De eerste verdieping van eet-biercafé Bruxelles aan de Haarlemse Lange Wijngaardstraat heeft een min of meer toevallig voordeel voor de tentoonstelling van Leonie Edel: een van de wanden is rood, waardoor de daar hangende schilderijen nog beter tot hun recht komen. Rond vijf uur in de middag is een goed moment om even te gaan kijken op de lege eerste verdieping, waar naast schilderijen ook enkele voorbeelden van door Edel gemaakte geëngageerde affiches te zien zijn.
door Paul Lips
Een aantal Haarlemmers zal Leonie kennen van de door haar geïnitieerde Crisiscourant waarmee ze aandacht vroeg voor de ontstane situatie in het Slachthuis aan het Rockplein in Oost. Het splinternieuwe popcentrum en rafelrandje dreigt ten onder te gaan aan bureaucratie en algemene Haarlemse truttigheid. Dat leverde een storm van verontwaardiging op. In die verontwaardiging had trouwens ook wel iets meer Zwaanswijk-achtige humor gemogen, maar dit is mijn persoonlijke idee erbij.
Onlangs werd met een enorme groep Slachthuisbezoekers een raadsvergadering bezocht waarbij Leonie een van de insprekers was. Inmiddels heeft het stadsbestuur beloofd het popcentrum ‘niet te zullen laten vallen’ en bij te dragen aan de ontstane financiële tekorten. Tot zo ver de administratie. Want Leonie is vooral ook beeldend kunstenaar, timmerend aan de grillige weg der creatieve geesten. Ze volgde de opleiding grafisch ontwerp aan de Willem de Kooning Academie en zou zich graag weer in Haarlem vestigen.
Haar website ziet er tot in de puntjes verzorgd uit. Als kunstenaar gebruikt ze film, installatie, grafisch werk en schilderkunst om het licht te werpen op de onbewuste kanten van het dagelijks bestaan, valt er te lezen. Met haar werk attaqueert zij de rationele en logische aspecten van het leven. ‘Dat zouden er meer moeten doen’, schiet er door me heen terwijl ik deze regels typ. Haar werk beweegt zich tussen abstract en figuratief, een interessant spanningsveld met ruimte voor spontaniteit en beheersing.
Edel hanteert een afgemeten palet. Zwart, verschillende soorten wit, grijs en rood wisselen elkaar af in vloeiende streken. Zoals in de raadselachtige serie ‘The Turnaround‘ in olieverf en houtskool, waarbij de kijker zelf een invulling mag geven aan het beeld. Zijn het dansende figuren in beweging, of is het pure abstractie waarbij de vloeiende lijnen puur bepalend zijn voor het tafereel? De tegenstelling van de beweging op de voorgrond en de strakkere achtergrond roepen associaties op met een andere (Iers-Britse) schilder die daar een meester in was, die vond dat de verf ‘een eigen leven zou moeten leiden’ en de kijker met zijn doeken soms de rillingen op de rug deed lopen.
‘Friday’s Child’, Leonie Edel
Beneden in het bargedeelte hangen ook nog een aantal werken die wat lastiger uit de verf komen vanwege het gedempte licht. Aan de andere kant draagt het bij tot het mysterie. En dan, bijna verstopt in een hoek hangt dat ene werk dat me bijzonder aanspreekt. Het is een vlot geschilderd zelfportret met als titel ‘Friday’s Child‘ in olieverf en houtskool op papier. De kunstenaar kijkt ons vorsend, bijna bozig aan. Het bleke gezicht lijkt witgeschminkt, de lippen extra rood aangezet. Het kenmerkende pagekapsel is opgezet in houtskool. Het bovenlichaam en de schouders geschilderd in goudverf. Dat geeft het effect van onbeschilderd paneel (hout), wat dus niet het geval is, omdat de voorstelling op papier is geschilderd. Het expressieve karakter van dit werk is alleen al een reden om te gaan kijken bij Bruxelles, waar de tentoonstelling nog een aantal weken te zien is, zoals de barman verzekert.
Tentoonstelling Leonie Edel, eet-biercafé Bruxelles, Lange Wijngaardstraat 16, Haarlem, geopend vanaf 17.00 u.
0 reacties