Ik wandelde Kunst centrum Haarlem aan de Gedempte Oude Gracht binnen, om een blik te werpen op de werkjes die de deelnemende kunstenaars aan de Kunstlijn 2019 hadden ingezonden als representatie van hun elders tentoongestelde werk. Dat viel niet tegen.
door Paul Lips
Het is natuurlijk altijd slechts een momentopname, zo’n bliksembezoek. Maar het helpt om alvast een globale keuze te maken voor waar je eventueel zou willen gaan kijken komend weekeinde. De miniatuurwerkjes mogen maximaal dertig bij dertig centimeter groot zijn en mogen er niet ‘provisorisch’ uit zien, zo valt te lezen op de website van Kunstlijn Haarlem. Dat is dan wel weer een beetje jammer, want er zijn in de kunsthistorie heel wat voorbeelden van provisorische werkjes (zoals schetsjes of snel gemaakte of in elkaar gezette dingetjes, ready mades) die later zeer de moeite waarde bleken te zijn. Picasso bijvoorbeeld maakte van een fietsstuur en zadel de kop van een stier. Enfin.
Ik zag in een vitrine een handgemaakt sieraad van Iris Nijenhuis: ‘The Superb Necklace Magnolia’. Eigentijds, draagbaar en kleurrijk.
Iets verderop een reeds verkocht werkje van Yvonne van Dreven in de haar bekende stijl: dit keer een verlaten ruimte met een deur, verbeeld met een bewust beperkt palet.
De geabstraheerde landschappen van Helmuth van Galen boeien altijd. ‘Buitenruimten’ noemt hij ze.
De collages van Harm van Ee verraden een grote beheersing en gevoel voor compositie, hoewel het mijns inziens soms wel iets meer provisorisch zou mogen, á la Kurt Schwitters.
‘Desorigami’ van Rosa Navarro spreekt me aan omdat er met papier wordt gestoeid.
Bij Eveline van der Eijk zien we dan weer een geborduurd werk met als titel ‘Stripe’. Het wekt nieuwsgierigheid op.
Ben ‘Benimov’ Imhoff laat de loop van een wapen uit een bloedrood hart verschijnen en intrigeert daarmee.
‘Het Kritisch Oog’ van Annemiek Steenhuis verwijst wellicht naar de taak van de journalist, die zijn kritische, onbegrensde blik over de werken mag laten gaan tijdens de Kunstlijn, en de kunst van de kitsch mag onderscheiden.
Maar het werk dat me het meest fascineert is ‘Dialoog’ van Marcella Kuiper.
Wat is het nu eigenlijk? Een brok afval. Een soort verroeste, metalen pot zonder bodem. Zachte muziek klinkt. Op de plek van de potbodem zien we bewegend beeld. Het lijkt een zee of zwembad. Helblauw. Langzaam verschijnen figuurtjes in beeld. Het lijken vissen. Maar het blijkt een menselijke gestalte, die lijkt te zwemmen in de blauwe ruimte. Het is allemaal gezichtsbedrog, zo blijkt. Ik heb het een beetje provisorisch gefotografeerd.
Daar komt Frank van der Schaar van het Kunst centrum Haarlem aangewandeld. Altijd leuk om dingen van hem te vernemen. Marcella Kuiper heeft flink gezwoegd om het kunstwerk in orde te krijgen, legt hij uit. Het kastje onderaan schijnt tig keer te zijn overgeschilderd. Links onderaan de stekker die niet uit het stopcontact gehaald mag worden. Het roestige voorwerp dat Marcella hier toont schijnt ‘gewoon in de tuin’ te hebben gelegen. Gevonden voorwerp. ,,Ruik maar eens”, zegt Frank. De kunstenares heeft de roestvorming op het object extra glans gegeven door er kaneelpoeder overheen te strooien. Kunstenares, zo noemt Marcella zichzelf niet. Ze maakt kunst en dat is dat.
Het is een wonderschoon kunstwerk.
0 reacties