‘RIPLIVE2017’: DE LIEFDE VOOR MUZIEK ALS MIDDELPUNT

Feest. De liefde voor muziek en voor de nalatenschap van een aantal muzikale helden die ons het afgelopen jaar zijn ontvallen, deed de grote zaal van het Patronaat vrijdagavond volstromen voor ‘RipLive 2017’. Het werd een avond die zijn weerga niet kende, waarbij naar hartelust kon worden gerockt, gedanst en meegeblèrd.

Najaar 1972. Door het ochtenddonker fiets ik over de Delftlaan, Haarlem-Noord, richting het centrum van de stad, op weg naar de middelbare school in de Koningstraat. Dwars door de tegenwind die er altijd is, zing ik zachtjes enkele regels uit het lied dat ik bij Toppop zag en op de radio hoorde:
You’re romantic, I’m a fool,
You’re the teacher, I’ve come to school
Here I sit and hope that you’ll love me…’
De zanger van het lied zit in Toppop gewoon achter een vleugel. Zonder begeleidingsband, zonder orkest. En toch klinken er gaandeweg achtergrondstemmen als van engelen zo mooi. En violen, die worden beantwoord door de toetsen van de piano. Als een dialoog, de liefdesomarming waar de zanger op dat moment nog hevig naar verlangt.

Tijdens ‘RipLive2017’ is het Sandra van Nieuwland die het ‘one hit wonder’ van de aan kanker overleden Peter Skellern vertolkt, een in 1947 geboren Brit, die enkele maanden vóór het verruilen van het tijdelijke voor het eeuwige nog tot priester in de Anglicaanse kerk werd gewijd. Wie anders dan Maria Eldering vertolkt de vioolpartij, in een wonderschoon vraag-en-antwoordspel met toetsenist Patrick van Herrikhuyzen. Saillant detail is dat van Nieuwland de romantische ballade vanuit een vrouwelijke rol zingt, dus ´I´m a lady, you´re a man, you´re supposed to understand…´ Het verlangen blijft hetzelfde: ´…be mine´.

Om kwart over acht op deze maartse vrijdagavond is de vlakke vloer van de grote zaal nog schaars gevuld, maar daar komt snel verandering in. Zeker als na de instrumentale ouverture de Haarlemse zanger-gitarist Coen Bardelmeijer opent met ´The eyes of Jenny´ van Sandy Coast, geschreven door Hans Vermeulen, de man die de Nederpop van een aantal fantastische melodieën voorzag.

Vanaf de rechterzijde vooraan bij het podium is goed te zien met welke souplesse gitarist Bart van der Poel afwisselend slag- en sologitaar speelt. Neem de niet malse gitaarpartij van ´Friday on my mind´ van The Easybeats, met daarin George Young, een telg uit de Australische immigrantenfamilie Young, waarvan de andere broers Malcolm en Angus later AC/DC zouden vormen. ´Friday on my mind´ is aan Maarten Veldhuis en Yorick van Norden goed besteed. Een zinderende versie van ´Highway to hell´ van AC/DC komt later op de avond nog langs met Stephan van de Kimmenade uit het Limburgse Weert als leadzanger, die even daarvóór Walter Becker van Steely Dan tot leven heeft gebracht. Gave gast.

Presentator Pépé Fischer brengt diepe keelgeluiden voort in de sfeer van ´Veronica komt naar je tóe deze zomer´. Uiterst vermakelijk. ,,Hij werd slechts zesenzeventig jaórrrrrrr….´´ gromt het door de zaal, waarna de onnavolgbare Rom Helweg voluit kan scatten – met bijbehorende maaiende armbewegingen waar je tijdens voetbal een gele kaart voor ontvangt – in Al Jarreau´s ´Roof garden´.

De all stars-begeleidingsband is in topvorm, met slagwerker Cyril Directie en de immer stoïcijnse bassist Thijs Vermeulen als geoliede ritmesectie. Directie – slaat hard, flink hard – en dat kan een evenement als dit prima gebruiken. Die ene, zéér belangrijke fill in ´Born to be wild´, de bikersong aller tijden, als je dié fill goed slaat dan ben je een baas… eh… directéur. Over smeerolie gesproken, excusez le mot, maar die is ook te vinden bij de achtergrondvocalen, waarin Mindel (‘where do you go to, my lovely’) Koning dan weer de koningin-keizerin-admiraal mag zijn.

Een verslag schrijven als dit is een onmogelijke opgave, want zelfs liedjes van artiesten die wij als ´camp´ beschouwen, zoals ‘Als het om de liefde gaat’ van Sandra & Andres (hier vertolkt door Alain Timmers en Lisa Cobelens) komen prima uit de verf. ,,Monique Klemann had van mij nóg wel een nummer mogen doen´´, verzucht bezoeker Rob van Wieringen, na genoten te hebben van Klemanns versie van ´Black hole sun´ (Soundgarden). Jouw Haarlem-lijsttrekker Moussa Aynan staat eveneens te stralen. ,,Als je ziet hoeveel plezier mensen hebben op zo´n avond als deze. Muziek verbindt. Zo´n soort verbinding zoek ik in Haarlem.´´

Lambada-dansen is niet verboden, als Nyjolene Grey (Gotcha!) in de huid kruipt van de onfortuinlijk overleden Kaoma-zangeres Loalwa Braz Vieira. De Amsterdamse Beatrice van der Poel doet daar nog een schepje bovenop met het relaxed swingende ´Keep on movin´ van Soul II Soul, waarin alweer Maria Eldering met haar viool het trance –effect verhoogt. Prettig zijn de fotomontages van de hand van Arjan Boes op het achterdoek, waardoor de hemelende artiesten nog één avond dichtbij de aanwezigen zijn.

Als de slide van bandleider en gitaarvirtuoos Arnold Smits klinkt in ´Into the great wide open´ van de grote meester Tom Petty (1950-2017), is het écht tijd voor de finale. Alle artiesten verenigd op de stage, met Maarten Veldhuis en Hans Vos in hoofdrollen. Het geeft een fijn ´The Last Waltz´-sfeertje.

Dromen, onvervulde verlangens, hartstochten, maar vooral de liefde, dat wonderlijke fenomeen dat met geen pen te beschrijven valt, en dan vooral de liefde voor muziek, het vervult op deze koude maartse vrijdagavond de Zijlsingel en wijde omtrek. Voor degenen die dit als organisatoren én als muzikaal/technisch team hebben neergezet maken wij als bezoekers een gepaste buiging.

FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS

TEKST: PAUL LIPS