‘Open’ is de titel van de nieuwe tentoonstelling van acht exposanten in Het Seinwezen aan de Kinderhuissingel, een initiatief van Kunstruimte 411 van Hans Kuiper. Zaterdagmiddag was de drukbezochte vernissage met veel enthousiaste reacties.
door Paul Lips
In de begeleidende tekst lezen we: “Een tentoonstelling over Open, een open houding naar de ander, jezelf en naar de wereld. Over het (durven) openbreken van plekken die altijd gesloten waren.
In de huidige maatschappij wordt het hebben van een open blik steeds belangrijker. Het omarmen van een open houding kan ons helpen om door de complexiteiten van deze tijd te navigeren en een meer harmonieuze en begripvolle samenleving te creëren.
De makers van de tentoonstelling ‘Open’ benaderen het thema vanuit hun beroepspraktijk die persoonlijk, ontroerend en soms ook snoeihard is.
Bereidheid om ideeën en overtuigingen, vooral die van onszelf, kritisch te onderzoeken; te erkennen dat kennis niet altijd vaststaat, dat er altijd meer te leren valt – staat daarbij centraal.”
René Bosch (zelf overigens een uitstekend schilder) is dit keer de centrale curator, andere deelnemende kunstenaars zijn Claudia Mulder, Wouter Nijland, Eva van Ooijen, Ivo Schouten, Jorrit Sinke, Sjimmie Veenhuis en Steffen Vogelezang. De opbouw gebeurde afgelopen vrijdag en daar is behoorlijk hard gewerkt, legt Hans Kuiper in zijn inleidende korte speech uit. ‘Hybride’ Kunstruimte (‘artspace’) 411 maakt tentoonstellingen op verschillende locaties. Hier in Haarlem, maar ook in Amsterdam en zelfs Berlijn. Dat leverde in juni 2021 in Het Seinwezen al die fraaie expositie ‘Before Things Are Restored‘ op, waar werk van René Bosch, Claudia Mulder en Steffen Vogelezang te zien was.
“Mijn uitdaging was het idee van ‘beweging’. Hoe krijg je beweging in een tentoonstelling?”, legt René Bosch uit. “Hoe gaan uiteenlopende werken met elkaar praten? Het fijne is dat ik zelf de mensen mocht uitkiezen.”
Onder het genot van een glaasje prosecco en met de goed verzorgde looplijst in de hand wandelen de bezoekers vervolgens langs de werken. Er klinkt ondertussen een zogeheten ‘soundscape’, nog in allerijl vervaardigd door Steffen Vogelezang. Er was vooraf nog sprake van een eventueel vernissage-optreden door de kunstenaars, omdat een aantal een instrument bespeelt en Hans Kuiper niet zelden een opening op stelten zet met zijn neoschlager-repertoire. Maar, zo schijnt Kuiper te hebben gemompeld, ‘een muziekoptreden zou téveel afleiden van alles wat er te zien is’. En er valt zéker genoeg te zien.
Zoals het werk van Ivo Schouten, dat bestaat uit kabinetten met daarin zes of vier rechthoekige diepe ruimtes waarin kleine witte en grijze kubussen of rechthoekige balken verschillende combinaties vormen, gestapeld of diagonaal. Subtiliteit als kracht.
Eva van Ooijen brengt onderzoekende interpretaties van het beeldende werk van ‘Loes‘, een kunstenaar die haar leven lang onopgemerkt bleef. ‘Loes’ staat voor vergeten vrouwen in een door mannen gedomineerde kunstwereld. Een overzichtstentoonstelling van het werk van Loes kwam er nimmer van, vandaar deze ode. De gebruikte technieken zijn fotografie (fotogram) en textiel. Al kijkend raak je benieuwd naar wie Loes geweest is in relatie tot het getoonde werk.
Aan de overzijde een klein werkje van Claudia Mulder, dat bestaat uit een serie foto’s waarop we de kunstenaar zien zwoegen teneinde een truitje aan- of uit te trekken. De gepijnigde blikken zijn veelbetekenend. Maar liefst negenentwintig keer geworstel, en één keer is er een poging een broek (of maillot) omhoog te hijsen. Wellicht een mooi vertrekpunt voor een serie kunstwerken vol ironische ongemakkelijkheden in de traditie van Henriëtte van Gasteren of Teun Hocks.
Steffen Vogelezang toont geabstraheerde landschappen (winterbeelden) in fraaie toetsen, waarbij het steeds veranderende licht een grote rol speelt. Het materiaal is olieverf op doek. Vogelezang zet rake streken en speelt met licht en donker; hier en daar schijnt het riet er doorheen. Op het doek ‘Zonder titel (roze wolk)’ steekt het roze van die wolk mooi af tegen het gelaagde donker van de lucht. De roze wolk zelf roept een associatie op met een strakgespannen ballon die voor je het weet uit elkaar kan spatten. Want zo is het natuurlijk ook met roze wolken.
