Wat zijn volgens stads- en regiogenoten de allermooiste Schone Kunsten? In deze Spaarnestroom-rubriek wordt uitgelegd welke en waaróm bepaalde kunstwerken of kunstenaars steeds opnieuw blijven inspireren. Het zijn schone, en dus hóge kunsten.

Hans Goes (Haarlem, 1966) bestiert het in Haarlem gevestigde Productiehuis De Verbinding. Hij is producent van zowel theatrale- als muzikale evenementen, zo’n beetje de beste pr-man die men zich kan wensen en daarnaast zelf ook nog eens begenadigd acteur en zanger. Omdat Hans een van de kandidaten van de verkiezing voor Persoon van het Jaar van Haarlems Dagblad is, willen we graag weten wat hij persoonlijk als Schone Kunsten beschouwt. ‘Kunst zet mensen in beweging’, is het motto van Goes.
Interview: Paul Lips
Donna Summer ‘I Feel Love’
,,Uit 1977, een periode waarin ik zwaar in de punk zat. Hoe zich dat uitte? Doordat ik een veiligheidsspeld door een gat in m’n spijkerbroek had gestoken, haha. Punk op z’n Hans Goes, met een vette knipoog natuurlijk. Je had toen ook de opkomst van de disco en de vette jaren van ABBA, en punk. Ik vond het alledrie wel goed eigenlijk. Siouxie & The Banshees uit de punkscene, maar vooral Blondie. Die maakten toen nog een soort van punkmuziek. Ik had m’n hele jongenskamer vol met posters van Debbie Harry.
Maar toen kwam ‘I Feel Love‘ uit, van Donna Summer. Ze had het album ‘I Remember Yesterday‘ gemaakt in München, in de studio van Giorgio Moroder en Pete Bellotte. Dat album was een soort ode aan allerlei muziekstromingen, en ‘I Feel Love‘ moest een soort futuristisch gevoel oproepen. De producers hadden toen een Moog-synthesizer geleend van een Duitse componist, omdat ze die zelf nog niet hadden staan. Ik denk dat Moroder was beïnvloed door het geluid van Kraftwerk. De sound die toen is ontstaan zou je kunnen beschouwen als de geboorte van de disco. De sample is heel vaak gebruikt door anderen, o.a. door Divine in ‘Shoot Your Shot‘. Dat vind ik het mooie: kunst zet mensen in beweging. Letterlijk in dit geval, maar ook omdat allerlei artiesten via Giorgio Moroder op nieuwe ideeën zijn gekomen. Het nummer staat op positie 673 van de Top2000 en is te horen op dinsdag 29 december tussen 10.00 en 11.00 uur op Radio2.”
Andy Warhol
,,Een groot kunstenaar die allerlei disciplines aan elkaar wist te koppelen, vooral via zijn ateliercomplex The Factory in New York. Hij maakte heel veel zeefdrukken in series, zoals die van Marilyn Monroe. Die werken lijken makkelijk gemaakt, maar dat zijn ze niet. Het portret is gebaseerd op een publiciteitsfoto van de film ‘Niagara‘ uit 1953. Omdat Marilyn Monroe in 1962 overleed heeft Warhol tot 1967 gewacht eer hij de serie uitbracht. Een actrice, haar portret en daar dan een kunstwerk in serie van uitbrengen, dat geeft een soort Droste-effect.

In 1999 hebben we een overzichtstentoonstelling van Andy Warhol bezocht in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Heel indrukwekkend. Vooral ook die kunstwerken van Campbell-soepblikken en Brillo-dozen. Daarnaast was Andy Warhol natuurlijk filmmaker en ‘producer’ van de band The Velvet Underground. De beroemde bananen-hoes is van zijn hand. Jouw collega Peter Bruyn heeft een mooi boek geschreven over het ontstaan van die legendarische plaat.

The Velvet Underground
,,De band rond Lou Reed en John Cale, met een gastrol voor zangeres Nico. De sfeer van sex, drugs & rock ’n roll. Als je er naar luistert klinkt het in eerste instantie als een bak klereherrie, maar het zit verdomd goed in elkaar. Ze traden op terwijl er zwart-witfilms van Warhol op ze werden geprojecteerd, wat een vervreemdend effect gaf. En dan zo’n album uitbrengen, die met die bananen-hoes. ‘De plaat die rock volwassen maakte‘, zoals de titel van het boek van Peter Bruyn luidt. In die jaren schreef Lou Reed al flink wat uitstekende nummers. Laatst hoorde ik in de Top2000 het intro van Reeds ‘Sweet Jane‘, dat ook te vinden is op zijn soloplaat ‘Rock ‘n’ Roll Animal‘. dan hoor je ook weer hoe verdomd goed die twee gitaristen dat instrumentale intro spelen.”
Marina Abramović
,,Een intrigerende performance-kunstenares. Vooral haar eigenzinnigheid boeit me. Een ongelukkige jeugd leidde tot haar vooral vaak fysieke performances. Met haar partner Ulay had ze een haat-liefdeverhouding. Als kunstproject hadden ze op een gegeven moment besloten om de Chinese Muur te bewandelen. Ieder van een kant, vervolgens zouden ze elkaar in het midden treffen. Daar gingen jaren voorbereiding aan vooraf. Toen ze dat punt eenmaal hadden bereikt besloten ze uit elkaar te gaan. Zo zie je maar: kunst verandert levens en levens veranderen kunst. En dan is er nog die beroemde scène in het Museum of Modern Art in New York, tijdens het retrospectief ‘Marina Abramović: The Artist is Present‘. Daar zit ze dagenlang aan het uiteinde van die lange tafel, en komen er steeds mensen tegenover haar zitten. Dat leverde een enorme wachtrij op. En dan verschijnt opeens Ulay ten tonele. Ze opent haar eerst nog gesloten ogen en ziet hem tegenover haar zitten. Een heel emotioneel moment.”

,,In 2012 zijn we naar de voorstelling ‘The life and death of Marina Abramović’ in theater Carré geweest. In dat stuk – geregisseerd door Robert Wilson – speelt ze zichzelf, met een vertellersrol van een zwaar geschminkte William Dafoe. Met mooie muziek door Antony (van Antony and the Johnsons, een artiest die inmiddels door het leven gaat als Anohni). In deze hierbij geplaatste recensie kun je er een mooie foto van zien.”
Fascinatie voor beroemde blonde vrouwen (met theatrale mogelijkheden)
,,Debbie Harry, Marilyn Monroe, Mae West. Ik heb een fascinatie voor blonde vrouwen. Zoals ook voor Mae West (1893-1980) die bekend stond als seksbom. Maar zij heeft óók zes toneelstukken geschreven! Onder meer het toneelstuk ‘Sex‘ uit 1926, over een prostituee die uit het leven wil stappen en een normaal leven wil gaan leiden.

Dat stuk trok volle zalen, maar uiteindelijk werd ze opgepakt en moest tien dagen de gevangenis in wegens ‘obsceen gedrag’. Met mijn productiehuis zou ik dit stuk graag op de planken brengen, en daar zou méér omheen kunnen gebeuren, zoals een tentoonstelling enzovoort. We hopen dat het kan als er over een tijdje verruiming mogelijk is. Haarlemmer Joost Mulder heeft ‘Sex‘ vertaald in opdracht van Productiehuis De Verbinding en heeft dat heel secuur gedaan. Hij bezit zelfs woordenboeken met Amerikaanse ‘slang’ er in. Dat vertalen is een kunst op zich. Dus als je mij vraagt: wie mag de volgende zijn in deze Spaarnestroom-rubriek dan zeg ik: Joost Mulder.”
0 reacties