Haarlemmer Bert Maurits is beeldend kunstenaar, maar noemt zichzelf liever schilder. Hij bouwt zijn schilderijen laag voor laag op, in een expressionistische stijl. Tot en met 10 augustus exposeert Bert Maurits bij brasserie en podium Appel aan Spaarne 94.
Hoe kwam je hier terecht?
,,Via Lucia, die brasserie Appel onlangs opende met haar man Roedie Peters. Ze vertelde dat ze op internet was gaan zoeken naar Haarlemse kunstenaars, en zo bij mijn website terechtkwam. Ik timmer aan de weg via internet en Facebook. De tijd dat je met je mappie bij een galerie langs gaat werkt tegenwoordig niet meer. Ik was daar sowieso niet zo’n voorstander van.’’
Had je meteen een idee wat je hier wilde exposeren?
,,Ik werk vaak op groot formaat, maar dat zou lastig gaan worden hier met die halfgestucte muren. Dus heb ik goed gekeken naar een juiste balans. Ik heb ook speciaal wat kleinere werken voor deze locatie gemaakt. Maar ik ben heel kritisch, van de tien dingen die ik maakt gooi ik er vaak al vijf weg en dan blijven er uiteindelijk twee over die naar mijn zin zijn. Meestal ben ik het meest tevreden over de dingen die ik snel maak, met een bepaalde drive. Met een noodzaak tot schilderen.’’ 
Waar groeide je op?
,,Wij woonden op de Muiderslotweg in Haarlem-Noord. Mijn vader zong in het kerkkoor van de Petrus & Pauluskerk. Ik zat op het Mendelcollege waar de toenmalige leraar tekenen me vroeg of ik af en toe illustraties wilde maken voor de schoolkrant. Dat was mijn eerste podium. Daarvòòr was ik als brugklasser, spijbelend en wel, al in mijn eentje naar het Frans Hals Museum gegaan om me te laven aan zijn schuttersstukken en dacht: ’Wow, dat wil ik ook maken!’ Omdat ik het idee had dat er in de kunst geen droog brood te verdienen viel, ben ik vervolgens een heel andere richting opgegaan. Ik heb jarenlang in de gezondheidszorg gewerkt als B-verpleegkundige. Op een gegeven moment heb ik besloten dat ik naar de kunstacademie wilde. Dat werd de Koninklijke Academie in Den Haag.’’ 
Je gebruikt een unieke ondergrond voor je schilderijen…
,,Ik schilder op oude postzakken. Mijn buurman was koerier voor de PTT en had een hele lading van die dingen. Dat was in de jaren tachtig. Kunstenaar Sam Drukker schilderde vroeger ook op oude postzakken. Ik haalde die postzakken uit elkaar en begon er op te schilderen. Maar dat kan niet zomaar, merkte ik al snel. De verf verdwijnt er gewoon ín, het is één zwart gat. Dus ik moest eerst zorgen voor een degelijke ondergrond. Meestal begin ik abstract en maak vervolgens vormen, die leiden tot een portret.’’
Wel bijzonder. Postzakken.
,,Een heel romantisch idee natuurlijk. Zakken waar allerlei brieven in hebben gezeten, van liefdesbrieven tot belastingaangiftes. Vaak laad ik een heel stel in mijn oude Renault Lagune om vervolgens naar Hongarije af te reizen, op een plek vijftig kilometer onder het Balatonmeer. En dan schilderen, boeken mee. Geen internet. Telefoon uit.’’
Is het nog te doen, kunstenaar zijn in 2014?
,,Ik kan er nog niet volledig van leven. Zo nu en dan heb ik een bijbaantje. Maar het afgelopen jaar was een goed jaar voor me, met veel exposities. Mijn werk is regelmatig op verschillende plekken te zien. Toch heb ik geen dag spijt gehad van het feit dat ik op mijn achtentwintigste de opleiding ben gaan volgen. Schilder zijn beschouw ik als het mooiste vak van de wereld. Dat maakt me dolgelukkig.’’
INTERVIEW EN FOTO’S: PAUL LIPS
COPYRIGHT FOTO SCHILDERIJ ‘Starview2’: BERT MAURITS
Meer informatie: www.bertmaurits.nl www.brasserieappel.nl
0 reacties