Deze week ligt-ie op verschillende plekken in Haarlem: de Crisiscourant. Met als onderwerp de situatie in en om het Slachthuis aan de Oorkondelaan (Rockplein), waar met ingang van 1 juni noodzakelijkerwijs geen live-muziek meer geprogrammeerd wordt op de vrijdag en de zaterdag. ‘Slachthuis Haarlem gaat gebukt onder gemeentelijke bureaucratie’ is de kreet. Een noodkreet in krantenvorm, uit de grond gestampt door fervent Slachthuisbezoeker Leonie Edel. Leonie verzamelde reacties op social media en schreef zelf ook een statement. ‘De rafelrandjes horen er nét zo bij als de gecultiveerde hofjes in de stad’, is de gedachte.
door Paul Lips
(beeld: Leonie Edel)
Als een lopend vuurtje gaat het sinds enige weken rond in de stad: het nieuws dat het Slachthuis met ingang van 1 juni de live-programmering stopt. Maar het initiatief van de Crisiscourant loopt als vuurtje eigenlijk nog een tikje hárder. De reacties zijn hartverwarmend, vertelt Leonie Edel, afgestudeerd grafisch vormgever aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. “Overal kom ik mensen tegen die me complimenteren met de Crisiscourant. Ik zat met vriendinnen op het terras bij café De Vijfhoek toen een heer me spontaan nog een bedragje kwam doneren. Dat het streefbedrag voor de drukkosten al is behaald maakte hem niet uit: eventueel voor een volgende editie, zei hij.”
Het Slachthuis als popcentrum (met oefenruimten, een muziekschool, een studio en podium) is eind februari officieel geopend en zit nu kennelijk alweer in de problemen… Niet de juiste vergunningen, geluidsoverlast, ingewikkelde regelgeving. De gemeente pronkt kennelijk met een zogeheten ‘dooie mus’.
“Ik kom er zo’n beetje elke week en het is een geweldige plek voor heel veel mensen. Ontelbare Haarlemmers – jong en oud – voelen zich er thuis. En er speelt een grote variatie aan bands. Zelfs punkbands uit Zweden of Spanje vinden het leuk om in het Slachthuis op te treden! Gecombineerd met punkbands uit de regio. En de muzikanten staan na afloop dan gewoon met elkaar te kletsen aan de bar. En dan zie ik als bezoeker hoe de dingen zich momenteel ontwikkelen. Wat een bruisend centrum zou horen te zijn dreigt nu het onderspit te delven tegen de problematische en tekortschietende visie van de gemeente Haarlem.”
Aanvankelijk was het een plek voor het zogeheten ‘placemaking’, tijdelijk gebruik door en voor creatievelingen, onder aanvoering van Martijn Kruyver en – de inmiddels opgestapte – Jeroen Blijleve, maar dat speelde zich grotendeels af vóór dat het echte popcentrum werd gebouwd. De situatie is nu veranderd (woningen dicht op het popcentrum) en mag niet worden verward met die eerste ‘vrije’ periode…
“Ja, die eerste tijd was trouwens echt een te gekke periode, in dat andere gebouw nog. Vanwege die ‘placemaking’ zijn er ook echt mensen die er zijn komen wonen, juist omdát ze zich dichtbij zo’n bruisend cultureel centrum wilden vestigen. En dan wordt nu de livemuziek de nek omgedraaid? Dat kan toch niet? In de officiële documenten van de gemeente Haarlem, het cultuurplan, vallen termen als ‘broedplaats'(25 keer) en ‘rafelranden’ (2 keer). De gemeente wil een Haarlem met een kloppend hart, een bruisende stad, waar talent wordt ontwikkeld en de cultuur wordt verrijkt, Maar creatief zijn mag kennelijk enkel tijdens kantooruren. Niet ’s avonds of ’s nachts.”
detail uit de Crisiscourant
Waarnemend directeur Jolanda Beijer vertelde onlangs dat er tijdens weekendconcerten te veel decibellen worden geproduceerd. Het pand is kortom niet goed geïsoleerd. Het is geen ‘box-in-box’, zoals het Patronaat. Dat is een tijdje gedoogd, maar gaat worden gehandhaafd. Kennelijk is dus bij aanvang van dit project niet goed genoeg nagedacht over wat er allemaal bij komt kijken… Men (de gemeente, de projectontwikkelaar) hoort bij aanvang natuurlijk in te schatten dat er geluid (‘herrie’) zal klinken en daar hoor je dan vooraf kordaat op te acteren. Geluidsisolatie, bedrijfsplan, vergunningen.
“Het is een plek waar zóveel mogelijk is. Oefenruimtes, een podium, een geluidsstudio, een zeefdrukkerij. Je kunt daar als band gewoon een plaat maken. De coalitie is onlangs met een statement gekomen onder het motto ‘waar een wil is is een weg’, dus dat geeft enige hoop. Denken in oplossingen, misschien de uitgang verplaatsen zodat er geen overlast is van bezoekers die vertrekken. Ik heb trouwens nog niets over klachten uit de omgeving gehoord. Dat zou ik echt goed laten uitzoeken als ik de gemeente was. En als dan zou blijken dat deze rafelrand op deze plek écht niet mogelijk is, dan zou het prettig zijn als de gemeente met een alternatieve plek op de proppen komt. Er is al zóveel verdwenen, De Fietsznfabriek, Daisy Bell, Phoenix13 enzovoort. Er is duidelijk een grote behoefte aan een plek als het Slachthuis, waar mensen zich thuisvoelen en zichzelf kunnen zijn.”
De Crisiscourant wordt goed gelezen in café Lugosi’s aan de Ridderstraat. (foto Leonie Edel)
Tot slot, de krant is te verkrijgen bij Sounds in de Grote Houtstraat en er zijn allerlei Haarlemmers die de krant willen verspreiden in de wijken…
“Bij Sounds liggen stapels van de Crisiscourant, en verder bij Schuur, Jopenkerk, Patronaat, café Lugosi’s, Broederhuis Nagtzaamplein, café De Roemer, Bibliotheek, De Platenslager in de Spaarnwouderstraat enzovoort. Wellicht komt er ook een tweede editie als er weer ontwikkelingen zijn. Ik denk dat ik daar niet onderuit kom. Het noodsignaal dat we met deze krant afgeven is evident. Daarnaast is er de mogelijkheid om de petitie te tekenen. Die wordt op 1 juni door de initiatiefnemers overhandigd aan burgemeester en wethouder.”
De Crisiscourant (@decrisiscourant) • Instagram-foto’s en -video’s
Behoud livemuziek in het Slachthuis voor cultureel Haarlem – Petities.nl
Veel sterkte en succes gewenst!