Een bericht op social media: ‘…Vreemde tijden vragen om creatieve oplossingen: wij zijn opgehokt, maar niet opgesloten. En we hebben niet stilgezeten: we zijn uit onze comfortzone van de speelvloer gestapt en experimenteren en improviseren er online op los!‘ De Haarlemse toneelgroep Genesius speelde zondag 11 april de zoom-voorstelling ‘Opgehokt’. Acteurs vanuit de huiskamer die zo goed en kwaad als het ging ruim een uur toneel brachten. Een interessante en vaak leuke ervaring voor de kijker.
door Paul Lips
Inderdaad vragen vreemde tijden om creatieve oplossingen, zoals de toneelgroep schrijft. De livestreams en podcasts vliegen ons om de oren. Meestal gemaakt met zeer professionele apparatuur. Of gewoon vanuit de huiskamer, zoals het Rotterdams Philharmonisch Orkest, dat vorig voorjaar imponeerde met Beethovens Negende Symfonie. Met de altviolist die thuis tijdens het spelen een honkbalpet draagt. En de meer dan twee miljoen views wereldwijd. Is het met het maken van muziek nog enigszins te doen, toneel spelen online is wel een ander verhaal. Het levert zondagavond 11 april 2021 bijzondere momenten op als de zoomsessie van Toneelgroep Genesius aanvangt.
De ‘voorstelling’ begint met een prachtig lied, waarin woorden klinken als ‘ik mis de magie’, ‘de twinkel in jouw ogen’, en waarin duidelijk wordt dat het ‘gezucht van het publiek’, ‘het spotgoedkoop succes’ en de ’toegift’ node worden gemist. De acteurs allemaal met een ‘ik mis’-bordje voor of bij het gezicht.
Vervolgens neemt regisseur Marianne Narold het woord, die uitlegt dat de groep bestaat uit ‘allemaal leken’ op het gebied van zoomsessies, maar dat er de afgelopen periode veelvuldig online is gerepeteerd en dat wij als publiek getuige mogen zijn van het resultaat. De spelers krijgen ter plekke een improvisatieopdracht. Dan hebben wij als kijkers uiteraard allemaal de camera uitgezet en ons geluid op ‘mute’ gezet. Oh, alleen de plotseling opduikende kijker ‘Ferrie’ mag nog even de camera uitzetten.
De spelers tonen stuk voor stuk de door hen thuis ontvangen mysterieuze doos, ‘waarin de toekomst zich bevindt’. Het is een roodwitgestreepte doos met rood deksel en daar zitten allerlei voorwerpen in. Zoals een jagershoedje, een oude pendule of een hamer. En dan kan het online improvisatietoneel aanvangen.
Pauline van Heuven bijvoorbeeld speelt een oude, wat vergeetachtige en naar aandacht hunkerende dame die telefoneert met haar dochter, vertolkt door Maria Eldering. De moeder is bezig met het repeteren van het lied ‘Dinge dong‘ dat ze voor publiek zal gaan zingen, de dochter meldt voorzichtig dat ze inmiddels verhuisd is naar Alaska, waar haar nieuwe liefde haar ten huwelijk heeft gevraagd. Met een laconiek ‘Tja, the show must go on’ van de moeder eindigt de scène.
Het is vermakelijk om te zien hoe vervolgens Nicolette Seerden en Eva Gelaudie improviserend in de weer gaan met beroemde tekstregels als ‘laat me niet alleen’, ‘we zullen doorgaan’ en ‘vluchten kan niet meer’. En hoe in impro-scène 3 Joke Eldering en Joleine Coppola respectievelijk een dialoog voor alpaca (berglama) en legopapegaai uitspelen.
Een horrorscène met Kirsten van Zandvoort, Beatrijs Rinkel en Franklin van der Erf (als een soort Jack the Ripper) zou nog ietsje meer sinister mogen en neigt naar van-dik-hout-zaagt-men-planken.
Maar zoals we weten is improviseren op de speelvloer al geen sinecure, zoals het onvolprezen televisieprogramma ‘De vloer op’ al aantoonde, maar bleken acteurs als Gijs Scholten van Aschat, Saskia Temmink en Stefan de Walle vaak voor prachtige spelmomenten te kunnen zorgen. En dan is het altijd leuk als er aanwijzingen worden gegeven maar één van de spelers niet weet wat die aanwijzingen zijn en er al spelend achter moet zien te komen.
Bij Genesius levert dat hilarische momenten op als Kirsten van Zandvoort volgens de aanwijgingen een tiepje blijkt te mogen spelen dat steevast te laat op haar werk is. Dat zij een bezoek gebracht schijnt te hebben aan ‘Buckingham Palace’, een ‘suikerspin etend’ en in gezelschap van ‘Martien Meiland’ maakt het geheel nog gekker, vooral als Maria Eldering wanhopig probeert het ‘snoepen van een suikerspin’ uit te beelden en Joke Eldering doet alsof ze een wijntje naar binnen klokt. Conclusie: Kirsten krijgt een ‘laatste waarschuwing’. “De volgende keer maar iets minder LSD gebruiken”, mompelt Van Zandvoort nog net.
Al met al mag worden geconcludeerd dat een initiatief om online toneel te spelen navolging verdient en zeker voor herhaling vatbaar is. Een leuke en creatieve manier om de moed er in te houden en voeling te blijven houden met het publiek. Een kleine tip tot slot: vermelding van de credits van de componist en uitvoerende(n) van de prachtige muziek zou welkom zijn. Voor het overige alle lof. En hopelijk kan gastheer Leo Commandeur – bij deze voorstelling de kijkers nog verwelkomend vanuit een lege Toneelschuur – als de betere tijden weer aanbreken een volle zaal toespreken.
0 reacties