Foto: Paul Lips
Mascha Tielemans is danser, docent, maker en coach. Ze geeft les in haar studio MAS&CO. en geeft van tijd tot tijd voorstellingen op niet al te voor de hand liggende locaties. Tielemans zoekt interacties met kunstenaars en muzikanten, daagt uit, creëert en verrast. ‘Ik ben echt een dromer, maar ook een doener’, zegt ze over zichzelf.
Hoe is de stemming?
,,Nog een beetje zoekende. Ik ben terug uit Ivoorkust waar ik drie weken was met de Stichting Zaouli. Ik voel me daar zó thuis. Het was er zó fijn, dat ik hier in Haarlem als het ware opnieuw moet aarden. Ondertussen fantaseer ik over een leven daar.”
Hoe is het om in zo’n land te verblijven?
,,Ik vind het heerlijk in Ivoorkust. Ik ben in verschillende landen geweest, Ivoorkust spreekt mij tot nu toe het meeste aan. De mensen zijn erg open. Het is makkelijk om contact te maken. De omgeving is groen en rijk aan heerlijk eten. Er wordt veel gelachen en flink gefeest. Daarnaast zijn de traditionele dansen voor mij fascinerend. Samen met Stichting Zaouli hebben we het dorp Agonda bezocht. Dat heeft mijn ziel geraakt. Van begin tot eind. De busreis er naartoe. De nieuwsgierige blikken. De warmte van de mensen, de ontvangst van de chef de village en de lokale bevolking. Bij aankomst blaast één van de mannelijke bewoners op een hoorn en roept alle dorpsleden bij elkaar. De groep wordt steeds groter en al dansend en zingend verzamelt het dorp zich op een groot zandvlak.”
,,Vervolgens worden we getrakteerd op een traditionele maskerdans, genaamd Goli. Er zijn maskerdansen voor amusement, spiritualiteit of het brengen van slecht nieuws. Dankbaar en geïnspireerd geniet ik tijdens de terugweg na van deze intense ervaring. En zeker niet in stilte want in ons busje gaat het feest door met energieke, geïmproviseerde zang. Ik draag dit voor altijd mee in mijn hart.
Hoe de mensen daar leven, dat spreekt me aan. Mensen leven in een rustiger tempo. Het is echt een community waar men voor elkaar zorgt. Eten gebeurt bijvoorbeeld veel met de handen. Je eet van één bord dat je samen deelt. Heb jij wel eens met je handen gegeten? Het lijkt wel alsof je het voedsel dan beter proeft.’’
Aan je accent te horen kom je uit het zuiden. Waar groeide je op?
,,In Geldrop, bij Eindhoven. Daar heb ik tot m’n zestiende gewoond. Ik heb er alles meegemaakt, mijn ouders gingen vroeg uit elkaar, mijn moeder ontmoette vervolgens een leuke, nieuwe man, die ik als een vader beschouw. Op de middelbare school was ik een vreemde eend in de bijt, werd gepest. Ik danste toen al, deed mee met de musicals en was creatief, dat konden m’n klasgenoten niet goed plaatsen. Ik kwam op tegen onrechtvaardigheid en moest daar blijkbaar voor boeten. Gesteund door docenten werd ik niet. Zelfs bij de diploma-uitreiking had ik nog last van dat pestgedrag. Na die uitreiking dacht ik bij mezelf: ’gelukkig hoef ik jullie na vandaag nóóit meer te zien’. En ik ben er letterlijk weggegaan.’’
Een jongedame met dansambities. Hoe ging dat verder?
,,Het mooie van dansen is dat het eerlijk is en open, en dat het mensen met elkaar verbindt. Ik heb gestudeerd aan het Nova College Dans Haarlem, de Dansacademie Tilburg, de opleiding Toegepaste Psychologie in Eindhoven en Danstherapie bij Codarts in Rotterdam. Vanaf mijn veertiende ben ik begonnen met het geven van dansles op mijn oude dansschool in Geldrop. Twee jaar later werd ik aangenomen op de dansdocenten-opleiding van het Nova College. Zo kwam ik in Haarlem terecht. Aanvankelijk zag ik nog niet veel van de stad. Ik studeerde, werkte, at en sliep. Gaandeweg ben ik echt verliefd geworden op Haarlem. De sfeer, de straatjes, de bloemen. De mensen hier zijn prettig in de omgang, niet te opdringerig. Ik word blij van de omgeving, dat je hier naast de stad ook bossen, duinen en het strand binnen handbereik hebt. Alles is te overzien.’’
En je eigen dansstudio aan de rand van Schalkwijk…
,,Aan het Henk van Turnhoutpad, bij de voetbalvelden, daar zit MAS&CO. Het was een oude voetbalkantine, de ruimte zag er niet uit. Die ruimte hebben we met een heel team opgeknapt tot dansstudio. Het is leuk op die plek. Soms komen voetballers nieuwsgierig kijken. In het begin klonk het van ‘hey chickies’, maar na een tijdje was de nieuwigheid er vanaf en wisten we ze zelfs te verleiden om mee te doen. Op de voetbalsokken, haha.’’
Tot slot, van welke muziek hou je zoal?
,,Benjamin Clementine. Ik vind hem een hele bijzondere man. Ik ben onlangs naar zijn concert geweest. Hij is een verteller, een denker, een verbinder. De manier waarop hij de muziek opbouwt. Je meeneemt met zijn woorden, zijn stem, en het liedje ‘Condolence’ afsluit met:
‘…I’m sending my condolence
I’m sending my condolence to fear
I’m sending my condolence
I’m sending my condolence to insecurities
You should know by now
You should know by now that I just don’t care
For what you might say
Might bring someone downhill
I’m sending my condolence
I’m sending my condolence to fear…’
Zulke tekstregels raken mij diep in mijn ziel. Voor mijn danswerk luister ik heel veel muziek. Soms is het lastig om ’gewoon’ muziek te luisteren zonder dat de creativiteit in beweging komt. Waar ik graag naar luister is: soul, hiphop, klassiek, Zouglou, reggae, Afrobeat, rap, filmmuziek, instrumentaal, coupé décalé. Eenmaal met de muziek aan ben ik moeilijk te stoppen in het genieten van wat ik hoor. Ik krijg ideeën voor nieuwe dansprojecten en droom over locatievoorstellingen. Het ontdekken van klanken, stemmen, verhalen, vibes, vind ik heerlijk.’’
INTERVIEW: Paul Lips
FOTOGRAFIE: Mascha Tielemans, Anne de Veer, PL
0 reacties