Ik heb me wel eens afgevraagd waarom ik de muziek van de Haarlemse band Grey Lotus zo goed vind.
Donderdag 16 oktober kwam min of meer het antwoord tijdens Patro Doc in het Patronaat Café, een avond die in het teken stond van de Britse musicus Robert Wyatt.
Patro Doc is een mooi concept: ‘elke artiest heeft wel een voorbeeld, held of inspiratiebron. Patro Doc geeft hen de gelegenheid te laten zien wie, wat en waarom, door het vertonen van een door de artiest uitgekozen muziekdocumentaire plus eigen interpretatie van de muziek.’
Zanger Joost Verhagen van Grey Lotus heeft wel eens laten vallen dat hij fan is van de groep Talk Talk, maar wie zijn Facbookpagina bezoekt ziet nog veel meer oude en nieuwe muzikale verwijzingen. De figuur Robert Wyatt is intrigerend, met zijn karakteristieke hoge stemgeluid en grillige muzikale paden.
Midden jaren tachtig was ik werkzaam bij CBS Grammofoonplaten, een maatschappij die verschillende labels in beheer had, zo ook Rough Trade. Daar verscheen het album ‘Oldrottenhat’, een plaat die ik onmiddellijk aanschafte. Ergens in die tijd zag ik de Haarlemse formatie Grin optreden in het oude Patronaat, waar als toegift Wyatts ‘Sea song’ werd gespeeld, met de stem van Maarten Veldhuis die door merg en been ging, in positieve zin. Niet lang daarna programmeerde Sjef Huurdeman een grensverkenning tussen verschillende muzikale stromingen onder de titel ‘Het Eigenwijdse Weekend’, ook in het Patronaat, en stuurde een invitatie voor een optreden naar Robert Wyatt, met de vraag of hij nog ‘live gigs’ deed. Huurdeman ontving een ansichtkaart terug met de woorden: ‘I don’t do live gigs. I only do dead gigs’.
Ook Grey Lotus nam kort geleden contact op met Robert Wyatt, met de vraag of hij de Patro Doc wilde bijwonen of zelfs mee wilde spelen. Wyatt liet persoonlijk weten dat hij om gezondsheidsredenen niet in staat is te reizen, ‘but we shall think of you gratefully that day’.
‘We’ is in dit geval Wyatt zelf en Alfie oftewel Afreda Benge, zijn vrouw, die ook het artwork voor de albums verzorgt.
In de BBC-documentaire ‘Free Will and Testament, the Robert Wyatt Story’ zien we haar aan het werk met talloze knipsels, die tezamen een collage zullen gaan vormen. De illustraties (ook haar schilderijen) zijn wonderschoon.
‘The Robert Wyatt Story’ is een prachtig, gedegen document, waarin de artiest zelf zijn verhaal vertelt, maar ook collega-muzikanten, zoals Brian Eno, die Wyatt beschouwt als een van zijn absolute muzikale helden.
De beelden worden zo nu en dan onderbroken door Grey Lotus, dat in wisselende samenstelling een aantal nummers van Wyatt/Soft Machine op gloedvolle wijze uitvoert, waaronder ‘Sea Song’ en ‘Memories’.
Op de Facebookpagina van Grey Lotus is de link te vinden waarop deze nummers te beluisteren zijn.
https://www.facebook.com/GreyLotus?fref=ts
Het was een prachtige avond.
Vermeldenswaardig tot slot is dat Robert Wyatt de muziek van Grey Lotus kan waarderen, getuige zijn ‘postscriptum’.
PAUL LIPS
De BBC docu:
0 reacties