door Paul Lips
De opnamen werden vorig jaar zomer gemaakt en zo nu en dan verscheen er een foto op de sociale media. Voor Haarlemse insiders waren direct Lodewijk de Ruiter en Franklin van der Erf te herkennen, ook actief in het amateurtoneel. Zorgvuldig werd verdere informatie afgeschermd. Mede vanwege het feit dat de film werd ingestuurd naar internationale korte filmfestivals, waar menige prijs werd binnengesleept.
Het is een klassiek gegeven: de schrijver die zwoegt op een manuscript en in de veronderstelling is dat hij een meesterwerk aan het creëren is. In vroeger tijden ging dat met kroontjespen en blocnote, thans klinkt het geroffel op het toetsenbord van de pc. Lodewijk de Ruiter vertolkt de rol van Herman Halfweg, de auteur die zijn meesterwerk langzaam maar zeker ziet lukken. Zelfs een telefoontje-na-tienen kan hem daar niet van afbrengen. Tot zo ver vertel ik iets over het verhaal, de rest moet u zelf gaan kijken. Iets dat u slechts tien minuten van uw leven gaat kosten. Een kleine moeite dus. Eén ding kan ik nog verklappen: u zult zich amuseren.
Eén klein kritisch nootje mag ik wellicht nog opwerpen. Iets dat me doet denken aan vroeger, als we films bezochten die – al dan niet gedeeltelijk – in Haarlem waren opgenomen. De tijd dat in de donkere zaal mensen hardop straatnamen begonnen te roepen als ze bepaalde plekken herkenden. ‘Jansstraat’. ‘Hee daar heb je de Vijfhoek’. De tijd dat je met een glimlach constateerde dat de telefooncel zich gewoon op het perron van Haarlem Station bevond terwijl daar Het Meisje Met Het Rode Haar rondliep.
Als regisseur hoor je natuurlijk altijd goed op te letten dat je eenheid van plaats aanhoudt. Dus hoe kan het dat schrijver Herman Halfweg de ene keer zijn huis verlaat terwijl hij op de Brouwersgracht woont, en de andere keer zijn huis ín gaat dat zich in een straat bevindt? Dat is een van de mysteries van deze film. Voor het overige: alle lof voor de regisseur, de acteurs, de technici en overige medewerkers. Gaat dat zien.
Ja heel leuk, lekker over de top!