De wolf is terug in Nederland, een verschijnsel waar de een blij mee is, maar waarbij de ander meteen denkt aan zijn schapen en geiten. De wolf is ook aanwezig in Heemstede, en wel in de vorm van twee kunstwerkjes aan de voorzijde van het gemeentehuis op het Raadhuisplein. Paul moest toch toevallig die kant op en ging kijken.
door Paul Lips
Ik was op weg naar een interview en had tijd om even te gaan kijken bij de zogeheten ‘raadhuiskastjes’ aan de buitenzijde van het Heemsteedse gemeentehuis. Een kunstwerk in het ene kastje, een gedicht in het andere kastje. Dat ziet er interessant uit. Het tentoonstellen van poëzie en kunst op die plek is een initiatief van de Haarlemse Dichtlijn, die het ‘Het Kleinste Museum van Heemstede‘ heeft genoemd. De Haarlemse Dichtlijn is daarbij overigens niet altijd even origineel qua naamgeving. Er bestaat immers al een Kleinste Museum van Haarlem, en er was vóór de Haarlemse Dichtlijn al vele jaren een Haarlemse Kunstlijn, die nog steeds bestaat overigens.
Nu kom ik niet dagelijks langs dat gebouw dus het eerste kastje dat ik ontwaarde was het kastje dat is ingericht door Emma van Drongelen. Emma is kunstenaar, kunstdocent, verzamelaar, observeerder, verdwaler, verwonderaar, zo vermeldt haar Instagram-account. Wie dat aanklikt stapt in een wereld die voor je open gaat. Ontelbare mooie foto’s die vertellen wat Emma allemaal doet. Ze verstuurt zelfs ‘verwonderpost’ als kunstuiting, waarbij abonnees vier keer per jaar een kunstwerk onder die titel opgestuurd krijgen. In de afbeeldingen keert het verschijnsel ‘wolf’ steeds weer terug, naast thema’s als ‘de natuur’, ‘dieren’, ‘verdwalen’ en ‘verwonderen’.
Emma maakte in haar atelier een kastje met haar kunstwerk, dat perfect in het gemeentelijke kasje past. De kijker ziet tekeningen van wolven op voorbedrukt papier (kennelijk uit een oud boek), een tak, gevonden voorwerpen als een veer en een schedeltje gelegen op wat stro.
Dichter Oscar Eichelhäher komt oorspronkelijk uit Berlijn en schijnt al jaren in een bos aan de rand van Heemstede te wonen. Dat roept direct allerlei fantasieën op. Mede omdat deze dichter liever naar vogels schijnt te luisteren dan naar mensen. Is hij een soort kluizenaar die mensen mijdt en zich overgeeft aan gesprekken met vogels en zich vervolgens naar zijn huisje spoedt om dichtregels neer te pennen of uit een typemachine te hameren?
Of verschijnt deze Oscar ’s nachts in de gedaante van een wolf tussen de takken en bomen om te huilen naar de maan, en gedichten als rauwe bluesnummers ten gehore te brengen die verder niemand hoort? Bestaat deze Oscar Eichelhäher eigenlijk wel echt? In het ingenieuze, ‘hubersiaanse’ (Sylvia Hubers-achtige) gedicht ‘Wolf in Heemstede‘ is het fenomeen ‘wolf’ op papier een beest, maar ook een dier dat liefheeft en zich wellicht verscheurd voelt. Of zelf verscheurt.
Hoe dan ook. De kastjes zijn de moeite waard om even te gaan bekijken voor wie in de buurt is.
Het schijnt dat beide kunstenaars onlangs een nachtelijke tocht door Heemstede hebben gemaakt, gehuld met wolvenmaskers en op allerlei plekken wildplakkend wolvenposters hebben verspreid. Ondertussen schijnt wolvengehuil te horen zijn geweest dat het duo voortbracht. Dat deed me denken aan Howlin’ Wolf, de boomlange blueszanger en mondharmonicaspeler die met zijn messcherpe stem de ene na de andere klassieker de wereld inslingerde en een voorbeeld was voor de sixtiesgeneratie van The English Invasion. Als de Wolf zingt, pas dan maar op, want de kans is groot dat er iets niet pluis is in jouw ‘happy home’. Evil.
Emma van Drongelen (@woudvanemma) • Instagram-foto’s en -video’s
Oscar Eichelhäher (@oscareichelhaher) • Instagram-foto’s en -video’s
0 reacties