‘Mijn slappe komedie voor vier mensen, ’n handjevol personeel & een tafel
die niet vrijkomt’ is van oorsprong een stuk van theatergroep Carver.
De Haarlemsche Tooneel Club speelde de voorstelling dit weekend in het
Heemsteedse theater De Luifel. Dat was weer eens ouderwets lachen
geblazen, om meteen maar eens een open deur in te trappen.
De Haarlemsche Tooneel Club (sinds 1912!) is een van de betere
amateurtoneelgezelschappen uit de regio. De groep koos bij deze
voorstelling voor regisseur Marcel Kragt en dat blijkt een gouden
greep. De tekst die de acteurs dienen uit te spreken is uiteraard van
groot belang, maar juist ook de mimiek en het verdere fysieke
gedeelte.
Alles draait om twee stellen die gezamenlijk uit eten gaan en elkaar
ontmoeten in de bar van het restaurant. Louise (Arma Klaasen) zou een
tafel hebben gereserveerd, maar die komt voorlopig nog niet vrij, zo
laat het personeel weten. De bedoeling van het gezellige avondje is de
verdeling van gezamenlijke eigendommen, en dan met name ‘de caravan’.
Die vermaledijde caravan vormt de rode draad die door de hele
voorstelling heenloopt en uiteindelijk bijna slaande ruzie oplevert.
Wat doe je als je eindeloos moet wachten tot je gereserveerde tafel
vrij komt? Don (Arno Komin), de man van Louise bestelt maar eens een
fles rode wijn. Maar de vrouwelijke helft van het andere stel, Ellis
(Liesbeth Veltman) kan zo lang niet wachten, die moét wat eten.
Toneelauteur Magne van den Berg neemt een klein gegeven (‘ik heb
honger, ik moét wat eten’) en laat de irritatie bij de andere
personages flink oplopen. De anderen – inclusief Ellis’ partner Ben
(Geoffrey Courchaine) willen immers de eetlust niet van te voren reeds
stillen met een paar van die geitenkaascroquetjes. Dat doet Liesbeth
Veltman trouwens zeer goed, spelen hoe je een gloeiend hete snack
voorzichtig beetpakt, de hitte proberen weg te blazen en de lekkernij
héél voorzichtig verorberen.
Het publiek beseft al snel dat het voor de personages op de
toneelvloer een verloren avond zal worden. Ergernissen over elkaar
komen subtiel en langzaam naar de oppervlakte, met veel vileine
opmerkingen die zogenaamd aardig bedoeld zijn. Vooral Louise (sterke rol van Arma Klaasen)
legt Ben het vuur aan de schenen met haar dodelijke complimenten aan haar ex, van wie ze nog steeds zegt te houden: ‘Mooie boze stoere sterke Bennie’.
Ook het personeel moet er aan geloven, zoals de confrontatie tussen een ober (Jack Bontekoe) en Ben: ‘Zeg jij nou jou tegen mij?’, briest Courchaine.
De voorstelling duurt anderhalf uur en dat is een mooie lengte. Op het moment dat de tekst in herhalingen dreigt te vallen doet Arno Komin een schitterende dronkemansact met een barkruk. Het publiek komt niet meer bij.
‘Mijn slappe komedie…’ legt op geestige wijze het menselijk falen
bloot, met sterk spel van alle HTC-acteurs. Wat er met die caravan
moet gebeuren is de vraag, maar dat doet er al lang niet meer toe.
Prachtvoorstelling.
Artikel: Paul Lips
Fotografie: Remco van der Kruis
0 reacties