Haarlemmer Alain Timmers heeft het initiatief genomen om te proberen het lied ‘Pittsburgh In The Rain’ van Leon de Graaff terug in de Top2000 te stemmen. Spaarnestroom buigt zich over het lied én de zanger in een zoektocht onder de titel ‘Looking For Leon’. In deze aflevering krijgt de zoektocht een apotheose door een ontmoeting met de meester zelf.
tekst: Paul Lips
fotografie: Remco van der Kruis
Het regent in Haarlem. En het is maandag. Fotograaf Remco pikt me op. We zetten koers naar de locatie die we via Alain Timmers, de initiatiefnemer van de actie ‘Stem Pittsburgh In The Rain terug in de Top2000’ door hebben gekregen. Het is in de omgeving van de Brouwerskade. Er is eerst nog een opstopping. Kringen rond Leon de Graaff schijnen geregeld te hebben dat we de meester zelf mogen ontmoeten. Zelfs een interview mogen doen. Uiteraard met inachtneming van de regels. Op de Brouwerskade slaan we rechtsaf, volgens de aanwijzingen. We zijn nu in de Ruychaverstraat. Bij een grote deur staat een heerschap. De capuchon over het gelaat. Het zal toch niet…
Ja, het is hem. De zanger van ‘Pittsburgh In The Rain’. Leon de Graaff. Alles komt samen op deze druilerige maandagochtend. Looking For Leon; en Leon is gevonden. Daar is ook Alain Timmers, die uiteraard al lang met de medewerkers van het Patronaat heeft geregeld dat we hier terecht konden. Als we de lift uitstappen richting het grote podium in Zaal 1 zijn daar twee technici bezig een keyboard op te stellen. Journalist Willem Brand (Haarlems Weekblad, Haarlems Nieuwsblad, Hofjeskrant) en zijn collega John van der Wal (023TVonline) zijn ook aanwezig. Want dit moet groot worden neergezet, vindt Alain Timmers. ‘Allemaal even over de schaduw heen springen en samenwerken’, is zijn gedachte. Willem Brand is op het idee gekomen om te vragen of Leon het lied nog een keer zou willen spelen. Maar eerst willen we een en ander weten.
Foto: Paul Lips
Leon, hoe is het lied ‘Pittsburgh In The Rain’ destijds ontstaan?
“Ik deed mee aan het Kaag Concours, in 1970. Dat was een heel bekend gebeuren in Warmond, georganiseerd door platenmaatschappij Phonogram. Ik schopte het tot in de finale. Boudewijn de Groot zat in de jury. Hij zei tegen me: ‘als je een kans wil maken in de finale dan zou je een eigen nummer moeten brengen. Dan maak je meer kans.
Ik had eigenlijk geen eigen nummers. Ik bracht nummers van Don McLean en Elton John, dat werk. Daar was ik gek op. Toen heb ik samen met Alan Parfitt de tekst gemaakt. Ik speelde de basis van ‘Pittsburgh In The Rain‘ al wel op gitaar, maar maakte daar klanken bij. Een soort steenkolen-engels. Het enige woord dat regelmatig terugkeerde in dat lied was ‘Albuquerque’. Alan Parfitt was mijn bijna-buurjongen aan de Bosboom Toussaintlaan in Heemstede, en heeft toen de tekst samengesteld. Een verzonnen thema over een romance.”
Waren jullie in die dagen op de hoogte van het feit dat het in Pittsburgh vaak regent?
“Nee, helemaal niet. Ik weet niet hoe dat is ontstaan. Dat was gewoon de loop van het liedje, de woorden. Alan is geloof ik wel hier geboren maar had Engelse ouders. Zijn vader was piloot bij KLM. Dus Alan had dat taalgevoel van nature.
Dat riffje waar ‘Pittsburgh In The Rain‘ mee opent – en wat later terugkeert – heb ik zelf uitgevonden. Dan ben je wat aan het experimenteren met akkoorden. Een dim-akkoord met een aflopend baslijntje. Al spelend ben ik daar opgekomen. Aanvankelijk zong ik daar dus gewoon klanken bij.”
En nu komen we op de befaamde ‘klavecimbel-achtige solo’, die ik in een eerder deel van deze serie ‘enigszins gedateerd’ noemde. Ik moest mezelf corrigeren want het zijn twee gitaarpartijen.
“Die solo was een idee van Boudewijn de Groot, die de single voor Phonogram produceerde. Die gitaarpartij hebben we op halve snelheid opgenomen en vervolgens versneld. Dan krijg je dus dat klavecimbel-effect. Ik heb eerst de hoofdlijn ingespeeld en daarna de tweede stem-partij. Samen met Boudewijn hebben we dat op die manier gearrangeerd.
Hoewel ik natuurlijk gepensioneerd ben, maak ik vandaag de dag nog steeds wel muziek. Ik bedenk zo nu en dan mooie schemaatjes. Meestal op toetsen. Ik heb een handig keyboard dat ik goed kan programmeren. Gitaar gaat me wat minder af de laatste tijd. Maar wat ik maak, maak ik vooral voor mezelf nu.”
