Er stond een eenvoudige aankondiging op Facebook. ‘The Stomp Brothers treden op zaterdagmiddag 18 september op in de Schagchelstraat tijdens Haarlem Shopping Weekend vanaf 12.30 uur.‘ Shopping weekend? Het is toch elk weekend ‘shopping weekend’? Nou ja, dat ‘shopping weekend’ is kennelijk een voortzetting van de zogeheten ‘Shopping Night‘. Haarlem Promotie en zo. Enfin, ik eerst naar de bieb en vervolgens naar de Schagchelstraat. Bij Mark Keppel Lijstenmakerij & Galerie zaten ze: de mondharmonicavirtuoos en gitaarvirtuoos.
door Paul Lips
September. ‘Een van mijn lievelings-weermaanden’, hoor ik op televisie de weerman zeggen tijdens het NOS Journaal. Dat geldt ook voor mij. Het is die mooie nazomer met in de verte de herfst die zich aankondigt. En – niet onbelangrijk – het culturele seizoen begint. Als het goed is. En het wordt langzaamaan iets beter. Of het ooit weer wordt zoals het was valt te bezien. Zo’n dag waarop je verliefd bent op de stad en de bewoners. Boeken gehaald bij de bibliotheek (van stripprofessor Joost Pollmann, en een boek over kunst aan het begin van de twintigste eeuw), fietsen langs een volle Botermarkt, een blik in een kunstzinnige etalage bij Muys Kantoor & Kado aan de Gedempte Oude Gracht, en vervolgens de lokroep van de muziek volgend.
Twee rode stoeltjes. Mannen met hoeden. En dan als luisteraar met je neus in de boter vallen. ‘Summertime‘. Weergaloos getokkeld op de gitaar en subliem geblazen op de bluesharp. Er bestaan journalisten die hebben uitgezocht hoe veel versies er bestaan van deze klassieker. De versie van The Stomp Brothers mag daar aan worden toegevoegd. ‘Het weer past zich aan aan onze muziek’, grapt Stomp Brother Sjef.
Wie op internet louter de term ‘Stomp Brothers’ intikt krijgt andere resultaten. The Brothers Johnson met ‘Stomp‘. Een feestnummer. Disco. Over uitgaan. De stad in. Nachtleven. Stampen. Wanna party ’til the morning light’. Conga’s en synthesizers. Slapping bass. Zo’n lied dat je zo nu en dan overdag’s nog wel eens op de radio hoort, en je terugbrengt naar 1980, ook zo’n jaar dat van alles weer opnieuw begon.
De Haarlemse Stomp Brothers zijn ondertussen alweer bezig met het volgende nummer. ‘It don’t mean a thing (if it ain’t got that swing)‘. De winkeljuffrouw van de overkant deint vrolijk mee op het ritme. Mijn gedachten dwalen onwillekeurig af naar het album ‘Bitter Jug Blues‘, dat inmiddels op Soundcloud staat. Maar dat pas in januari 2022 zal verschijnen. Niet te vroeg pieken, is een wijs devies. “Onze fans zijn liefhebbers van vinyl, dus wij nemen aan dat zij ook de plaat wel zullen aanschaffen”, is de eenvoudige verklaring van Sjef Huurdeman. Ik kijk uit naar de plaat, maar heb hem op soundcloud nog niet in z’n geheel beluisterd. Doseren is het devies. En ik zou de heren graag interviewen voor Spaarnestroom. ‘Ja, dat roep je al twee jáár’, zegt Pieter met zijn bekende schamperheid.
“Komt nog. Het mag nog even rijpen, als goede wijn”, riposteer ik.
Survivors zijn ze, Sjef Huurdeman en Pieter Mulder. Te grazen genomen door het leven, maar nog steeds fier rechtop en tot mooie dingen in staat. Ook om te kunnen genieten van mooie dingen. En wat past daar beter bij dan een weergaloze versie van ‘My Favourite Things‘? John Coltrane ging de heren al voor, maar wat een heerlijkheid, deze rondgang over de snaren. Soms zelfs met flamenco-achtige tendenzen. Er wordt driftig gefilmd en gefotografeerd. Live-muziek op straat, het mag weer en het is heerlijk. Nee, de hoed hoeven ze niet neer te leggen. De gage wordt reeds betaald.
Over dat tekeningetje dat Sjef bij zijn Facebookbericht plaatste. Dat schetsje van tekenaar Olaf Jens, die het hoesontwerp van de plaat heeft gemaakt. Sjef toonde het schetsje aan zijn kompaan Pieter Mulder, die direct uitriep: ‘Dát is ‘m. De hoes!’. Een goede reden om @Olaf.Jens te volgen op instagram. Er gaat een wereld voor je open. Oudere jongeren zaten er al of strijken neer in de Schagchelstraat. Bekenden uit de Haarlemse muziekscene of andere kringen. Jelle, Joce, Danny, Pim, Janis, Ruby, Sue, Marten, Kees, Dick enzovoort.
“Ik heb twee jaar niet gespeeld. Ik ben mijn embouchure helemaal kwijt”, laat Sjef zich ontvallen. Embouchure. Een mooi woord. Dat wat nodig is om blaasgeluid op een instrument te kunnen voortbrengen. Toch spelen de heren bijna drie uur lang de ene na het andere classic. Om te eindigen met een instrumentale versie van ‘This Masquerade‘. Een lied van de hand van Leon Russell. Ik leerde het kennen in een gloedvolle versie van The Carpenters, het Amerikaanse popduo dat in de loop der jaren bredere erkenning kreeg dan in eerste instantie het geval was. Verduiveld ingewikkelde akkoorden, dat nummer. Melancholieke tekst. Een soort cooling down, passend bij het sentiment dat je voelt als zo’n zonovergoten muzikale middag ten einde loopt.
Mooi artikel over een voor mij onbekend duo. Goed te weten dat ze er zijn😇
Leuk artikel. Dat schampere – toch met empathie – herken ik wel. Hoog tijd dat je naar het hele album luistert, prachtig. Love from England, x Dorien
Mooi geschreven.
En natuurlijk jammer dat ik het Duo heb gemist.