De plaat ‘Sparks in a dark room’ van de ultra-formatie Minny Pops verscheen veertig jaar geleden, in 1982. Vandaar dat het ensemble – in de bezetting van toen – een show doet in Londen.
Dat gaat gebeuren op woensdagavond 29 juni in de Paper Dress Vintage, 352a Mare Street, een vintage kledingwinkel inclusief bar en live-events.
De formatie van dat jaar 1982 bestond uit Wally van Middendorp (vocals), Wim Dekker (synths) en Pieter Mulder (bass.) Aangezien het concert volgende week al gaat plaatsvinden, fietste Paul met gezwinde spoed naar Wim Dekker om een en ander op te tekenen.
door Paul Lips
De periode van de zogeheten postpunk en new wave (zo tussen 1977 en 1988) is een enerverende tijd. Er gebeurt van alles op kunstzinnig gebied. In Engeland komen bands op als The Cure, Joy Division, Orchestral Manouvres In The Dark, Cabaret Voltaire, Ultravox en Talk Talk, in Amerika experimenteren acts als Suicide, Talking Heads, Pere Ubu en B-52’s er lustig op los. In Nederland zijn er ook allerlei golfjes met al dan niet succesvolle artiesten, zoals The Tapes, Blue Murder, Nasmak en The Dutch.
Maar één van die acts staat aan de wieg van een nieuwe beweging. Ultra. Muziek met een prominente rol voor de synthesizer, met monotone ritmes en drumpartijen uit een Korg-ritmebox.
Minny Pops, opgericht in 1978 door Wally van Middendorp. Een statische presentatie – met onorthodox gebruik van instrumenten – doen allerlei muzikanten van die dagen besluiten ook een formatie op te richten in het spoor van de muzikale richting die Van Middendorp en de zijnen laten ontspruiten. In kraakpanden, galeries en kunstruimten kunnen dit soort avantgarde-acts worden waargenomen. “We waren hartstikke jong toen!”, roept Wim Dekker uit.
Wim, wanneer hoorde jij van het idee om een 40 anniversary-concert te houden, en dat dat nota bene in Londen gaat plaatsvinden?
“Wally Van Middendorp woont in Londen, we zijn nog steeds goed bevriend. Zo’n twee maanden geleden realiseerde Wally zich ineens dat die plaat ‘Sparks’ veertig jaar geleden is uitgebracht. “Misschien moeten we wat doen”, zei hij. Dus het is sowieso behoorlijk krap allemaal. Wally had het idee om er wat bevriende Engelse artiesten bij te betrekken. En uit Nederland dan Pieter Mulder en ik. En ook zanger Mark Ritsema, die mensen wellicht kennen van Spasmodique. Maar… ik heb al twee jaar niets gedaan qua muziek.”
Pieter Mulder, Wim Dekker en Wally van Middendorp (foto Vincent Kruijt)
_______________________________
Is dat voor jou dan weer op te halen, qua synthesizerpartijen?
“Nou, als je mij een keyboard geeft dan ga ik daar effe met mijn ellebogen op hangen en dan schud ik wat heen en weer en dan lukt het wel, haha.
Maar er komen nog wel wat repetitiemomentjes vooraf. We gaan die avond zes nummers spelen in een strak programma. En er wordt nog wat gejamd met die bonte stoet Engelsen. En de Finse groep Pikha Is My Name doet ook mee. De bedoeling is dat er dan eind dit jaar een nieuwe Minny Pops-plaat verschijnt. Maar daar doe ik niet aan mee. Ik heb het beestachtig druk.”
In de hoogtijdagen van Minny Pops, hadden jullie toen veel groupies naar aanleiding van jullie podium-act?
“Haha. Nou, in Nederland niet. In Engeland waren er wel meisjes die hun neus om de hoek van de kleedkamer staken, maar daar bleef het meestal bij. En in Amerika wel.”
Allerlei min of meer prominente Haarlemmers zijn ooit betrokken geweest bij Minny Pops, zoals Rubin Ootes, Pim Scheelings en Lion van Zoeren. En jij hebt zijdelingse projecten zoals Smalts, met Pieter Mulder…
“Pieter Mulder en ik kunnen samen heel makkelijk componeren. We schudden het gewoon uit onze mouw. Er gaat ook weer een nieuw Smalts-album uitkomen, waar ik overigens ook niet aan meedoe door tijdgebrek. Rubin Ootes en Zip Boterbloem doen daarop mee.
De term ‘smalts’ komt uit een regel van ‘Do The Strand‘ van Roxy Music. ‘And mashed potato schmaltz‘. Ik was fan van Roxy Music. De vroege Roxy Music, want later werd het wel heel erg glad. Zeg maar de periode dat Brian Eno er deel van uitmaakte. Ik was vooral ook fan van Eno.
In een fietsenkelder van het toenmalige Lorentz Lyceum waar ik op zat heb ik nog eens geprobeerd ‘Eno’ op een muur te kalken. Ik wam tot de E en een halve N. Toen werd ik betrapt, haha.”
Wanneer je de plaat beluistert – wat ik afgelopen week een aantal malen heb gedaan – dan weet ik niet of ik daar vrolijk van word. Het klinkt ook heel erg als muziek van die specifieke periode…
“Natúúrlijk! Het was midden in de doemperiode! Weinig vooruitzicht voor jongeren, weinig kans op geschikt werk en gepaste woonruimte. Het is een tijdsbeeld. Maar met Minny Pops hebben we in de afgelopen veertig jaar nog regelmatig optredens gegeven, dus er is een publiek voor. Het hoogtepunt was natuurlijk dat we het voorprogramma mochten verzorgen bij heavy rockgitarist Slash in de Hammersmith Apollo in Londen in 2012. Op zijn eigen verzoek, haha. Dus de kans bestaat dat Slash ons ooit heeft zien optreden toen-ie nog een jochie was.
Maar de huidige tijd heeft sterke parallellen met de periode van begin jaren tachtig. No Future. Dus de muziek van die tijd kan nu worden herontdekt. In deze tijd lijken we nogal in slaap gesust. Alles is tegenwoordig te vangen onder de noemer ‘entertainment’. Dus het is tijd voor nieuwe kansen.”
0 reacties