ZO HEEL AF EN TOE
FIETS IK NAAR MIJN HUIS
DAN WIL IK NAAR MIJN MOEDER TOE
ZO HEEL AF EN TOE
WIL IK TERUG NAAR MA
MAMA, IK MOET U NOG WAT ZEGGEN
MISSCHIEN WEET U HET AL WEL
HEEL AF EN TOE
HEB IK WERKELIJK DE BEHOEFTE
MIJN MOEDER WAT TE ZEGGEN
ZELFS NA DERTIG JAREN DOOD
HEB IK ZO HEEL AF EN TOE
HAAR WEER NODIG
NIET VOOR STERKE WOORDEN
MAAR GEWOON DE KRACHT
ZO HEEL AF EN TOE
MOET IK HAAR WEER SPREKEN
EEN ONBEDWINGBARE WENS
EVEN WAT TE ZEGGEN
DAT HET LEVEN NIET ZO LEUK IS
MAAR DAT WEET ZIJ WEL
IK KOM HAAR TELKENS TEGEN
OP DE WEG VAN MIJN BESTAAN
ZO HEEL AF EN TOE
WIL IK HAAR DAT ZEGGEN
Dit is een gedicht van de hand van Jan Heijer, beeldend kunstenaar, schrijver en acteur. Het is te vinden op zijn website www.janheijer.nl. Ik stuitte er toevallig op, omdat ik informatie zocht over de kunstmanifestatie ‘Mam’, op zondag 3 mei gehouden in het Jan en Piet Museum aan de Dijkstraat 10 (vlakbij de Amsterdamse Poort). Verschillende kunstenaars exposeren in het museum en om 15.30 is er een vertelling. Het evenement blikt vooruit op moederdag, die dit jaar valt op zondag 10 mei.
Het personage in het gedicht fietst naar zijn huis, en denkt ineens bij zichzelf: eigenlijk wil ik even naar mijn moeder toe.
Het is een gevoel dat ons allemaal wel eens bekruipt: dat je even wilt kletsen met je moeder, omdat zij nu eenmaal vaak de eerste was aan wie je iets vertelde, met wie je iets deelde.
In veel gevallen lukt dat niet meer, omdat de moeder is overleden. Jan Wolkers heeft daar mooi over geschreven in ‘De junival’: over het besef dat je, als je moeder overlijdt, in feite volkomen alleen bent in het leven, een gemis dat geen ander kan opvullen.
Heijer noteert in zijn gedicht dat hij zijn moeder nodig heeft ‘niet voor sterke woorden/maar gewoon de kracht’. Dat is het natuurlijk precies, die stille kracht die er in het goede geval altijd voor je was, die je ondersteunde vanuit een diepe liefdesband.
(foto Ellen de Boer)
Die band is ook te zien op deze foto van Remco van der Kruis, een van de exposanten in het Jan en Piet Museum. Remco van der Kruis is Spaarnestroom-collega, persfotograaf, maar ook ‘kunstfotograaf’, aldus Jan Heijer. ,,Ik heb hem uitgekozen omdat ik hem goed vind.’’
Het jochie rust in de schoot van zijn moeder en lacht vrolijk. Met haar hoofd en mooie lange haren beschermt ze haar zoon en benadrukt de onderlinge band. Nog geen weet van te overwinnen tegenslagen in het leven. De dood op gepaste afstand. Veilig in de armen van je moeder, je zou het altijd wel willen.
PAUL LIPS
www.janenpietmuseum.nl
0 reacties