Haarlemse Bianca van Houten (28) houdt zich bezig met fotografie en grafische vormgeving. Op haar eigen website zijn de door haar gemaakte portretten te zien, hetgeen zij beschouwt als de ‘ultieme vorm van beeld maken’. Ze deed een studie styling & vormgeving, en een jaar Fotoacademie. Na deels te hebben gewerkt in de horeca is ze sinds januari geheel voor zichzelf begonnen. Een aantal portretten zijn gelardeerd met ‘stories’, waarin de gefotografeerde persoon over zijn leven vertelt.
Hoe is de stemming?
,,Het gaat goed. Doordat ik voor mezelf ben begonnen ben ik in staat me op klussen te richten, en weet ik steeds beter wat ik wil doen. Door de situatie ben ik ook stilleven-achtige foto’s aan het maken. Vanuit huis. Met eenvoudige beelden. Maar het maken van portretten doe ik eigenlijk het liefst. Het is jammer dat ik dat nu bijna niet kan doen. Dus moet ik andere manieren vinden om mijn vak uit te oefenen.’’
Op je site zag ik ook foto’s die je maakt voor ‘Liefke Magazine’. Wat is dat voor magazine?
,,Een magazine dat zich richt op ‘slow living’. Dat noemen we ‘zachte media’. Het verschijnt vier keer per jaar en is niet een tijdschrift met schreeuwende kleuren en koppen, maar richt zich juist op de schoonheid van het alledaagse. Rust, eenvoud en natuur zijn de pijlers. Het is een blad zonder advertenties, met medewerkers die vrijwillig bijdragen leveren. Dat is een ander soort verrijking. Ik doe er ervaring mee op en ontmoet allerlei mensen. Daarnaast heeft het me ook weer andere klanten opgeleverd.’’
Die rust kun je ook terugzien in jouw portretten. Zoals de foto’s die je maakte van fietskoerier Jeroen, die zijn kantoorbaan opzegde om meer tot zichzelf te kunnen komen.
,,Haarlemmers zullen Jeroen vast wel eens hebben gezien op straat. Hij is wel een bekende fietskoerier, op zijn ligfiets. Dat vind ik het mooie van fotograferen. Dat je in een korte tijd iemand leert kennen. Het is altijd een momentopname. Toch neem ik er graag de tijd voor. De vorm van een portret vind ik mooi, omdat het weergeeft hoe iemand is. Op het ogenblik dat de spanning wegvalt, dan moet je de camera laten klikken. Maar voordat je zover bent kan dat wel een paar uur duren. Soms zijn het toevalligheden.’’
Waar groeide je op?
,,In de bomenbuurt, Haarlem-Noord. Vader, moeder en een oudere zus. Een fijn en rustig gezin. Ik denk dat ik dat creatieve van mijn moeder heb. Die was altijd bezig met het maken van kleding, en leerde me vrij te zijn. Ik denk dat ik ook wel veel vrijheid kreeg. Op het Mendelcollege had ik interesse voor de creatieve vakken, zoals kunstgeschiedenis. Me bezig houden met styling en vormgeving was dan ook een logische stap.’’
Lukt het om in deze moeilijke tijd in je levensonderhoud te voorzien?
,,Ik kan met weinig toe. Ik koop alleen dingen die ik écht nodig heb, of die me blij maken. Daar ben ik vrij kritisch in. Als ik de stad in ga ben ik vooral op zoek naar beelden en interessante mensen om te fotograferen. Ik hoef niet zo nodig allerlei tassen of garderobes aan te schaffen.
Het mooie van de straat op gaan en zoeken naar geschikte mensen om te fotograferen, is dat je er bepaalde figuren uit kunt pikken. Authentieke, eigenzinnige figuren, die hun leven op eigenzinnige wijze vorm geven. Die gewoon doen wat ze doen. Zich weinig aantrekken van het kapitalistische systeem waar we met z’n allen in verdwaald zijn. Als fotograaf kom ik regelmatig op onverwachte plekken. Dan kan bij iemand thuis zijn, maar ook in bijvoorbeeld Lokaal in de Koningstraat, waar singer-songwriter Dan German zijn liedjes schrijft. Daarnaast heb ik ook opdrachtgevers, zoals koffie- en theespeciaalzaak Simon Lévelt, die zich richt op een nieuwe beeldtaal om mee naar buiten te treden.’’
Fotografen die je bewondert?
,,Stephan Vanfleteren, die je kunt kennen van zijn werk voor Volkskrant Magazine. En Robin de Puy, die een roadtrip op de motor maakte door Amerika. Allebei zijn ze bekend van hun portretten, maar leggen ook prachtige, soms troosteloze landschappen vast. En Annemarieke van Drimmelen. Zij fotografeert met name mode, maar dan op een manier die mij aanspreekt. Haar werk draagt een heel natuurlijk handschrift, subtiel en ook absoluut een voorbeeld van die momenten voor en na, waar we het over hadden, van de toevalligheden. En een gevoel van intimiteit, in plaats van het afstandelijke en grootse wat je veel in modefotografie ziet.’’
Tot slot, van welke muziek hou je?
,,Een echt genre of één artiest heb ik eigenlijk niet. Qua muziek heb ik een brede interesse. Dat heb ik denk ik vooral van mijn vader, een echte muziekfreak. Een artiest die ik erg waardeer is Wende Snijders. Zoals haar album ’Mens’, met bijzondere teksten en muziek. Ze beweegt zich in allerlei werelden. En zo’n lied als ‘Iron sky’ van Paolo Nutini, dat gaat over het terugeisen van je vrijheid.’’
INTERVIEW: PAUL LIPS
FOTOGRAFIE: BIANCA VAN HOUTEN
NB: vanwege de coronacrisis vond dit interview plaats op gepaste anderhalve meter afstand, op een bank in de zon in het Frederikspark te Haarlem.
0 reacties