Onder de titel ‘Fissa’ speelde Theater SGH afgelopen week een grotendeels door bovenbouwleerlingen zelf geschreven voorstelling in de aula van het Stedelijk Gymnasium Haarlem. ‘Fissa’ is straattaal voor ‘feestje’. Juist dat fenomeen ‘feestje’ is een ding waar ieder zo zijn of haar eigen gedachten bij heeft. Dramadocent Linde van Tienen deed de regie. Thijs Launspach en Pelle Nelissen verzorgden assistentie bij tekst en spel.
Men hoeft Facebook maar aan te klikken om te vernemen hoe geweldig je vrienden het allemaal hebben. Het leven lijkt één groot feest, de selfies (al dan niet in galakleding) vliegen je om de oren. Op vrijdagavond kun je volgens de ongeschreven wet natuurlijk niet moe zijn van de hele week school. ,,Moe? Het is vrijdag! Je moet écht effe komen. ’t Is echt facking leuk hier. Er is Hertog Jan. En half vrouwelijk 5C is hier’’, klinkt het.
De acteurs en actrices in ‘Fissa’ zien er tiptop uit. Hier en daar wordt (in repeterende bewegingen) nog even iets de kleding strak getrokken, of door de haren gewoeld. Vervolgens is men mooi opgetut om dat éne leuke feestje mee te gaan maken. Waarom? Een enorme lijst aan redenen klinkt door de ruimte:
‘Om je grens op te zoeken’
‘Om over je grens heen te gaan’
‘Om dronken te worden’
‘Omdat je het verdorie toch ook wel een beetje verdiend hebt na zo’n week ja toch’
‘Omdat je moe bent’
‘Omdat je er toch bijna niemand kent’
‘Omdat je sociaal onhandig bent’
‘Omdat Netflix automatisch de volgende aflevering instart’
‘Omdat Netflix op is’
‘Omdat je die ene wil versieren’
Je zou ‘Fissa’ kunnen omschrijven als een montagevoorstelling. Alles wat zoal de revue kan passeren tijdens zo’n feest komt aan de orde. Leuke momenten, zoals het maken van een selfie, liefdevolle ogenblikken, tot gênante momenten of dubieuze complimenten.
Rosa: ‘Wat zit je haar leuk!’
Sara: ‘Dank je wel, wat lief dat je dat zegt’
Rosa: ‘Ja, echt leuk hoor. Véél leuker dan normaal. Echt een héle verbetering!’
Sara: ‘Gut, bedankt. En ook zo leuk dat je nu eens een keer wat aardigs zegt’. Dat doe je anders nooit!’
Terwijl de absurde dialogen worden uitgesproken, danst de rest van de groep op de achtergrond in het decor. Maar dan rijst onmiddellijk weer de vraag op: dansen of niét dansen? En daarnaast: kun je elkaar nog verstaan tijdens dat dansen? Verwarrende, professor Zonnebloem-achtige momenten liggen op de loer.
Geestig is de scène waarin tal van geestige en expres superflauwe openingszinnen voorbij komen, in de trant van: ‘Ben jij soms wifi? Ik voel een connectie’. Of: ‘Geloof jij in liefde op het eerste gezicht of moet ik nog een keer langs lopen?’.
Gedoe met degene die jij op het oog hebt, maar die met een ander staat te zoenen, gedoe met te veel drank of andere genotmiddelen, misverstanden, dramatische toiletconversaties, nachtelijke vreetkicks, en de vraag of zo’n feest nou echt wel zo leuk is, het krijgt allemaal een plaats in ‘Fissa’.
Het geheel blijft een tikje oppervlakkig en is iets aan de lange kant, maar de combinatie van spel, live gespeelde (Kim Nanninga) en gemixte muziek (Tristan Hirs), licht (Milan Nanninga), dans en beweging maakt ‘Fissa’ een zeer onderhoudende voorstelling. Duidelijk is zichtbaar dat hier een groep enthousiaste jonge spelers aan het werk is, die de zelf bedachte teksten met enorm veel plezier over het voetlicht brengt. Zo’n aanpak smaakt naar meer.
PAUL LIPS
Foto’s: Lot Bruijs/ Theater SGH/ met dank aan Joni Zwart (productie).
Spel: Adam Smit, Charlotte Aarts, Eva Ulmann, Koen Hondebrink, Lara van Haaps, Lars Muller, Lieke Sippens Groenewegen, Linde van Wingerden, Lotte Assinck, Parel Wilmering, Raphael Winkel, Roos Klungers, Rosa van Zonneveld, Sammie Back, Sara van der Peet, Sofie Verhees, Yara Stoffels.
De foto’s bij dit artikel zijn gemaakt door Lot Bruijs, namens Theater SGH!