En dan is daar de in het oog springende linkerwand. René Bosch vroeg of Sjimmie Veenhuis deze wilde samenstellen. Aanvankelijk was de gedachte om er enkel werken van Veenhuis op te hangen, maar Sjimmie koos er voor enkele bevriende kunstenaars te vragen om deel te nemen. Wouter Nijland toont twee rechtopstaande doeken ‘626‘ en 625‘ (olieverf op linnen) van 40 bij 70 cm. Het linker in witte banen met grijs-effecten, waar het linnen doorheen blijft schijnen, het rechter eveneens in banen, maar dan in transparant zwart. Ook bij het rechterdoek blijft het linnen deels zichtbaar. De gezette streken leveren een fraai spel van licht-donker op, hetgeen eveneens het geval is bij het paneel ernaast getiteld ‘tape horizontaal kwaststreek‘, waarbij gebruik is gemaakt van olieverf en schilders-tape.
Het is fascinerend wat kunstenaars voor visuele effecten weten te bereiken door gebruik te maken van tape in hun werken.
Sjimmie Veenhuis: “Mijn werk gaat heel erg over schilderkunst, maar het ís geen schilderkunst. Het is tape. Maar net zoals je met schilderkunst ook transparante lagen over elkaar aanbrengt vond ik het interessant om met twee bevriende schilders samen één geheel te creëren. Ik ontdekte toen op dié plek dat daar een accent ontbrak in míjn beeldtaal met betrekking tot het organische schilderwerk ‘Kundalini’ van Jorrit Sinke wat je daar in het midden ziet.
Aan die beeldtaal van Jorrit daar wilde ik een eigen werk verbinden. Dus daar moest ik echt iets nieuws voor maken. Daar ben ik tot op het laatst mee bezig geweest. Het leuke is dat als een tentoonstelling open moet, dat je dan die energie nog hebt om tot het gaatje te gaan. Zoals in een voetbalverlenging. Voor mij bestaat mijn werk als ik het kan tonen aan het publiek en dat je het er met het publiek over kan hebben, dat je het kunst duiden. Die bevestiging heb ik nodig. In dat werk helemaal links van mij zit een pijl, die dient als vertrekpunt. Die pijl wijst echt door alle werken. De hoogtes heb ik bewust gekozen, het uitlijnen is heel zorgvuldig afgewogen. Het lijkt me leuk om dit vaker te doen, dat cureren. Dat hoeft niet per se mijn eigen werk te zijn.”
Het werk geheel links waar we het over hebben (dat met die ‘pijlen’) heet ‘AR-LE B3/B4/C3/C4‘. Het bestaat uit ‘waarschuwingstape op paneel’ in felgeel en zwart. Het is een werk dat bestaat uit een intrigerend lijnenspel met veel diagonalen waar jouw blik bij binnenkomst als het ware naartoe gezogen wordt. ‘Waarschuwingstape’.
Sjimmie Veenhuis: “In China en de VS gebruiken ze dat soort tape als waarschuwingstape. Van dat tape dat wij hier enkel kennen in rood-wit. Dat kun je bestellen. Ik heb verschillende kleuren besteld via Ebay. Zoals dat blauw-witte tape op dat werk aan de rechterzijde. Aanvankelijk plakte het niet zoals ik wilde en heb ik het werk als probeersel in een la gelegd. Maar later bleek dat het toch goed bleef zitten en kon ik het presenteren als echt werk.”
Wie de tentoonstelling ‘Open’ wil bezoeken moet daar wel enige moeite voor betrachten. Via de social media-accounts van kunstruimte/artspace 411 valt er een afspraak te maken. Daarnaast kun je altijd een poging wagen om doordeweeks binnen te wippen, maar denk er dan wel aan dat er in de ruimtes wordt gewerkt. Telefoon op stil graag en svp geen storende bewegingen maken.
Tentoonstelling ‘Open’, te bezoeken tot 2 februari 2024 in gebouw Het Seinwezen, Kinderhuissingel 1, Haarlem. Van maandag tot en met vrijdag van 9.00-17.00 uur (op afspraak).
kunstruimte411/artspace411 (@kunstruimte411) • Instagram-foto’s en -video’s
Ouder artikel ‘Before Things Are Restored’: Aanrader: tentoonstelling ‘Before things are restored’ in het Seinwezen laat de toeschouwer nadenken over ‘verval van het oude en ontstaan van het nieuwe’ – Cultureel Haarlem in de spotlight (spaarnestroom.nl)
0 reacties