Leestijd:

Reading Progress:

Terugverlangen naar ongelukkige tijden met Roos Rebergen

Geplaatst op 15 september 2020

Ik luisterde naar een album en één zinnetje trok mijn speciale belangstelling. ‘Toen ik nog jong en ongelukkig was, oh, wat verlang ik terug naar die tijd…’ Het werd gezongen door Roos Rebergen en is te vinden op haar begin dit jaar verschenen album ‘Lucky’, dat ze opnam met haar band Roosbeef. Ik dacht terug aan de tijd waarin ik zelf nog ongelukkig was, en het Haarlemse café ’t Melkwoud frequenteerde. En dat eigenaar/barman Klaas dan die ene plaat opzette.

door Paul Lips


Terugverlangen naar een bepaalde tijd doen we uiteraard allemaal wel eens. Meestal naar een tijd waarin je je gelukkig voelde, dat de dingen vanzelf en voor de wind gingen. Des te opvallender is het dat iemand zingt over het terugverlangen naar een tijd dat ze ‘nog jong en ongelukkig was’. Waarom zou je daar naar terug willen? Of zou het kunnen zijn dat je stiekem benauwd bent voor je inmiddels gevonden ‘geluk’. Alsof er een afspraak bestaat voor geluk: in de trant van ‘nu ben je getrouwd en heb je een kind dus kappen met zeuren nou’.

(bron foto: website Roosbeef)


De Melkwoud-tijd was een dynamische tijd. Gelegen in de Zijlstraat die naar de Grote Markt leidde, was daar dat ‘literair café’ met de naam die was ontleend aan het beroemde hoorspel van de Engelse auteur Dylan Thomas (1914-1953). Het was een echte Haarlemse Huiskamer waar rockers, punkies, hippies, feministes, ex-psychiatrisch patiënten, dichters scholieren, blowers en andere creatievelingen elkaar ontmoetten. Kroegtijgers verbleven er tot in de late uurtjes, maar juist de vroege uurtjes waren goud. Zo’n moment dat Klaas een stokbroodje gezond voor je maakte, en en passant die elpee op de draaitafel legde. Met dat ene nummer, dat begon met de woorden: ‘from the dark and of the street, to the bright side of the road‘. Dat heerlijke uptempo-nummer van Van the Man, afkomstig van een van zijn beste albums, ‘Into The Music‘ (1979). Waarin ook de zinsnede ‘help me share my load‘ voorkwam. En dat gold voor mij. Zwaar teleurgesteld in de liefde zocht ik me een weg in het leven, van poëzie tot new wave en van dienstweigeren tot vredesdemonstraties. Die zelf-katapultering leverde een hoop nieuwe vriendschappen op. Een periode waar je zo af en toe naar terug zou kunnen verlangen.


Begin dit jaar bevond ik me in boekhandel Stevens in het winkelcentrum Vier Meren in Hoofddorp. Altijd leuk om daar even te snuffelen, omdat je er boeken kunt vinden die je bij andere boekhandels niet zult aantreffen. Verdomd, het was weer zover. In de sectie ‘poëzie’ vond ik de bundel ‘ik ben al 11 jaar geen 16 meer‘ van Roos Rebergen. Korte en langere absurdistische gedichten, zonder hoofdletters, zonder punten. Zoals:

sorry
sorry hoofd dat ik zo slecht voor u zorg
dat ik u verwaarloos door niet te lezen
en u probeer te vergeten door te drinken
ik wil vaak van u weglopen soms ben ik zelfs bang voor u
ik ren weg en laat het afweten
wanneer u mij het hardste nodig heeft
sorry dat ik u steeds wakker houd
sorry dat ik zo streng voor u ben
sorry dat ik u zo diep kan haten
sorry dat u mij niet kan vertrouwen
dat ik u wil vervloeken vermoorden iets wil aandoen (een jurk)
sorry dat ik u zo laat schrikken
sorry dat ik u niet kan vertrouwen
sorry dat ik u niet mee durf te nemen naar de familie
sorry dat ik u alleen laat op feestjes
en bij de sukkels achterlaat
ik wil het goedmaken
sorry dat ik zoveel beloof
ik weet een pil een dokter een bos bloemen zijn niet genoeg
ik kan mijzelf wel voor de kop slaan
ik wil u niet meer buitensluiten
kom erbij lief hoofd
vier het met mij samen
ik wil niet meer alleen
u bent de liefde van mijn leven al was het niet op het eerste gezicht
groeien moet het groeien
we hebben zuurstof nodig
ik leer u alsmaar beter kennen
ach arm hoofd kom hier in mijn armen
ik leg u op mijn kussen met een schone sloop
met mijn zakdoek dep ik u droog
rustig maar het is goed zo
ik geef u mijn beste vriend van stal mee
hij brengt u naar de bossen de zee de bergen

we hebben zuurstof nodig
want we moeten groeien
we moeten groeien hoor je

(c) Roos Rebergen 2016

Uitgerekend deze Roos Rebergen komt donderdagavond 19 september met haar band Roosbeef optreden in het Patronaat. Met stoelen in de zaal, op gepaste afstand van elkaar. Is het toeval dat onderstaand lied te vinden is op haar album, dat half januari jongstleden werd uitgebracht, twee maanden voor de corona-pandemie?


Roosbeef en Figgy (voorprogramma), donderdag 17 september, Patronaat, Zijlsingel 2, Haarlem. Aanvang 20.00 u.
https://roosbeef.nl/

We stellen jouw beoordeling op prijs.

Klik op een ster om dit artikel te beoordelen

Gemiddelde waardering: 4.5

Tot nu toe geen stemmen! Wees de eerste die dit bericht waardeert.

Het spijt ons dat dit artikel niet aan jouw wensen voldeed!

Laten we dit artikel verbeteren!

Vertel ons hoe we dit artikel kunnen verbeteren?

2 Reacties

  1. Joost Mulder

    Mooie herkenbare bespiegeling. Mooi Vlaams woordgebruik, dat ‘kwijtspelen’ in de eerste clip, met ex aequo de eigen ‘zelf-katapultering’ van de auteur. Bedankt voor dit opwarmertje van de dag.

    Antwoord
  2. Wouter

    Het stokbroodje gezond van Klaas! Voor het eerst in 40 jaar dat ik daar nou weer aan denk. Roomboter met een lepel er op gesmeerd. Dank voor het terughalen van een oude herinnering.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vergelijkbare artikelen

Pin It on Pinterest

Share This