DE POSTUME DOORBRAAK VAN EEN STRAATFOTOGRAFE

Wat weten we van Vivian Maier?

Ze paste op kinderen.
Ze woonde in bij rijke Amerikaanse gezinnen in Chicago.
Ze maakte foto’s op straat.
Ze gaf daar nooit bekendheid aan.
Ze was excentriek.
Ze verzamelde ontelbare stapels kranten.
Ze is overleden.
Ze beleeft een wereldwijde doorbraak.

Een tijd terug keek ik even op de agenda van Foam, het museum voor fotografie aan de Keizersgracht in Amsterdam. De naam Vivian Maier dook op. Straatfotograaf. Mijn aandacht was direct getrokken. Foam heeft vaker tentoonstellingen van straatfotografen en die zijn meestal prachtig.

Nu wil ik u vragen om de naam ‘Vivian Maier’ op google in te tikken, en vervolgens naar ‘afbeeldingen’ te gaan.Nu ziet u haar. Met haar Rolleiflex-camera. Scroll svp een stukje naar beneden en kijk naar wat voor foto’s zij zoal maakte. Tik haar naam eventueel nogmaals in en zet er dan ‘street photographer’ bij.

Iets soortgelijks deed de Amerikaan John Maloof een aantal jaren geleden. Hij was bezig met het schrijven van een geschiedenisboek en zocht daar illustraties bij. Hij bezocht een veiling in Chicago en vond daar een aantal dozen met negatieven. Hij koos de grootste uit en kocht deze voor 380 dollar. In de doos bevonden zich negatieven uit de nalatenschap van ene Vivian Maier. Maloof tikte haar naam in op google.
Hij vond niets.

Maloof bekeek de negatieven en kon er aanvankelijk weinig mee. Tot hij ze beter ging bestuderen en besloot te gaan scannen. Hij plaatste een aantal foto’s op een blog. De gekte sloeg toe. De reacties waren waanzinnig, in positieve zin.
Het verhaal van deze zoektocht is vastgelegd in een mooie documentaire. Het is aan te raden deze documentaire te bekijken. Even de telefoon anderhalf uur wegleggen.

http://www.npo.nl/close-up/30-10-2014/AT_2022927

Inmiddels worden de foto’s van Vivian Maier wereldwijd getoond. Zo ook in Foam in Amsterdam. Er staan enorme rijen voor de drie zaaltjes waar haar foto’s te zien zijn. Het duurt minstens een half uur. Het is raadzaam om vroeg te gaan of op donderdagavond, zo vertelde de suppoost.

Het zijn poëtische foto’s. Ze tonen mensen op straat in hun dagelijkse bezigheden. Soms kijken ze de fotografe vorsend aan, alsof ze worden gestoord door die vrouw met haar Rolleiflex. Er zit eenzaamheid in, maar ook compassie. En humor.

Regelmatig fotografeerde ze zichzelf.
Ze lachte dan nimmer.

PAUL LIPS

http://foam.org/visit-foam?gclid=CKDj7M6Iu8ICFWXHtAodDi0AXQ