en dan het orgel. De nummers werden in twee of drie takes op de band geknald.
Hoewel de niet mis te verstane boodschap het hele album doordendert, eindigt ze toch positief, met het nummer ‘Good Souls‘.
Dus is het tijd voor een statement. Een statement van de schrijver van dit stukje. Mocht Lucinda Williams ooit weer eens naar Haarlem komen, dan zet Paul Lips de whiskey klaar. Dat vindt de huidige Patronaat-directeur vast niet erg.
0 reacties