Leestijd:

Reading Progress:


Sjoerd Blokker (1982) is beeldend kunstenaar. Hij woont in Hillegom en heeft zijn atelier in The Living Museum in Bennebroek. Wie zijn wereld instapt komt terecht in een wonderlijk, surreël universum waarin niets is wat het lijkt, en telkens nieuwe aspecten kunnen worden ontdekt.

Hoe is de stemming?

,,Zoals altijd. Lastige vraag hoor. Niet meer down dan anders (lacht). Ik ben niet snel tevreden. Maar ook niet tevreden met de wereld en zie het ook niet als mijn plicht om de wereld te verbeteren. Maar door iets te maken dat er nog niet is verander je de wereld al. Eigenlijk zit ik liever in mijn droomwereld met onbegrensde mogelijkheden. Dan dat ik bijvoorbeeld een lammetje dat aan een bloem likt zou moeten schilderen. Realistisch schilderen kan ik overigens ook maar wil de realiteit verdraaien.

Laatst zat ik een opzetje te schilderen in de duinen. Vlakbij mijn huis in Hillegom wandel je zó de duinen in. Dan lopen er mensen langs die komen kijken wat je aan het schilderen bent. Dat valt natuurlijk altijd tegen wanneer een realistisch beeld van de duinen wordt verwacht. Ik probeer niet hetgeen ik zie na te schilderen maar mijn gevoel. Het worden meer een soort vlekken die verhalen vertellen. Ik probeer te spelen met contrasten tussen figuratief en abstract, bewust en onbewust en de samenvloeiing daarvan. Zo zitten er vaak honderd schilderijen in één werk en probeer zo de vraag op te roepen of wat men ziet werkelijk is. Zo vormt het een beeltenis waarbij het lijkt alsof je aan het trippen bent.

Trippen? Wow.

,,Een schilderij van mij zal men in eerste instantie waarschijnlijk als een totaal abstract schilderij ervaren . Maar als je beter kijkt ontdek je dat er realistische elementen in zitten. Het doet denken aan trompe l’oeil, optische illusie. Je ziet bijvoorbeeld dat kindje, zittend op een paard, maar dat blijkt dan ook een vrouw te zijn. Mijn doel is om je te laten denken: wat zag ik nou?”

Hoe is het om als kunstenaar actief te zijn in crisistijd?

,,Net zo kut als altijd, denk ik.” (Lacht) Door de eeuwen heen is het nooit makkelijk geweest voor kunstenaars. ,,Alles leek samen te vallen. Ik had overal werk hangen en toen mocht er ineens niemand meer bij. Er zou een grote feestelijke opening zijn van het Van Nispenpark in Hillegom waar een beeldhouwwerk van mij geplaatst wordt, dat ging niet door. Maar het is niet helemáál tegengevallen, want ik heb wel weer veel verkocht en er staan nog een aantal mooie dingen gepland . Maar de échte crisis moet natuurlijk nog komen.
Kunst is een luxe product. Het kan zo zijn dat mensen op dit moment nog kunst aanschaffen. Dat ze bij zichzelf denken: ‘voor de zekerheid nog effe dat schilderijtje aanschaffen’. Maar over een tijdje gaan ze écht zuinig doen. Omdat ze deze crisis in hun portemonnee gaan voelen.”

Waar groeide je op?

,,Hier in Hillegom, in een warm gezin, waar alles kon en alles mocht. Een gezin met vier kinderen, ik heb nog twee zussen en een broer. Van kinds af aan was ik al veel bezig met tekenen. Vrije tekeningen vaak. Dat je het uit vrije wil kunt doen is prettig als je veel ideeën hebt. Tijdens m’n puberteit kwam daar het maken van graffiti bij. Ik heb nog een tijdje architectuur gestudeerd, maar daar ben ik mee gestopt. Ik wilde gewoon kunst maken. Als je nu vraagt aan jongeren wat ze willen worden dan zul je vaak horen: rijk en beroemd. Uiteraard moet je ook gewoon geld verdienen maar ik vind geld meer makkelijk als je het nodig hebt.”

