David Vijsma (1968) is beeldend kunstenaar. Hij begon als schilder, maar maakt vooral glitch-art, digitaal bewerkte en vervormde foto’s. Vijsma woont in Haarlem-Noord en werkt in zijn atelier in het centrum. Een van zijn laatste wapenfeiten is een groot portret van autocoureur Max Verstappen.
Hoe is de stemming?
,,Buitengewoon. De zomer is in volle gang, ik zou eigenlijk meer moeten genieten zodra het mooi weer is. Leuk is dat ik heb gehoord dat ik in oktober mag exposeren bij Fred & Mardonio, een lifestyle-, interieur en designwinkel in de Grote Houtstraat. Het is prettig om mijn kunst op zichtbare plekken tentoon te stellen. Goede winkels, zoals ook BYDENNIS in de Koningstraat, waar je voor bloemen en lifestyle moet zijn.’’
Wat is glitch-art?
,,Die term komt uit de tijd van de Apollo projecten van de NASA, toen ze nog werkten met computers zo groot als koelkasten. ‘It’s a glitch’. Een digitale communicatiefout. Je vindt die term ook in de wereld van de beurskoersen. Glitch–kunst is een intrigerende nieuwe mediakunst die afhankelijk is van de te bewerken data. Zo zet ik een digitale foto om in een stuk muziek om dat dan vervolgens met het muziekbewerkingsprogramma ‘Audacity’ te bewerken, zeg maar van pixels tot noten. Eenmaal weer terug verwerkt tot foto krijg je dan ondenkbare en volstrekt nieuwe effecten. Het zijn uiteindelijk allemaal nullen en enen.”
Hoe werkt zoiets in de kunst?
,,Zo’n vijf jaar geleden kwam ik via Facebook in contact met iemand die zich daar mee bezig hield. Een afbeelding van een schilderij van Vermeer was totaal uit elkaar getrokken, zodat je van die lange strepen kreeg. Ik vond dat razend interessant en heb me er op gestort. Je hebt een zogeheten ‘glitch art collective’, een internationale community die, toen ik er bij kwam, zo’n zeshonderd leden telde. Nu zijn dat er ruim 60.000.’’
,,Ik maak vaak gebruik van bestaande beelden. Voor de campagne van de politieke partij Jouw Haarlem heb ik dat ‘gezicht op Haarlem’ genomen van Jacob van Ruijsdael. Ik maak die afbeeldingen kapot op een manier die ik mooi vind. Trek de foto’s echt uit elkaar, totdat er een nieuw beeld ontstaat. Zo ook met dat zelfportret van Rembrandt, dat onlangs bij de ‘Salon des Refusés’ in het Jan en Piet Museum te zien is geweest. Gedrukt op geborsteld aluminium, dat is een speciale techniek. Dan krijg je van die sepia tinten. Daar hou ik van.’’
Waar groeide je op?
,,In het kakkersdorp Overveen, gemeente Bloemendaal. Mijn vader zat bij de marine en is later in het vastgoed beland als ondernemer, en vermeend vastgoedfraudeur. Mijn moeder komt uit de familie die de Boldoot-fabriek exploiteerde. Toch hadden we het niet echt breed. Ik had een leuke jeugd, maar ben niet echt verwend. Ik ging aanvankelijk naar de Eikenhof-mavo, later naar het Kennemer Lyceum. School heb ik nooit echt leuk gevonden. Ik had een autoriteitsprobleem. Om te ontsnappen uit de dagelijkse sleur begon ik met het maken van super8-filmpjes. Science-fiction. Het was de tijd van Star Wars. Ik bouwde hele landschappen en decors van gips en piepschuim.”
Naast afbeeldingen van jouw kunstwerken post je op je Facebook-pagina regelmatig artikelen en meningen die er niet om liegen…
,,Ik steek mijn mening over de dingen inderdaad niet onder stoelen of banken. Het gaat daarbij meestal over vrijheid om dingen te kunnen zeggen. Ik heb vrienden in alle lagen van de maatschappij en ook allerlei soorten geloof aanhangen, maar het valt me op hoe snel mensen zich beledigd voelen vandaag de dag. Om het minste of geringste kun je een conflict met iemand krijgen. Soms denk ik wel eens: lees toch eens een goed boek.’’
Wat is het laatste boek dat je ons kunt aanraden?
,,De niet al te originele – maar wel heel erg terechte – tip om ‘Serotonine‘ van Michel Houellebecq te lezen. Voor mij is het een verademing om zijn romans te lezen, die bol staan van uitzichtloosheid.”
,,Daarnaast heb ik onlangs de stripbiografie ‘Andy, de vele levens van Andy Warhol’ van tekenaar Typex aangeschaft. Ik kende zijn werk niet, maar vind het fascinerend. Het is het levensverhaal van Warhol en elk hoofdstuk ziet er anders uit. Een waanzinnig boek en echte aanrader. Als dichter en prozaschrijver is trouwens Jan Arends ook een grote favoriet. Ik heb in 2000 zijn verzameld werk gekocht én gelezen.’’
Welke kunstenaars inspireren je?
,,Frank Stella is een favoriet, die maakt minimal art. Schilderijen en beelden. Je kent ze wel, van die driedimensionale werken die vanaf de muur naar voren komen. Ook Mark Rothko is prachtig, maar die vooral vanwege de tijdgeest, met zijn grote, abstracte en kleurrijke doeken. Hij is overigens vaak gekopieerd. En Anish Kapoor, een naar Engeland geëmigreerde Indiase kunstenaar die werkt met gebogen en spiegelende oppervlakken. In het Grand Palais in Parijs heb ik een tentoonstelling van hem gezien. Waanzinnig. Daar hebben we toen die foto gemaakt van mij bij dat opblaasbare object van hem, dat ding waar je bijna helemaal in kunt verdwijnen.’’
Tot slot, van welke muziek hou je?
,,David Bowie ten tijde van ‘Ashes to ashes’. Ook The Art Of Noise, dat new-wave-kollektief rond Trevor Horn, begin jaren tachtig. Prince en Pink Floyd hou ik ook van.
Maar er is één nummer van Fleetwood Mac dat ik grijsgedraaid heb. ‘Tusk’, van het gelijknamige album uit 1979. De clip is al fascinerend, met een soort drumband in een stadion, waarbij de trommelaars en blazers van die plastic Romeinse helmen opzetten en Romeinse kostuums dragen. Ik had astma dus zat veel in mijn Overveense torenkamer. Genietend van muziek. Maar als ik dan toch een clip bij dit interview mag tippen, dan graag het nummer ‘La Grande Bellezza Party’, uit de vermaarde film.’’
INTERVIEW: PAUL LIPS
FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS
0 reacties