Daniel Maissan is fotograaf. Hij werkt met een Leica meetzoeker camera. Op zijn blog ‘A man with a Leica’ schrijft hij over het gebruik en zijn ervaringen van en met dit toestel.
Foto’s van Daniel Maissan zijn momenteel te zien in het Dolhuys aan de Schotersingel, als onderdeel van de tentoonstelling ‘Heel erg anders’, over kinderen met autisme. Foto’s uit zijn serie ‘Autism in Peru’ hangen daar tot en met medio september.
Daniel Maissan is een ‘dwaler’, zegt hij zelf. Hij is graag op reis, om in verre landen het leven van alledag vast te leggen. India, Japan, Afrika, het levert intrigerende beelden op, meestal in zwartwit, soms in kleur.
Gevraagd naar ‘hoe is de stemming’ volgt een eerlijk antwoord:
,,Met ups en downs. Ik heb momenteel geen grote projecten staan, al ben ik wel met een nieuw plan bezig voor Serious Request, dat eind dit jaar in Haarlem zal plaatsvinden. Meestal heb ik zo’n twee of drie projecten in het buitenland, per jaar, dan kan ik reizen met een doel. Daarnaast heb ik natuurlijk gewoon mijn klussen hier in Nederland. Uiteindelijk hoop ik dat het zo’n zeven of acht reizen per jaar worden. Ik maak die reizen nu vaak tegen kostprijs, maar hou er niet veel aan over.
Het fijnste is om, in opdracht van een stichting of organisatie, op reis te worden gestuurd en de vrije hand van fotograferen te krijgen. Zoals bij het project ‘Autism in Peru’. Ik kan met weinig toe. Als de kosten worden betaald en ik heb wat geld om mijn huur te betalen en te eten, is dat voor mij genoeg. Dit is waar een van mijn ideeën ‘Send me somewhere’ vandaan komt. Stuur mij maar ergens heen en ik maak mooie beelden voor je, is daarbij het uitgangspunt. Zo is dat ook gegaan met mijn reis naar Cusco in Peru, in opdracht van de Stichting Abrazos.’’
Heb je bij zo’n reis dan een vooraf vastgesteld plan?
,,Ik hou er van om rond te lopen zonder doel. Dat noem ik dus dwalen. Ik dwaal met mijn camera in de tas of in mijn hand. Als ik zonder doel rond loop en nergens naar zoek, staan al mijn zintuigen open om signalen op te vangen. Als ik dan iets zie wat mij verwondert, word ik daar helemaal door gegrepen. Dan heb ik een kort moment van hyperfocus. Een druk op de knop en het maken van de foto sluit dat moment vervolgens weer af. Dan is mijn hoofd weer leeg en sta ik open voor het volgende momentje.”
Je bent niet een man met een missie?
,,Ik heb niet echt een missie. Ik wil niet perse een verhaal vertellen. Ik wil de verhalen zelf zien en beleven, wellicht is dát de missie. Het momentje meemaken. Dat ik daarbij foto’s maak, waarmee ik deze momenten kan delen met de rest van de wereld, is een hele fijne extra. Het maakt dat ik kan blijven dwalen. Ik wil niet de verplichting hebben dat ik een bepaald verhaal moét vertellen, ik vertel mijn verhaal, zoals ik het zie en meemaak. Dat verhaal wordt gelukkig steeds vaker gezien en gewaardeerd.’’
Om de technische perfectie is het je niet te doen? Soms is er iemand op een foto te zien waarbij het hoofd niet in beeld is…
,,Technische perfectie is natuurlijk een ruim begrip. In de projecten die ik doe werk ik zelden binnen de lijntjes. Het liefst heb ik helemaal geen lijntjes.
Tijdens mijn laatste project voor een Amerikaanse stichting in Nairobi, Kenya, maakte ik een foto waarbij er plotseling iemand met een hand het beeld in kwam zetten. In eerste instantie baalde ik. Tot ik de foto zag en besefte dat het een heel boeiend beeld opleverde. Soms moet er een stukje van een hoofd worden afgesneden voor de foto, puur omdat dat het beeld mooier maakt. De foto kan er veel spannender door worden. Als je soms iets weglaat, vertelt de foto vaak meer. Voor het maken van foto’s voor tijdschriften en magazines is het natuurlijk weer heel anders werken.”
We lopen langs de foto’s in het Dolhuys. Intrigerend zijn de foto’s van de dertienjarige John, een jongen met een onregelmatig gebit die er van geniet om te spelen met scheerschuim. Hij komt zelden buiten huis, behalve als de therapeut er is. Op een van de platen opent zijn moeder de deur van hun woning, en kijkt John met een vorsende blik richting camera. Ook de hond links lijkt niet helemaal op zijn gemak. De wandeling heeft lang genoeg geduurd en John lijkt elk moment met dingen te kunnen gaan gooien, weet Daniel Maissan. ,,Als zo’n spanning te zien is in een foto, met nul opsmuk, dan is het voor mij goed.’’
John
INTERVIEW: PAUL LIPS
FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS
COPYRIGHT FOTO AUTISM IN PERU: DANIEL MAISSAN
Meer informatie via:
www.danielmaissan.nl
www.hetdolhuys.nl
0 reacties