Een onvervalste ouwe romanticus. Zo zou je de Texaanse zanger-gitarist Jimmy LaFave kunnen noemen. Twee uur lang hebben hij en zijn band het publiek in de flink volgestroomde kleine zaal van het Haarlemse Patronaat zondagavond onderhouden. Welgeteld twee cowboyhoeden in het publiek, waarvan een flink deel uit aardig stoere kerels bestaat.
Meteen mag even vermeld worden dat er deze zondagavond nauwelijks sprake is van de zogeheten ‘Dutch disease’, het oeverloze gebabbel van de aanwezigen door de muziek heen.
Voorwaar geen geringe prestatie vandaag de dag. LaFave’s muziek – in het bijzonder zijn vermaarde ballads – is vooral bedoeld om naar te luisteren. Er zijn momenten dat de gitaren op minimale wijze worden beroerd. Het slagwerk op sommige ogenblikken niet meer dan een metronoom. Dan komt de stem van de 61-jarige veteraan prachtig tot zijn recht.
As I was walking through the forest
Looking up at the Milky Way
Always taken by the magic
Of every single day
Tall pine trees were all around me
Snow capped mountains up above
And my heart is filled with gladness
Of all the things I love
Tekstregels uit het openingsnummer van het laatste album ‘The Night Tribe’, een liefdeslied waarin de hoofdpersoon zichzelf ’s nachts vragen stelt over ‘goed en kwaad’, en er dan achter komt dat het pad vervolgens leidt naar… ‘the beauty of you’.
De muziek van Jimmy LaFave leerde ik kennen ergens begin van deze eeuw, toen een platenplugger mij in het bezit deed komen van het album ‘Texoma’. Op de radio, bij het ter ziele gegane Americana-programma ‘Blue Highways’ kwam zo nu en dan een lied van ‘Texoma’ voorbij. Heerlijk, al die schaamteloos romantische ballads, zoals de ode aan folkpionier Woodie Guthry, afgewisseld met een geestig rockertje als ‘Elvis loved his mama’. Net als op de albums dienen de up-tempo rock ’n roll-nummers als stopverf voor de ballades.
In het Patronaat laten LaFave en zijn muzikanten overigens hier en daar een wat meer bluesy kant zien. Daarnaast twee mooie covers van Bob Dylan, ‘You’re gonna make me lonesome when you go’ en ‘Just like a woman’, laatstgenoemde inclusief fraai lang outro met een hoofdrol voor sologitarist John Inmon, die effectief gebruikt maakt van een volumepedaal.
Uiteraard gaan de eigen nummers over liefdesengelen, of over het feit dat er nóóit een moment is dat ‘jij’ niet ‘in mijn gedachten’ bent. Jan van Veen van het radioprogramma ‘Candlelight’ zou er de vingers bij aflikken. Als gaandeweg de avond dan ook nog een verrassend mooie versie van ‘A whiter shade of pale’ (Procol Harum) voorbijkomt is het publiek meer dan tevreden. Zo ook de dame op leeftijd in het ‘Jimmy LaFave on tour 2016’-sweatshirt, die halverwege de trap van de kleine zaal even blijft staan om een foto met haar telefoon te maken. Ze is een diehard-fan, want als ze vervolgens het balkon opwandelt staat daar haar man. In precies zo’n zelfde sweatshirt.
PAUL LIPS
0 reacties