Als uit het niets kwam plotseling het schokkende en intens droevige bericht dat mijn lievelingsgitarist en vriend Nick Vos is overleden. Hij bleek al geruime tijd ziek, maar hield dit verborgen voor de mensen om hem heen. Haarlem verliest met Nick Vos een ongeëvenaard muziekicoon, een muzikant die een inspiratiebron was voor velen. Hij laat een leegte achter die alleen gevuld kan worden met de herinnering aan zijn humor, geduld, vriendschap, passie voor muziek en: gitaarspel-beyond-category.
Het was 39 jaar geleden toen ik Nick Vos voor het eerst zag optreden. Ik was 16 en moest absoluut naar Reflud, een van de eerste bands van saxofonist Hans Dulfer. Ik speelde zelf al een beetje saxofoon en vond Hans vooral hard spelen. Maar dat werd helemaal goedgemaakt toen de gitarist mocht soleren. Een stoïcijnse rocker, die kwikzilveren riffs uit zijn Stratocaster toverde, flonkerend als een watervalletje in de avondzon. Nick Vos was de naam. Mijn eerste echte gitaarheld.
Vijf jaar later kwam ik als jochie van 21 in café De Patriot in de Kleine Houtraat. Daar zou een jamsessie zijn. Mijn mond viel open toen ik -naast muziekgrootheden als Fred Leeflang, Ruud Brink, Nanning van der Hoop – de krullenbol van Nick Vos zag. Met knikkende knieën en mijn allerstoutste schoenen aan, stapte ik op Nick af. ,,Zou ik een liedje mee mogen zingen? Night and Day?” Tot mijn grote verbazing antwoordde hij zonder te aarzelen: ,,Ja, mèn! Natuurlijk!” Het was nog heel lang gezellig in De Patriot.
Dat was Nick ten voeten uit. Hij was toen 31 en had alles al gezien en met de grootste muzikanten gespeeld. Toch voelde hij zich nooit te groot om ook samen te spelen met jonge muzikanten die nog maar net om de hoek kwamen kijken. Hij was in feite de grondlegger van de jamsessiecultuur in Haarlem, waar onder zijn leiding talloze muzikanten een begin maakten met hun carrière. Hij gaf iedereen een kans. Dat maakte Nick tot een bewonderde en geliefde muzikant bij zowel het publiek als collega muzikanten.
Nick had een ragfijn gehoor en een groot gevoel voor samenspel. Of er nou jazz, blues, soul of rock op het programma stond; als begeleider wist hij binnen het arrangement altijd de ruimte te pakken zonder iemand in de weg te zitten. Op het podium zocht hij voortdurend contact met de andere bandleden en kon met een knikje of een snel handgebaar de band inspireren. Ik heb honderden keren met hem mogen spelen en telkens wist hij de band naar een hoger plan te trekken.
Maar Nick was meer dan alleen een gitaarvirtuoos, een inspirerende muzikant of een sessieleider. Hij was een buitengewoon lief mens met een geweldig gevoel voor humor. Hij had eigenzinnige ideeën over spiritualiteit, waar je uren met hem over kon praten. Zijn grootste liefde was zijn dochter Noot, waarvoor altijd alles moest wijken en: zijn innig geliefde Celina met wie hij de laatste jaren samenleefde en muziek maakte. Nick speelde een onvervangbare rol in hun leven, in de muzikale rijkdom van Haarlem en ook bij mij. Ik ben geschokt, verdrietig maar vooral dankbaar voor al die vriendschap, gesprekken, lachsalvo’s en inspiratie, die ik de afgelopen 33 jaar van Nick Vos heb gekregen.
Rom Helweg
(Rom Helweg is musicus te Haarlem)
Teken hier het condoleanceregister:
Een grote schrik was het toen ik van Nicks overlijden hoorde! Ik heb altijd veel bewondering voor zijn geweldige gitaarspel gehad. Hij was ook een bijzonder fijn en sympathiek mens.
kut… Nick was één van de allerbeste gitaristen met wie ik heb mogen spelen. Inderdaad voelde hij zich nergens te groot voor. Creatief, inspirerend en muzikaal technisch altijd top. In de Corps, met Egon en Thijs was het soms magisch wat hij uit die stratocater toverde, altijd stuwend en altijd muzikaal. Rust zacht Nick.
Via via kreeg ik te horen over de dood van een zeer goede kennis, ik ben vaak vroeger bij Nick thuis geweest en met hem gemuciceerd en gepraat. Diverse sessions met hem meegemaakt, het zal een groot gemis zijn hem niet meer te zien spelen. Rust zacht muziek broeder.
Victor.