De enige keer dat ik een optreden van Armand bezocht moet in 1977 geweest zijn, in een jongerencentrum in Leidschendam. Ik ging er heen met Hans Sargentini, een toenmalige vriend die later nog basgitaar speelde bij de Haarlemse formatie The Plastics.
Armand was op dreef: spoog zijn maatschappijkritische teksten de microfoon in en ramde stevig op zijn akoestische gitaar, versierd met woeste uithalen op de mondharmonica.
Wel twee keer brak hij een snaar.
Dat waren bijzondere momenten.
De zanger stopte na het knappen van de snaar midden in het lied, om vervolgens doodgemoedereerd het staal te gaan zitten vervangen.
Zat de snaar er eenmaal op, dan stemde hij en zette het lied opnieuw in. Precies bij de regel waar hij dat nummer had moeten onderbreken.
Uiteraard was ‘Ben ik te min’ het hoogtepunt van het concert. Maar ook liedjes als ‘Want er is niemand’, ‘Een van hen ben ik’ of ‘Zoek je zo eenzelfde verschijnsel mens’ waren niet te versmaden. Nog steeds niet. Een lied als ‘Marijke’ had een klassieker kunnen zijn, als het op juiste waarde was geschat.
https://www.youtube.com/watch?v=83T4eAyT0CQ
Armand is wellicht altijd meer ‘rock ’n roll’ geweest dan onze Haarlemse troubadour Boudewijn de Groot. Ook al is de Eindhovenaar misschien een wat minder briljant tekstschrijver dan wijlen Lennaert Nijgh, en waren de akkoorden iets eenvoudiger dan de ‘verre’ arrangementen van De Groot en companen, de met hennakapsel getooide protestzanger verdient toch de sympathie. Niet in de laatste plaats door het onverdroten voortgaan op de weg die hij in de jaren zestig was ingeslagen.
Groepen als The Kik en (het Haarlemse) De Kliko’s sloten zich aan, met welke hij het land door trok, en met wie menig pretsigaretje soldaat werd gemaakt.
Vorig jaar bezocht ik een geweldig concert van Rick de Leeuw in de kleine zaal van de Philharmonie. De Leeuw en zijn Vlaamse band speelden Tröckener Kecks-liedjes, en repertoire van de albums ‘Beter als’ en ‘De parels en de zwijnen’.
Tegen het einde van het optreden haalde De Leeuw een mondharmonica tevoorschijn en deed de volgende aankondiging:
…,,De woelige jaren zestig begonnen in Nederland op de
dag dat Armand met zijn striemende coupletten het
burgerlijk ideaal opschudde. Even langharig als ruimdenkend luidde hij met vier akkoorden en een roestige mondharmonica de nieuwe tijd in…’’
Vervolgens werd ‘Ben ik te min’ ingezet.
Er is overigens nóg iemand die zich met ‘Ben ik te min’ heeft beziggehouden. De onvolprezen Maarten van Roozendaal kroop bij zijn lied ‘Bloemen’ in de huid van een ouwe hippie, die zijn toenmalige vriendin er toe probeert te verleiden opnieuw bloemen in het haar te steken en door te gaan op de weg van toen.
Hé, ben jij daar
Jij, het meisje van Simone De Beauvoir
Hier ben ik weer
Jouw kunstenaar
Van het kampvuur
En het Donovan en Dylan repertoire
Héhé
Hé, ben jij daar
En oké, wat jouw vader zei, was waar
Ik was een bedelaar, een boemelaar,
Een redeloze redenaar
En uiteindelijk werd ik handelaar, een scharrelaar, een sjacheraar
Een schaamteloze schuldenaar
Maar hier sta ik weer, na bijna 40 jaar
En ik zing: Hé, ben jij daar
Hé, ben jij daar
Of ben ik soms te min
Omdat jouw zoon een grotere kar heeft dan de mijne
Ben ik te min
Omdat jouw kinderen meer poen hebben dan de mijne
Wie de website van Armand aanklikt ziet dat er nog optredens gepland staan, o.a. met Rick de Leeuw. Spijtig dat het niet meer gaat gebeuren.
Wat blijft zijn de herinneringen aan iemand die op zijn eigen, muzikale manier streed voor een betere wereld.
PAUL LIPS
http://www.armand.nl/indexnederlands.htm
Foto Armand & The Kik (c) Hans Anneveldt
0 reacties