In Galerie De Waag komt het werk van beeldend kunstenaar Lizan van Dijk mooi tot zijn recht. Er zijn schilderijen te zien – groot en klein – en tal van objecten. Veel nieuw werk. Leuk om een rondgang te maken en ondertussen wat uitspraken op te tekenen van de Haarlemse, die inmiddels 75 lentes telt. Grappig detail: ‘over 25 jaar ben ik 100…pfffff’, verzuchtte ze onlangs op Facebook. Het tekent haar gevoel voor humor. ‘Verbeelding en Verder’ is de titel van de tentoonstelling. Dat klinkt een beetje als ‘en dóórrr’. Want we kunnen ons toch niet voorstellen dat Lizan van Dijk achter de geraniums gaat zitten.
door Paul Lips
Meteen bij binnenkomst links is daar een wandobject dat golven van de zee verbeeldt in grijs, blauw en wit. Het is een driedimensionaal werk, gemaakt met beschilderde stukjes schuimrubber. Een detail komt tevoorschijn uit die golven en springt in het oog: een handje met gespreide vingers, alsof er wordt gezwaaid naar de kijker. Het venijn zit ‘m in de staart: in het bijschrift rechts onderaan het werk: ‘not waving but drowning‘.
Lizan van Dijk is een door de wol geverfde kunstenaar. Ze is goed vertegenwoordigd in verschillende kunstuitlenen, zoals die van Den Bosch (‘de beste’) en Alkmaar (‘daar verkoop ik ook best goed’). “Maar in Rotterdam en Den Haag bijvoorbeeld krijg ik geen poot aan de grond”, zegt ze met een lach. Terwijl ze toch lid is van de Haagse Kunstkring waar ze ook met regelmaat de kans krijgt haar werk te tonen.
En als je Den Haag zegt zeg je Ruud Vermeer, met wie Lizan jarenlang het kunstmagazine Pandora maakte. Interviews deden ze op locatie en trokken er op uit. Zo werden vele stations gepasseerd, die Lizan dan weer vereeuwigde op haar doeken als de serie ‘Terminus‘.
Een van die doeken had ze bijna verkocht, vertelt ze. “Er stapte een echtpaar binnen dat in Haarlem logeerde in een hotel. De man van het stel – ze vertelden dat ze uit Rosmalen kwamen – vond het wel een mooi schilderij om in zijn werkkamer op te hangen. Dus we onderhandelden over de prijs en kwamen daar niet uit. Ze zouden de volgende dag terugkomen. Wat denk je dat er gebeurt… die kwamen dus nooit meer opdagen.”
Het gaat om het grote doek tegen de grote wand. Station Haarlem is er op te zien, direct herkenbaar. Perron 6 met links de ‘wachtkamer eerste klasse’. Je ziet de reizigers bewegen naar de plek waar ze willen instappen. De trein staat op het punt te vertrekken richting Den Haag Centraal. Een dame met een rolkoffer beweegt zich richting rand van het perron. Een jongedame in trainingspak heeft kennelijk net gewinkeld en kijkt richting de gereedstaande trein. Als ze mee wil zal ze haast moeten maken. Op sommige plaatsen van het doek is er zijn een vlot penseel stevige streken gezet, terwijl aan de details grote zorg is besteed. Er vliegt zelfs een meeuw door de overdekte perronruimte.
De tentoonstelling ‘Verbeelding en Verder‘ is gerust een bezoekje waard. Ruud Vermeer schreef er een fraai gedicht bij, waarin de regel ‘kunst is geen doel maar een weg‘ telkens terugkeert. De maker opent telkens nieuwe wegen ‘voor degene die wil reizen en verdwijnen’, aldus de dichter.
In de vensterbanken staan allerlei objecten, waarvan een er uitspringt: ‘Still together‘. Het zijn drie verstrengelde hooivorken zonder steel die elkaar vasthouden tot in de oneindigheid. De scherpe punten van de viertandige objecten kunnen verwonden, zoals in de liefde. Met enig laswerk lijken de vorken de balans te hebben gevonden.
Naast de fameuze kachel hangt een groot abstract schilderij in zwierige, kleurrijke streken. “Dat is een oud werk dat ik vernieuwd heb. De lay-out dan. Er zaten witgedeeltes in die mij ergerden. Ik heb het verder opgevuld en met elkaar verbonden.”
De Cobraschilders zouden hier vrolijk van worden, mompel ik. “Ja, maar de meesten daarvan kunnen het niet meer navertellen”, riposteert Van Dijk.
Op de tafel bevindt zich een lade met daarin allerlei prullaria. Voorwerpen waarvan de verslaggever niet kan duiden hoe die gebruikt zouden kunnen worden, ook al liggen er ook sieraden, een suikerklontjestang, een brilmontuurtje en fotolijstjes in. “Dit is mijn rommel-la. Ik ging wekelijks op zondagen naar de Zwarte Markt. Dan had ik een advertentie in de Zondagskrant – ik heb het over lang geleden hè – en zondags was ik eigenlijk al doodmoe van die andere dagen dat ik in de zorg werkte. Maar dan namen we de hele zwik mee, mijn man Leo reed grof vuil in die tijd en kwam ook met van alles thuis. Zo verzamel je wel rommel, haha. En dan dus op naar de Zwarte Markt.”
Een van de leukste en mooiste objecten is ‘Zonnevechter‘. Het is een soort verkleinde versie van dat ding dat zich op de Grote Markt bevindt, maar dan minder lomp. Ook dit beeld van Lizan van Dijk lijkt te verwijzen naar de roemruchte tournooien die in lang vervlogen tijden werden gehouden op ’t Sant. Een sikkelvorm verdwijnt in een ronde, zonne-achtige cirkelvorm, met daarachter iets dat zowel associaties oproept met een zwaard als met een hockeystick. Het is een schitterend object.
_______________________________
‘Verbeelding en verder’, solo-expositie van Lizan van Dijk (KZOD) in galerie De Waag, Spaarne 30rood. Geopend van vrijdag tot en met zondag van 13.00 tot 17.00 uur en op afspraak (06 432 301 25). Tot en met zondag 10 september.
0 reacties