Lang geleden was dichteres Mirthe Kamp genomineerd voor de Reina Prinsen Geerligsprijs. Haar bundel deed destijds weinig. Zo nu en dan schrijft ze nog wel eens iets, maar enkel voor zichzelf. Het is een heel ander verhaal dan dat van Sacha van Loon, die het inmiddels geschopt heeft tot Dichteres des Vaderlands. De jaloerse wrijving tussen deze twee vrouwen is het hoofdthema van de voorstelling ‘Motregenvariaties’, die zaterdag door toneelvereniging Alberdingk Thijm werd gespeeld in het theater Circus Hakim aan de Korte Verspronckweg.
Alberdingk Thijm speelt Alberdingk Thijm, dat is een leuke bijkomstigheid van de avond. Immers, de 125 jaar bestaande ‘Toneelvereniging Rederijkerskamer Alberdingk Thijm’ heeft onder regie van Iris Stam gekozen voor een tragikomedie van achter- achterkleinzoon Robert Alberdingk Thijm. Het is een schot in de roos.
Spannend is de interactie tussen de verbitterde Mirthe Kamp (gespeeld door Yvonne Sipman) en de succesvolle Sacha van Loon (Bianca Nunnink). De laatste loopt overigens niet over van zelfoverschatting: ‘Ik rommel maar wat aan’, zegt ze er zelf over.
We kennen ze allemaal wel, dichters of dichteressen die ooit in de belangstelling stonden, maar wiens naam langzaam door de tijd werd uitgewist. ‘We dachten eigenlijk al dat u dood was’, zegt uitgever Xander Ruis (Franklin van der Erf), van het ooit zo succesvolle uitgeversconcern Ruis Waterbroek. Mirthe Kamp heeft nog iets te goed aan royalties van haar bundel ‘Kind van mist’, 1,95 euro om precies te zijn. Aangespoord door Xander Ruis overweegt Mirthe Kamp een nieuwe bundel uit te brengen, maar ze houdt haar gedichten eigenlijk liever voor zichzelf, zoals ze de laatste jaren gewend is.
Door middel van een aantal dubbelrollen (uitstekend vertolkt door Franklin van der Erf) wordt het publiek meegenomen in de verwikkelingen, waarbij je het idee krijgt dat je de oorzaak van de kinnesinne tussen de twee dichteressen al snel begint te snappen, maar het toch allemaal weer anders blijkt. Zo is er Lex, de zoon van Sacha van Loon, die werkt als stoorzender maar toch over een gevoelige geest blijkt te beschikken. ‘Godskolere wat mooi zeg’, roept hij uit op het moment dat dichtregels klinken als: ‘wie mij mist die mag mij weten’.
Bianca Nunnink speelt sterk als de bewust ongehuwde moeder die Lex voortbracht, van wie de herkomst mysterieus blijft. De acteurs zijn aan elkaar gewaagd. Mooi om te zien hoe Yvonne Sipman een kort moment melodramatisch naar het portret van een overledene kijkt alvorens zij een gedicht gaat voordragen. En de manier waarop Franklin van der Erf onder invloed van alcohol en medicijnen uit een stoel probeert op te staan (met precies de juiste minieme moeizame vertraging) verraadt liefde voor het acteren.
Dit zijn stukken die een recensent graag mag zien. Met een voorstelling als ‘Motregenvariaties’ doet Alberdingk Thijm ook het publiek een groot plezier.
PAUL LIPS
(c) Alberdingk Thijm
0 reacties