Hoe kwam je terecht in dit schitterende Living Museum vol outsider art?

,,Een medewerkster van The Living Museum, Ingrid, zag mijn werk op instagram en vroeg zich af waarom ze nog nooit van mij en mijn werk had gehoord. We raakten in gesprek en zo is het contact verder uitgebouwd. Het is een prettige ruimte hier, en tien minuten fietsen vanaf mijn huis. Ik kan er vrijwel altijd terecht. Mijn moeder en vader hebben hier ook een atelier. Ik vind het prettig om een atelier te hebben. Voor mij is het beter om niet vanuit huis te werken. Je doet namelijk veel meer. Er komen hier veel bezoekers, ook uit het buitenland. Dat komt mede door directeur Rokus Loopik, die over heel veel internationale contacten beschikt. Het museum is verhuisd van het ene gebouw naar het andere, hier op het voormalige GGZ-terrein. Maar ik vind deze ruimte nét ietsje meer functioneel. Er zijn atelierruimten en flexibele werkplekken waar kunstenaars dagelijks bezig zijn. De oude sfeer met al die werken vind ik ook op deze nieuwe plek beter tot zijn recht komen.”

Paarden komen met grote regelmaat terug in je werk. Ben je geobsedeerd door paarden?

,,Dat er veel paarden te zien zijn op mijn schilderijen is iets van de laatste tijd. Als deel van Paard Verzameld collectief zal ik daar dan ook zeker door worden beïnvloed. Paard Verzameld is het grootste paarden-kunstplatform van de wereld. Desondanks probeer ik daar niet te veel de hand in te hebben. Ik bestudeer gewoon m’n vlekken en werk die uit. Juist die vrijheid dat het alle kanten op kan gaan vind ik prettig. Op mijn schilderij ‘Girls with pearls’ – naar het beroemde doek van Vermeer – zie je bijvoorbeeld weer hele andere elementen.”

Tripping on a horse, lost track and found Jerry

Kan het zijn dat je de laatste tijd iets meer paardfiguren schildert – te maken hebben met de tentoonstelling ‘De man, het paard, de obsessie’ van George Stubbs (1724-1806), die je onlangs in het Mauritshuis hebt bezocht?

,,Als ik kijk naar zo’n schilderij als ‘Whistlejacket’ dan vind ik dat razend knap en heel indrukwekkend. Uiteindelijk word je er door beïnvloed, denk ik. Maar vaak denk ik dan meteen: ik ga iets tegenovergestelds doen. Het nut van iets nadoen zie ik niet. Omdat het al gedaan is. Zelf vind ik het heerlijk om die oneindige fantasie te laten werken. Steeds nieuwe lagen aanbrengen. Dat is gewoon een soort dwang. Ik heb meer ideeën dan tijd, merk ik.”

Tot slot, van wat voor soort muziek hou je?

,,Ik vind het heel prettig om tijdens het schilderen mijn eigen favoriete muziek op te zetten. Dat kan van alles zijn, van heel melodieus tot keihard. Ik luister graag naar onder andere Eels, Lamb en Lagwagon.
Als schilder werk ik samen met artiesten. De albumhoes van ‘Psycho Body Flamenco’ van Marnix Alexander DuCroock wordt gesierd door een schilderij van mijn hand. Het vervolgalbum is in de maak en zal eveneens een werk van mij op de hoes krijgen. Verder ben ik in gesprek met nog meer artiesten die willen samenwerken.”

Interview: Paul Lips
Fotografie:  Remco van der Kruis
www.artisshock.com
Instagram: @sjoerd_blokker_art

We stellen jouw beoordeling op prijs.

Klik op een ster om dit artikel te beoordelen

Gemiddelde waardering: 5

Tot nu toe geen stemmen! Wees de eerste die dit bericht waardeert.

Het spijt ons dat dit artikel niet aan jouw wensen voldeed!

Laten we dit artikel verbeteren!

Vertel ons hoe we dit artikel kunnen verbeteren?

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vergelijkbare artikelen

Pin It on Pinterest

Share This