Drieënvijftig seconden zijn er voor nodig om het thema te herkennen. Kijkend naar de videoclip die onlangs is gemaakt van de winnaar ‘Finale Klassieke Muziek 2020’ Michiel Dolfing word ik ineens aangenaam verrast. Het brengt me terug naar dagen van weleer. Ik moet de neiging onderdrukken van puur plezier een polonaise in te zetten.
door Paul Lips
Vier videoclips kwamen afgelopen week online van finalisten van het Haarlems Interscholair Toernooi (HIT). Vanwege de coronacrisis was de organisatie (cultuurinstelling Hart Haarlem) noodgedwongen de HIT-finales online te houden. Dat betekende: géén live-optredens in het Patronaat, Philharmonie of Toneelschuur. Geen publiek. Inzendingen van scholieren die enkel te zien waren voor de jury, via een privé instagram-account. Een nogal geforceerd gedoe van een organisatie die niet uitblinkt in het gebruik van social media.
Hoe dan ook kwamen er enkele winnaars uit de bus. Optredens van bands vielen af, en ook de theaterfinale ging niet lukken dit jaar. Vier finalisten werden in de gelegenheid gesteld een videoclip op te nemen onder productionele leiding van creatief onderwijsbureau A Small Gang Education uit Haarlem. Dat gebeurde in Slachthuis13 op het Slachthuisterrein aan de Oorkondelaan in Haarlem-Oost. Het heeft tot mooie resultaten geleid, die te bewonderen zijn op YouTube.
In de jaren zeventig van de vorige eeuw woonde ons gezin in een flat aan de Delftlaan in Haarlem-Noord. Mijn zus Joke draaide op haar kamer te pas en te onpas de nieuw aangeschafte elpee ‘LA Woman’ van The Doors. Het diepe, sombere stemgeluid van zanger Jim Morrison maakte grote indruk. Achteraf bekeken zou je kunnen zeggen dat The Doors een creatief hoogtepunt beleefden. Het muzikale palet, de rauwheid van de uptempo-nummers, de intrigerende teksten vol eenzaamheid, vervat in bluesy rock. Dat had nog veel meer moois op kunnen leveren, ware het niet dat Jim naar Parijs…
Mijn vader en moeder hielden niet van ‘die popmuziek’. Ach, een ‘Beatle-tje’ zo nu en dan moest wel kunnen, en Ekseption ging ook wel. Thijs van Leer was welluidend als hij zich maar beperkte tot zijn ‘Introspection’-gedreutel, met Letty ‘lalala’ de Jong als vocaliste. Daarnaast was er die elpee met muziek van Frédéric Chopin (1810-1849). Op de hoes een enigszins stuurs kijkende klavierspeler. Het was romantische pianomuziek. Scháámteloos romantisch. In een interview met een vertolker van modernere pianomuziek las ik de uitspraak: ‘Chopin, dat vind ik gewoon weerzinwekkend’. Duidelijk was dat de Pools-Franse componist gemengde gevoelens opriep.
Toen ik voor het eerst op kamers ging draaide ik het repertoire van The Doors zo’n beetje grijs. Zinnen als ‘I need a brand new friend, who doesn’t trouble me…I need someone and, who doesn’t need me…’ (‘Hyacinth House‘) bleven hangen. Tegen de achtergrond van de getroubleerde geest van Jim, die steeds het idee had dat iedereen ‘iets van hem moest’. Die niet in optreedkringetjes wilde blijven ronddraaien en uiteindelijk zijn publiek steeds meer begon uit te dagen. De rol van klavierspeler Ray Manzarek mag met terugwerkende kracht wat extra pluimen krijgen, omdat hij veel schitterende orgelpartijen bedacht, maar ook de Fender Rhodes-piano een prominente rol liet spelen tijdens het – via een improvisatie tot stand gekomen – ‘Riders On The Storm’.
Het moét Manzarek geweest zijn die dat stukje van de ‘Polonaise Opus 53’ verwerkte in het lied ‘Hyacinth House’.
Michiel Dolfing (17 jaar, College Hageveld) is de winnaar van de HIT-finale Klassieke muziek 2020. Met zijn gloedvolle uitvoering van die Chopin-compositie. In tijden van corona mogen we niet een polonaise inzetten. Maar een staande ovatie is zeker op zijn plaats.
0 reacties