Leon de Graaff
Er was materiaal om een langspeelplaat op te nemen heb ik begrepen. Maar die is er nooit gekomen…
“We hadden op een gegeven moment een aantal nummers klaar inderdaad. Een stuk of zeven stukken zijn er onder leiding van Boudewijn de Groot opgenomen toen. Er zaten mooie dingen bij. Ik had ideeën, Alan Parfitt had ideeën. Maar toen de tweede single weinig deed besloot Phonogram het project niet voort te zetten. Dat is wel spijtig. Maar het had ook te maken met mijn eigen gevoel.”
Je voelde je niet zo thuis in wat we noemen ‘de muziekbusiness’?
“Nou op zich in de muziekindustrie wel, want ik heb er jaren in gewerkt. Bij Bovema en Phonogram. Na ‘Pittsburgh’ ben ik nog jaren labelmanager geweest en heb tv-promotie gedaan. Voor anderen ging dat prima. Maar voor mezelf had ik er wat moeite mee. Het lag me niet zo om mezelf te promoten in dat wereldje. De teevee, radio. Voor dat je het weet stond je in Toppop-achtige programma’s. Dat was eigenlijk niks voor mij. Ik ben meer van het contact met het publiek. Ik heb heel veel solo opgetreden, vaak ook avondvullend. Bruiloften, partijen, modeshows, van alles. Maar van die optredens begin jaren zeventig waarbij je maar een paar liedjes kon zingen en het publiek uiteindelijk enkel voor ‘Pittsburgh In The Rain‘ kwam, dat zei me niet veel. In die periode dat dat nummer een hit was, kwam de kans om deel uit te maken van een tv-special. Maar ja, ik werkte toen bij Capi-Lux. De opname zou op 4 december zijn. Ik vond dat ik niet weg van de zaak kon, want december is een toptijd voor een platenzaak. Achteraf misschien een gemiste kans.”
Nu nog een laatste vraag. Er zit in het lied ‘Sjakie van de hoek’ van Conny Vandenbos een banjopartij én een heel mooi gitaarloopje…
“Dat ben ik. Ik was door de producer gevraagd om mee te doen. Ja, dat kenmerkende loopje op die gitaar ben ik dus ook.”
Er is een lichte glundering te zien bij de 76-jarige Leon de Graaff. Hij is zichtbaar overweldigd door de aandacht, het initiatief van medevoetballer Alain Timmers en door wat er allemaal los komt deze dagen. ‘We hopen dat het lukt om ‘Pittsburgh In The Rain’ opnieuw de Top2000 in te stemmen”, zegt Alain. “En mocht het niet lukken, dan hebben we toch een paar leuke weken gehad.”
Maar het verhaal is nog niet klaar. Stel je voor dat het Patronaat in 1971 al zou hebben bestaan. Dan had het succes van ‘Pittsburgh’ vast een optreden voor Leon de Graaff in de grote zaal opgeleverd. De tijd kunnen we niet terugdraaien. Maar Leon is bereid het te spelen. Hier en nu. In een praktisch lege zaal. Op het grote podium.
Er volgen drie ontroerende minuten. Klaterende klanken van de toetsen klinken door de ruimte. En een breekbare stem. Daar klinken de eerste regels.
‘…she came ridin’ into Pittsburgh
on an early morning train
the smoke made dismal patterns in the rain…’
____________________________
____________________________
Dit verhaal is het slot van een korte Spaarnestroom-serie, naar aanleiding van het initiatief van Haarlemmer Alain Timmers om ‘Pittsburgh In The Rain’ weer terug in de Top2000 te krijgen. #LookingForLeon #PittsburghintheRain
________________________
Wil je ook stemmen op ‘Pittsburgh In The Rain van Leon de Graaff?
Ga naar:
www.nporadio2.nl/top2000
Dan: in het zoekvenster ‘pitt’ tikken waarna er een nieuw venster opent.
Op de ‘+’ drukken en intypen: Leon de Graaff >> Pittsburgh In The Rain >> Daarna vier andere liedjes intypen en klaar!
Mooie serie met een zinderend slot. Mijn complimenten!
Mooie serie met een zinderend slot. Mijn complimenten!
Aan de vergetelheid onttrokken, terecht!
Fijn om een keer over mijn schaduw heen te springen, haha. Eem topochtend met een sympathieke voetballende zanger. Pittsburgh is een fijn lied. Al jaren blijft duister hoeveel stemmen elk Top2000-lied heeft gekregen en hoeveel je er moet zien te krijgen om in de ‘lijst der lijsten’ te geraken. Blijft een ‘True love that’s a wonder’ dat de top 100 elk jaar zo weinig verschilt. Thuis denken we toch een beetje aan een doorgestoken kaar (..) if you know what i mean.